افسانه‌ای که حقیقی شد؛ درباره تیم دوست‌داشتنی فوتبال ساحلی ایران

علی کربلایی | در مورد دوی صد متر افسانه ای هست که می گوید مدت ها رکورد 12ثانیه برای دوی صدمتر رکوردی دست نیافتنی بود. سرانجام بعد از اینکه اولین نفر در این زمان توانست صدمتر را بدود، به فاصله کمتر از یک ماه این رکورد در مدارس دو و میدانی هم ثبت می شد. رکوردی که همان افسانه ها می گویند چند ده سال طول کشیده بود تا شکسته شود.  این داستان احتمالا غیرواقعی اما از یک بخش موجود در ذهن ما پرده برمی دارد؛ اینکه شکست باورها چه قدر سریع می تواند عملکرد ما را دگرگون کند. حالا دیگر برای رسیدن به فینال المپیک، صد متر را باید زیر ده ثانیه بدوید.

در مورد موفقیت تیم ملی فوتبال ساحلی هم می توان همچین نتیجه ای را گرفت. والیبال، اولین ورزش تیمی ایران بود که در یک میدان بزرگ جهانی عرض اندامی این چنین می کرد. در بسکتبال پیش تر تیرهایی زده بودیم که به خطا رفته بودند. حضور در المپیک برای بسکتبال ایران یک اتفاق بزرگ و مردم را حتی همان یکی مانده به آخر شدنشان هم خوشحال کرد. در مورد والیبال اما اینطور نبود. مردم فقط رسیدن به المپیک را نمی خواستند، آنها مقام و سکو و مدال می خواستند. چون باور داشتند والیبال ایران می تواند. والیبال ایران تابوی عدم موفقیت در یک رشته تیمی را حداقل در ذهن مردم شکست. موفقیت های والیبال توقع مردم از فوتبال و بسکتبال و هندبال و تمام رشته های تیمی بالا برد. همه منتظر بودند تا هر تیمی از ایران در هر رشته ای شرکت می کرد، مقام بیاورد. اولین «تیم» که توانست این کار را بکند فوتبال ساحلی‌مان بود. حضور تیم فوتبال ساحلی ایران در نیمه نهایی مردم را شگفت زده نکرده بود که هیچ، همه توقع برد هم داشتند و بعد از شکست در ضربات پنالتی ناامید شدند.

احتمالا بعدها، به جای افسانه دوی صدمتر و شکستن رکورد قهرمان جهان در مدارس، داستان تیم های ایرانی را بشنویم. داستانی که در آن دومینوی موفقیت تیم های ایرانی بعد از والیبال و فوتبال ساحلی شرح داده می شود. روایتی که از یک تصمیم بخردانه در والیبال پایه آغاز شد و تبدیل به یک مبدا تاریخ در ورزش ایران، حداقل بعد از انقلاب شد.

ای کاش شعار نامزدهای انتخابات به جای وعده های عجیب و غریب در مورد ورزش، به سمت عقلانیت در استعدادیابی برود. توهم این را نداریم که استعدادهای فلان داریم، اما حداقل آنقدر جمعیت نوجوان و جوان داریم که اگر روی چند ورزش تمرکز کنیم و حمایت بشوند، به مقام های والای جهانی برسیم.

فوتبال ساحلی ایران، در جام جهانی سوم یا چهارم بشود، رسالتش را انجام داده است. ورزشی که تنها به آن یک دهم توقع که می رفت و ارزشی که داشت به آن توجه شد، موفق شد به مقام های بالای جهانی برسد. اتفاقی که در مورد فوتسال هم کم و بیش رخ داده بود. ورزش بارها به سیاستمداران ثابت کرده که یکی از ارزان ترین راه های افزایش امید در جامعه است.