تابستان سخت دورتموند

مارسل اشملتزر به عنوان آخرین بازیکن دورتموند با پای مصدوم وارد جایگاه ویژه شد. از میان بازیکنان رد شد و جلو آمد. مدت زیادی از پیروزی 2-1 دورتموند برابر آینتراخت فرانکفورت نمی گذشت، دیداری که موجب شد فصل برای ب.و.ب بی ثمر نماند.

سرانجام، اشملتزرکه از ناحیه ی کشاله ی ران آسیب دیده بود جام را بالای سر گرفت و به پنج سال قحطی جام دورتموند، پس از چهار شکست متوالی در فینال از سال 2013 تا 2016، پایان داد. با این حال، به رغم این موفقیت، دورتموندی ها بار دیگر در آستانه ی تابستانی نامطمئن قرار دارند.

شنبه شب، اشملتزر تنها بازیکنی نبود که به دلیل مصدومیت ناگزیر از ترک بازی می شد. ستاره ی دیگر این تیم یعنی مارکو رویس نیز که او هم خود را آماده ی قهرمانی کرده بود در بین دو نیمه مجبور به ترک زمین شد. او در نیمه ی اول، به رغم آن که خیلی زود از ناحیه ی زانو مصدوم شده بود، تعویض شد.

رویس در میان شادمانی های پس از آن دیدار به خبرنگار ARD گفت: "شاید همان مشکل رباط صلیبی قدیمی باشد. باید دکتر معاینه کند. به هر حال امروز دیگر اهمیتی ندارد."

پس از آن که رویس توپ را از جناح چپ به جناح راست ارسال کرد، خودش به محوطه ی جریمه دوید تا در فرصتی دروازه ی حریف را باز کند. اما او نیاز نبود کاری بکند زیرا عثمان دمبله ی 20 ساله با پای چپ خود از زاویه ای بسته کار را یکسره کرد. این بازیکن جوان 20 ساله در تمام مدت بازی موقعیت آفرینی می کرد و در محوطه ی جریمه ی حریف برای مدافعان رقیب دردسرآفرینی. به ویژه به این خاطر که مارکو رویس دیگر نمی توانست تمام 90 دقیقه را در میدان دوام آورد، دمبله باید جای خالی او را به نحوی پر می کرد.

توماس توخل در کنفرانس خبری پس از بازی خاطرنشان کرد "رویس وقتی که به محوطه ی جریمه ی حریف می دوید دچار ضرب دیدگی شد." در ادامه، گونزالو کاسترو و کریستین پولیسیچ خود را گرم کردند.

در بین دو نیمه، این دو هافبک راهی میدان شدند، تا خلاقیتی را که دورتموند به ویژه از ناحیه ی هافبک ها نیاز داشت تأمین کنند. نیکو کواچ پس از بازی گفت: "پولیسیچ یک بازیکن برتر است". در حالی که برتری ب.و.ب در دقایق اولیه ی نیمه ی دوم مشهود بود، پولیسیچ در دقیقه ی 66 روی خطای دروازه بان حریف نقش بر زمین شد.

پیره امریک اوبامیانگ که در این فصل سه پنالتی از دست داده بود پشت توپ قرار گرفت، پنالتی را به گل تبدیل کرد و یکی از همان پشتک وارو های معروف خود را زد. این چهلمین گل او در 46 دیدارش در این فصل بود و شاید آخرین گل او برای دورتموندی ها به حساب می آمد.

به رغم آخرین تلاش برای زدن گل در دقیقه ی آخر، دورتموند پیشتازی خود را حفظ کرد. خارج از زمین، بازیکنان مصدوم صف کشیده بودند و به آخرین ضربه ی آزاد فرانکفورتی ها چشم دوخته بودند که در صدد کشاندن بازی به تساوی بودند. مارکو رویس با دو دست صورت خود را پوشانده بود و مأیوسانه سوت نهایی بازی را انتظار می کشید.

