آرسنال بر سرِ دوراهی ماندن یا اخراجِ ونگر / آیا ماموریت پیرمرد فرانسوی به پایان رسیده‌است؟

از روزی که به خبرنگاران گفت "من کارم را بلد هستم" تا روزی که هواداران علیرغم خرید بلیط مسابقه به ورزشگاه امارات نیامدند و تماشای مسابقه‌ی تیم محبوب‌شان را تحریم کردند، فاصله‌ی چندانی نبود!

گویا نفس‌های آرسن در آرسنال به شماره افتاده و دیگر راهی جز برکناری او باقی‌نمانده است. اتفاقات رخ داده طی‌سال‌های گذشته برای توپچی‌ها مشکلات و دردسرهای زیادی را برای دوست‌داران‌شان ایجاد کرده و باعث شده تا بازیکنان و مالکان تیم بر سر دو راهی بزرگی قرار بگیرند؛ استِن کروئنکه به‌عنوان مالک باشگاه خوب می‌داند که اخراج کردن پیرمرد فرانسوی تازه شروعی خواهد بود بر راهی پر پیچ و خم و از طرفی ترس این را دارد که با حفظ و عدم نتیجه‌گیری‌های ونگر، ستارگان شاخص خود را از دست بدهد و تیم خالی از استعداد‌های برتر جهان فوتبال بشود.

آرسنال برای اولین‌بار از فصل۱۹۹۳-۱۹۹۲ نتوانست پس از پایان لیگ جزیره در بین TOP4 قرار بگیرد و نکته‌ی تاسف‌برانگیز‌تر این‌است که قرمزهای لندن از رسیدن به لیگ‌قهرمانان اروپا بازماندند. برای پی‌بردن به وضعیت نه‌چندان جالب توپچی‌ها فقط کافی‌ست سری به جدول لیگ برتر بزنیم و وضعیت آن‌ها را مشاهده بکنیم; آرسنال ضعیف‌ترین خط حمله و خط دفاع را در بین ۵ تیم بالای جدول در اختیار خود داشت و در بیشتر مصاف‌های خود با غول‌های انگلستان ناکام بود; بگذارید بازی‌های شاگردان ونگر را با بزرگان جزیره بررسی بکنیم؛ آرسنال از مصاف‌با من‌سیتی نتیجه‌ای بهتر از یک تساوی و یک باخت بدست نیاورد و در جدال با من‌یونایتد یک برد و یک‌تساوی را برای خود به‌ثبت رساند.

توپچی ‌ها از دو بازی رفت‌وبرگشت با چلسی تنها به ۳ امتیاز و در مصاف با لیورپولِ کلوپ، چیزی جز دو شکست عایِدشان نشد. دربی لندن نیز که همواره برای تاتنهام و آرسنال حائز اهمیت بوده به سود شاگردان پوچتینو به پایان رسید و آن‌ها در مجوع دو بازی رفت‌وبرگشت در جزیره، ۴ امتیاز را از شاگردان ونگر گرفتند.

این‌نتایج به‌خوبی خبر از حال‌و احوال پریشان آرسنال با آرسن ونگر می‌دهد و بدین ترتیب برای همگان روشن شد که قرمز‌های لندن از ۱۰ مسابقه‌ی رفت و برگشت با رقیبان اصلی خود و از ۳۰ امتیاز ممکن، فقط توانسته‌اند ۹ امتیاز بدست بیاوردند.

حالا تمام این عوامل همچون نتیجه نگرفتن در لیگ و قهرمانی در جام حذفی، دست‌به دست هم داده تا آینده‌ی مربی فرانسوی در هاله‌ای از ابهام قرار بگیرد; برخی بر این باورند که در این شرایط نابسامان اخراج ونگر کار عقلانی‌ به حساب نمی‌آید و باشگاه حداقل باید تا یک ‌سال دیگر با او همکاری بکند.

برخی نیز معتقدند در شرایطی که امکان دارد در پایان فصل مربیانی چون ماسیمیلیانو آلگری در دسترس باشگاه قرار بگیرند، بهترین‌فرصت است تا با برکناری ونگر از این مخمصه نجات یابند و به روزهای اوج خود برگردند.

فرانک مک‌لینتاک بازیکن سابق توپچی‌ها با برکناری ونگر موافق است و در این زمینه می‌گوید: «به نظرم دوران آرسن ونگر در آرسنال به پایان رسیده است. از گفتن این موضوع احساس گناه می‌کنم؛ زیرا آرسن، دوران بسیار درخشانی در آرسنال داشته است. اما به تیم که نگاه می‌کنم، آن ها هیچ شانسی برای قهرمانی در فصل آینده لیگ برتر ندارند. مایل ها با قهرمانی فاصله دارند و بازی در لیگ اروپا، خرید بازیکن برای آن ها را سخت می‌کند!»

