پیام میلان به ایتالیا و اروپا: ما داریم بر می‌گردیم

وقتی صحبت مالکیت باشگاه فوتبالی به میان می آید، همچنان که خیلی از هواداران نیز متوجه شده اند، رفتار با صدای بلندتری نسبت به گفتار سخن می گوید. به همین خاطر است که هواداران میلان پس از شروع پرانرژی تابستانی به طور قابل توجهی خوشبین به نظر می رسند.

روسونری همیشه در تب و تاب بیشتری نسبت به سایرین به سر می برده و این فصل، شاید این تب و تاب به دلیل حضور آن ها در لیگ اروپا باشد که بازی اولشان برای تاریخ 27 جولای زمان بندی شده. اما برنامه ریزی و هزینه هایی که تا کنون دیده ایم به نظر فراتر از آماده سازی برای دیدار مذکور است، زیرا آن ها به واقع مصمم هستند تا یک پیام را مخابره کنند و آن این که میلان قصد بیزنس دارد.

تا تاریخ 8 ژوئن که میلانی ها قرارداد وینچنزو مونتلا را تا سال 2019 تمدید کردند و متئو موساکیو، فرانک کسیه و ریکاردو رودریگز را خریدند، فقط بر حسب سازماندهی و مدیریت، گام های خیره کننده ای برداشته شده است. و می شنویم که هنوز گام های بیشتری در راه است، و نام های هیجان انگیزی ماننده آندرآ کونتی، کیتا بالده دیائو، لوکاس بیگلیا و آندرآ بلوتی نیز به گوش می رسد.

برای هواداران میلان، که خیلی مشتاق به بازگشت به روزهای خوب گذشته هستند، دشوار است جوزده نشوند، که این هم می تواند یک اشتباه باشد. بله، چیزهای زیادی برای خوش بینی و امیدواری وجود دارد، اما و در عین حال کارهای بزرگی هم هست که هنوز انجام نشده و این بسیار اهمیت دارد که کارهای مزبور به رسمیت شناخته و به یاد آورده شده اند – برای آینده ای قابل تصور، نیاز است پاها محکم روی زمین قرار داشته باشد.

این را می گویم زیرا شاهد باشگاهی بوده ام که سالیان سال عقب نگاه داشته شده، بخشی از این عقب ماندگی به دلیل بی میلی درونی باشگاه به پذیرش کامل موقعیت کنونی و رسیدگی شایسته به باشگاه بوده. با باشگاهی طرف هستیم که وارد راه دور و درازی شده، تشنه ی ثبات است، و فشارهایی که به آن وارد شده از تاب و توان آن خارج بوده – مربیان و بازیکنان به کار گرفته می شوند و با افتخارات گذشته ی باشگاه مورد قضاوت قرار می گیرند.

نمی توان یک شبه به موفقیت های بلند و بالا رسید، و تغییر از یک باشگاه ضعیف به یک باشگاه حاکم، کاری نیست که در یک تابستان بشود انجامش داد – زیرا همیشه باید فرآیندی در کار باشد و بازیکنانی که بتوانند با انجام نقش خود تاب پیمودن این مسیر را داشته باشند و تا زمان رسیدن باشگاه به موفقیت به هر قیمت در تیم حفظ شوند. برای نمونه، سوسو احتمالاً بهترین بازیکن نیست، اما در حال حاضر نقشی قابل توجه در کمک به میلان برای رسیدن به جمع چهار تیم بالایی جدول را دارد.

از آن پس، آیا سوسو به عنوان گزینه ی اول می تواند کمک باشگاه در فتح اسکودتو یا لیگ قهرمانان باشد؟ مطمئن نیستم. اما با توجه به شرایط کنونی، این تیم می تواند و باید به طور طبیعی رشد کند – و به همین روش است که این باشگاه بزرگ، با این همه پتانسیل که در اختیار دارد، خواهد توانست به جایگاه برتری که شایسته اش است دست یابد.

نظارت بر این همه، به عهده ی مونتلا است، مردی که فصل قبل توانست همچنان یک حرفه ای باقی بماند و وقار خود را در برابر چالش های بزرگی که با آن مواجه بود حفظ کند و در همان فصل اول حضور خود میلان را راهی مسابقات اروپایی کند. بی تردید مونتلا برنامه ای مشخص برای رشد باشگاه دارد، اما از فشارها و انتظارهایی که این هزینه های اخیر ایجاد خواهد کرد نگران و باخبر خواهد بود.

مشکلات رقیب همشهری، اینتر، پس از یک تابستان خوشبینانه آغاز شد. آن ها در آن تابستان فقط کمتر از یوونتوس خرج کرده بودند و با تمام انتظارهایی که از اینتر می رفت در نهایت به رتبه ی هفتم دست یافت. روحیه در نراتزوری مشکل اصلی است و این همان چیزی است که مونتلا قصد جدی دفاع و حمایت از آن را دارد.

در نهایت باید گفت میلان تا قبل از آن که به جایگاه حقیقی خود بازیابد، با چالش های عدیده ای مواجه است.