فرانکفورت از سوی دیگر دست بردار نبود و گاه و بی گاه ملی پوش آمریکایی خود، تیموتی چندلر، را به امید گشایش فرصتی به جناح راست می فرستاد. این بازیکن 27 ساله دائم به جناح چپ دورتموند فشار وارد می کرد، یعنی جایی که اشملتزر به وضوح نمی توانست بهترین عملکردهای خود را ارائه دهد زیرا به تازگی از مصدومیت بازگشته بود. و در واقع، همین بازیکن آمریکایی بود که در نیمه ی اول امیدهای فرانکفورت را زنده کرده بود. چندلر در اواخر بازی جای خود را به الکس میر داد تا گل تساوی بخش به ثمر برسد، که نرسید.

در 25 دقیقه ی پایانی نیمه ی اول فرانکفورت تیم برتر میدان بود و در نبردهای میانه ی میدان حرف اول را می زد و بارها دروازه ی حریف را تهدید می کرد. در دقیقه ی 29 فرانکفورت توانست آنته ربیچ را صاحب موقعیت کند و همان هم تک گل تیم را به ثمر رساند. دورتموند پیش از سوت نیمه ی اول بازی چند بار تلاش کرد پیش بیافتد که به جایی نرسید.

با این حال در اکثر دقایق بازی تیم کواچ تلاش کرد روی ارسال های بلند به گل برسد. توپ را به جناحین می فرستادند و روی توپ های برگشتی سرمایه گذاری می کردند. همین تلاش برابر دورتموندِ یک شنبه شب به نظر کفایت می کرد.

اما دورتموند از نظر فردی بازیکنان بهتری داشت و تغییر سیستم آن ها در بین دو نیمه به خوبی جواب داد. ماتیاس گینتر، بعد از یک عملکرد فوق العاده، به ناحیه ی دفاع ارسال شد. رافائل گوریرو کنار پولیسیچ در جناح چپ ایستاد. عثمان دمبله همچنان لحظه های درخشان می آفرید. اوبامیانگ با یک قیچی برگردان توپ را به تیر افقی دروازه ی حریف کوبید. در نهایت هم توانستند توپ را از دروازه ی حریف برای بار دوم بگذرانند.

در این بازی می شد جمع بندی یک فصل پرتلاطم دورتموند را مشاهده کرد. گل زودهنگام یکی از جوان ترین ها از یکی از هیجان انگیزترین پروژه های تهاجمی موجب شد تیم سرآسیمه ی دورتموند عقب بکشد. ناامنی کلی در خط دفاع و فقدان هافبک های خلاق نیز موجب شد نتوانند آینتراخت را عقب نگاه دارند. بازیکنان دورتموند با گل زودهنگامی که زدند، در ادامه منتظر دریافت گل تساوی بودند. یعنی در این بازی هم شاهد همان رویکرد تکراری دورتموندی ها در تمام فصل بودیم.

توخل درباره ی 45 دقیقه ی اول بازی چنین گفت: "به نظر می رسید چیزهای زیادی برای از دست دادن داریم. فرانکلورت اعتماد به نفس بالایی داشت و شجاعانه بازی می کرد." و در واقع، فشار به تمامی بر دورتموند بود.

پس از چهار ماه هرج و مرج در باشگاه که شامل یک حمله ی بمب گذاری در اتوبوس تیم، دو بازی لغو شده ی دیگر، شورش هواداران که به تعطیلی جزئی ورزشگاه انجامید، و جدال لفظی میان مدیر عامل باشگاه هانس یوآخیم واتسکه و سرمربی توماس توخل، این جامی که به دست آمد می تواند پیش از مذاکره های باشگاه با سرمربی خود به دورتموندی ها فضایی موقت برای تنفس بدهد.

توخل قصد دارد به کار خود در دورتموند ادامه دهد اما به دلیل وقایع اخیر، به نظر بعید می رسد که وی شانس دیگری در دورتموند داشته باشد. به رقم به آغوش کشیدن های سرمربی از سوی بازیکنان، توخل در اکثر دقایق، خود را از جشن قهرمانی بازیکنان دور نگاه داشت. وی در بخشی از کنفرانس بعد از بازی گفت: "در حال حاضر، احساس می کنم خالی شده ام."

دورتموند به اولین جام خود از سال 2012 دست یافت و سرانجام به ناکامی ها پایان داد. این پیروزی رنگ شادی را به صورت بازیکنان بازگرداند، اما آن ها بار دیگر در ابتدای یک فصل تابستانی نامطمئن قرار دارند.