بدون شک در چنین شرایط نابسامانی آن‌ها توان حفظ ستاره‌های خود را نیز ندارند چه برسد به جذب بازیکنان مستعد: هکتور بیِرین و اوکسلاید چمبرلاین از گزینه‌های مدنظر بارسلونا برای سال آینده به حساب می‌آیند و الکسیس‌سانچز، و مسوت اوزیل هم به احتمال فراوان از توپچی‌ها جدا خواهند شد. با این حساب تعداد بازیکنان سطح‌اول آرسنال برای فصل بعد از تعداد انگشتان یک‌دست نیز کمتر خواهد بود و آن‌ها محبورند فصل را با افرادی همسطح با کِی‌ران گیبس و توماس کوشینلی به پایان برسانند. نکته‌ی جالب اما صحبت‌های بازیکنان جدا شده از جمع توپچی‌هاست؛ وضعیت به قدری ناگوار به‌نظر می‌رسد که وویسیچ ژسنی دروازه‌بان سابق آرسنالی‌ها جدایی از این تیم را بهترین اتفاق ممکن در عمر فوتبالی خود عنوان کرد و بر این‌باور بود که جدایی از آرسنال، راه پیشرفت بازیکنان این‌تیم را میسر خواهد کرد.

برای درک بهتر این مطلب تنها کافی‌ست به اعداد و ارقام بسنده بکنیم; آرسنال ۷۷ گل در لیگ‌جزیره وارد دروازه‌ی حریفان کرد آن‌هم در شرایطی که اوزیل و سانچز به‌تنهایی ۳۲ گل از آن‌ها را به ثمر رسانده‌اند و جالب‌تر اینکه ۱۹ بار نیز پاس‌گل داده‌اند; حال فکرش را بکنید که از آرسنالِ آقای ونگر این دو بازیکن را جدا کنیم; در آن‌صورت چه اتفاقی برای تیم خواهد افتاد؟ آیا غیر از این خواهد بود که با توجه به سیاست‌های باشگاه و عدم جذب بازیکنان نخبه، همین رسیدن به لیگ‌اروپا نیز تبدیل به رویا می‌شود؟ آن‌هم در لیگی پر زرق و برق همچون انگلستان!

زمانی تماشای مسابقات آرسنال در ورزشگاه امارات یکی از جداب‌ترین تفریحات مردم بریتانیا به‌حساب می‌آمد اما اکنون شرایط فرق‌کرده‌است; هنوز بازی‌های هفته‌‌ی پایانی آن‌ها علل الخصوص در برابر ساندرلند خاطر همگان هست. زمانی که نگاه ونگر به سکو‌های خالی ورزشگاه بود و مدام این سوال را از خود تکرار می‌کرد که «چرا اینطور شد؟»

باشگاه اعلام کرد چیزی در حدود ۵۹هزار بلیط برای جدال با ساندرلند فروخته شد اما تصاویر تلویزیونی گویای آن بود که تنها ۴۰ هزار صندلی از ۶۰ هزار صندلی ممکن پر شده بود و بسیاری از طرفداران بلیط بازی را خریدند اما به نشانه‌ی اعتراض به افت تیم‌شان راهی ورزشگاه نشدند. توپچی‌ها با امیدی فراوان هایبری را به مقصد امارات ترک کردند و نوید روز‌های شگفت انگیز را می‌دادند. ولی شرایط آن‌گونه که باید و شاید پیش‌نرفت و نه‌تنها افتخارات سابق تکرار نشد، بلکه ترکیب رویایی آن زمان نیز همچون یک افسانه در خیال هواداران باقی‌مانده‌است.

یان‌رایت بعد از بازی با ساندرلند حرکت هواداران را تحسین‌برانگیز خواند و از آن‌ها تقدیر کرد: «واقعیت این است که آرسنال نمی‌داند هوادارانشان چه احساسی دارند و در چه موضعی هستند. آنها موفقیت می‌خواهند و آن را نمی‌بینند. نه چیزی از هیئت مدیره می‌شوند و نه چیزی از سرمربی و فقط پول بلیط می‌دهند. از اینکه بسیاری از آنها به بازی نیامدند خوشحال شدم. از این اقدام راضی بودم چون باید با قدم هایتان رای بدهید.  آنها هیچ گزینه دیگری ندارند و این همه چیزی است که برایشان باقیمانده است: نرفتن. باید نشان دهند چقدر از وضعیت کنونی ناراضی هستد. آنها کار درست را انجام می‌دهند.»

