همه مربیگری کنار زمین سوت زدن نیست جناب علی‌منصور

خوردن گل های زیاد از العین و فشار کابوس‌واری که تیم تحمل کرد. برای منصوریان شاید این بهترین تجربه بود. مسابقه ای برای عبرت گرفتن. مربی جوانی که همیشه الگویش را کارلوس کی روش معرفی کرده، در این بازی یاد گرفت چرا کارلوس این همه روی دفاع منطقه ای تاکید دارد. روی تمرکز ذهن . روی اینکه هر بازیکن باید در منطقه محل ماموریتش چطور مثل یک سرباز بجنگد.

بازی ایران و نیجریه در جام جهانی صحنه عجیب و غریبی داشت. مهرداد پولادی در 6 قدم توپ را از جلوی پای بازیکن نیجریه ای زد و بازی را برای ایران برگرداند. بعد از بازی اما او روایت عجیبی از آن صحنه داشت. مهرداد می گفت:«بین دو نیمه جرات نداشتم سرم را بالا بیاورم. منتظر بودم کارلوس حسابی از حجالتم در بیاید. من در آن موقعیت دو متری از زونی که باید پوشش می دادم بیرون رفته بودم. به من گفته بود تحت هیچ شرایطی از زونت بیرون نرو و من تخلف کرده بودم.»

این اشتباه در ترک محل ماموریت البته در بازی ایران و آرژانتین و بعد بازی ایران و بوسنی برای ایران مجازات های سنگینی داشت. مثلا در بازی ایران و آرژانتین، رضا حقیقی در جایش نبود و مسی ضربه اش را زد یا در بازی ایران و بوسنی، جلو رفتن و اشتباه مشترک مسعود شجاعی و پژمان منتظری بدجوری برای ایران هزینه به همراه داشت.

البته تیم ملی در خیلی از بازی هایی که رحمتی را در دروازه داشت، گل هایی خورد که برایش مقصرهای زیادی تراشیده شد. مثلا در بازی ایران و لبنان بود که گل بدی خوردیم. کی روش که از رحمتی در خروج ها قطع امید کرده بود، برای بازی و در کاشته ها مسئولانی تراشیده بود. یکبار نکونام مقصر شد، یکبار مدافعان و هیچ وقت او رحمتی را دیگر مقصر نمی شناخت چون برای ضعف فنی اش  مسئولیت دیگری تراشیده بود.

منصوریان اما همیشه و در روزهای خوب، جلوی هر تیمی عادت داشت به دفاع منطقه ای اش بنازد. این بار خیلی زود دفاعش باز شد. وقتی هم که گل خورد او نتوانست تیمش را جمع کند. بعد هم پاشیدن روحیه تیم خیلی عادی بود. گل هایی که از پی هم می آمدند.

راستش در آن شرایط سخت، در بین دو نیمه شاید این وظیفه مربی بود که باید تیمش را جمع می کرد. نباید خودش استرس می گرفت و باید کاری می کرد که تیمش از شوک خارج شود اما با همان شروع نیمه دوم استقلال شروعی ناامیدکننده تر داشت. منصوریان خودش در بازی محو شده بود. استرس گرفته بود و انگار خودش بیشتر از جوانانش در بازی حل شده بود.

سوت هایش، داد و فریادهایش کنار زمین و استرس خاصش کمکی نمی کرد که بخواهد تیم را برگرداند.

این بازی اما برای او یک فرصت است. فرصتی برای پند گرفتن. او می تواند همه چیز را توجیه کند؛ روز سخت، نداشتن بازیکن و... برایش بهانه خوبی می شود اما آنچه برایش عبرت آموز است چیز دیگری‌ست. استقلال منصوریان برای سال بعد باید با آنچه امسال ارائه می داد فرق داشته باشد. فرقش باید در عبرت گیری مربی از این باخت و اتفاقاتی چون این باشد. منصوریان باید یادش باشد با کنار زمین ایستادن و فقط فریاد زدن نمی تواند همه چیز را تغییر دهد. او گاهی باید آرام باشد و با آرامش تیمش را جمع کند.

خبرآنلاین