پروژه‌ی اعتراضات از ۲۶ اردیبهشت ۹۵ و بازی آرسنال با استون‌ویلا آغاز شد: آرسنال بازی را برد و اجازه نداد تا تاتنهام برای اولین‌بار بالاتر از آن‌ها در جدول بایستد اما گره‌خوردن کار به هفته‌های پایانی باعث‌شد تا هواداران صدای اعتراض خود را به گوش همگان برسانند. شکست توپچی‌ها در برابر بایرن مونیخ نیز از دلایل تشدید اعتراض‌ها بود. شاگردان ونگر در مجموع ۱۰بر۲ مغلوب باواریایی‌ها شدند و در همان روزها بود که طرفداران شعار "قرارداد جدید،نه!" را فریاد می‌زدند.

حالا ادامه‌ی همکاری آرسنال و آرسن به یک تار مو بستگی دارد: تار مو‌یی که هرچند در فینال FA Cup پاره نشد و آن‌ها به مقام قهرمانی این مسابقات دست‌یافتند اما، ممکن است برای رسیدن به آرزوهای‌بزرگ‌تر پس از سال‌ها دیگر ونگر را بر روی نیمکت توپچی‌ها نبینیم!

برخلاف تمام این اعتراضات، هستند کسانی که همچنان قدرشناس زحمات پیرمرد کهنه‌کار هستند؛ آن‌ها می‌گویند ونگر با دانش خود غرور و افتخار را به فوتبال باشگاهی انگلیس آورد و از طرفی او را پرچمدار مربیان غیر بریتانیایی در کشور سه‌شیر‌ها می‌دانند. مقایسه‌ی ترکیب غول‌های جزیره به خوبی نشان از خالی‌بودن دست ونگر در مصاف با رقیبان دارد و شاید همین نکته اصلی‌ترین دلیل ضعف توپچی‌ها باشد. تا قبل از او فوتبال انگلیس کمتر به مربیان غیر وطنی اعتماد می‌کرد و این ونگر بود که راه‌ را برای سایر مربیان باز کرد; تا جایی که هم‌اکنون لیورپولی‌ها به یورگن کلوپ، هوادران چلسی‌‌ به کونته، تاتنهامی‌ها به پوچتینو، و سیتیزن‌ها به حضور گواردیولا بر روی نیمکت‌تیم‌شان افتخار می‌کنند و کیست که نداند ونگر، عمر خود را در این راه هزینه‌کرد و باعث‌شد تا پای مربیان غیر انگلیسی به لیگ‌جزیره باز بشود.

جالب‌تر اینکه این مربیان همچون رانیری، مورینیو، کونته و حتی خود ونگر نیز سهم‌زیادی‌ در قهرمانی ‌های باشگاه خود داشتند و به‌افتخارات فوتبال در رده‌ی باشگاهی انگلیس افزودند. ستارگانی را که این مربیان به‌دنیای فوتبال معرفی کرده‌اند هرگز از ذهن‌فوتبال‌دوستان جهان پاک نخواهد شد; بنابراین شاید بهتر باشد خودِ آرسن ونگر و مسوولان آرسنال با کمی تعغیرِ سیاست، روند فعلی را عوض بکنند و به سمت پیشرفت قدم بردارند. تا دیگر بعد از فرگوسن، شاهد انقراضِ نسلِ مربیان متعهد به‌یک باشگاه نباشیم!

مطمئناً از همین روست که سرالکس فرگوسن به تمجید از ونگر پرداخت و در خصوص او گفت; " در حال حاضر با توجه به فشار مضحکی که آرسن ونگر زیر آن قرار دارد، در عجبم که آیا آن ها متوجه کاری که او کرده هستند؟ مهم ترین مسئله در مورد او این است که وی در میان انبوهی از انقادها طی چند ماه اخیر به اینجا رسیده و هرگز جا نزده است.

او نگرش درستی داشته و از خود عزم و اراده و خیره سری را بروز داده است. به عقیده من این ها نشان دهنده کیفیت هستند و من مطمئن نیستم که آرسنالی‌ها بتوانند باز هم یک مربی همچون وی پیدا کنند. گفتن این که دست از او بکشید آسان است ولی چه کسی قرار است جانشین او شود؟ چه کسی می‌تواند آن باشگاه را برای ۲۰ سال دیگر بدین شکل اداره کند؟ واقعا بابت شرایطی که وی در آن قرار دارد ابراز تأسف می‌کنم چون او توانایی هایش را نشان داده و به عقیده من به طور کلی اوضاع را مدیریت کرده ‌است. در جهانِ امروزی افراد زیادی را نمی‌شناسم که چنین کاری را انجام داده باشند!"