ونتورا ایتالیای «واقعی» را پنهان می‌کند

برای یک مربی که کار خود را در بحبوحه‌ی تردیدها شروع کرد، به نظر می رسد در حال حاضر روزهای آسوده‌ای باشد. همیشه طبق معمول منفی بافانی هستند اما پروژه ی او انگار توانسته نظر مثبت هواداران و رسانه ها را جلب کند.

طور دیگری هم نمی توانست باشد زیرا این مرد با وعده ی میدان دادن به جوانان آمد و امید ساختن تیمی تهاجمی، یعنی همان تیمی که همه شوق دیدنش را دارند. رکورد ونتورا مشتمل بر 11 گل در دو بازی گذشته (از جمله شکست 3-0 اروگوئه) در حال تبدیل شدن به یک سمفونیاز  ویالون هاست.

من خودم به هر چیزی شباهت دارم مگر یک منفی باف اما شخصاً این موفقیت ها موجب تردید من شده تا یقین. خیلی از متخصصان هم می گویند: این پروژه شاید کامل نباشد، حتا شاید قدرتمندانه هم نباشد، اما بهترین تیمی را که می شود از کار درآورد همین است.

این مسئله، دست کم هنوز، منحصر به تیم ملی ایتالیا نیست. تیمی که در چند بازی اخیر دیدیم به نظر خیلی متفاوت از تیمی می آید که قرار است راهی جام جهانی 2018 روسیه شود.

این را با اطمینان می گوییم زیرا به رغم نتایج مثبتی که تا کنون رقم خورده، ترکیب 4-2-4 که از سوی ونتورا راهی میادین می شود ضعف های عدیده ای دارد. به علاوه، این ضعف ها برای یکی از باتجربه ترین مربیانی نظیر همین مربی سابق تورینو خیلی فاحش به نظر می رسد

آیا ممکن است تا به حال خودش متوجه ضعف های مزبور نشده باشد؟ شاید هنوز قصد آزمون و خطا دارد.

سیستم 4-2-4 یک ترکیب حیله گرانه است و نقطه ی قوت آن، ندرت استفاده از آن است. مفهوم گمراه کننده‌ی تبدیل دو وینگر به دو مهاجم اضافی مستلزم برقراری یک تعادل بسیار محتاطانه است تا مبادا خط هافبک از پا درآید. برزیل این روش پرمشقت را در جام جهانی 2006 نشان داد، تازه برزیل آن زمان از ایتالیای این زمان بسیار پراستعدادتر بود.

اتفاقاً با نظر به این که تیم ونتورا برای مقابله با این خطر هیچ گزینه ای در دست ندارد، موضوع کمی پیچیده تر می شود. اگر تیم حریف تصمیم بگیرد فشار را بر ایتالیا بیشتر کند، برخورداری از بازیکنی مانند مارکو وراتی وقتی توپی به او نرسد دیگر بی مورد است. سن مارینو و اروگوئه در دو بازی دوستانه‌ی گذشته تصمیم گرفتند با خطوط دفاعی عقب کشیده تر بازی کنند، اما هر تیمی هم مانند این دو فروتنانه وارد میدان نمی شود.

از میان وینگرمهاجمان فقط آنتونیو کاندروا است که صاحب هوشیاری و توانایی پوشش همزمان خط میانی و تهاجمی‌ست. لورنزو اینسینیه، فدریکو برناردسکی، استفان الشعراوی، دومنیکو براردی و حتا سباستین جیووینکو و باقی این نیمکت پرجمعیت شگفت انگیز، همگی فقط در کار تهاجم صاحب تبحرند. خیلی از این ها هم بازیکنانی بسیار کوتاه قد هستند که این می تواند خبری بد باشد وقتی انتظار می رود به عقب برگردند و در کارهای دفاعی مشارکت کنند.

در صورت اعمال فشار بر ایتالیا، یک نقطه ی قوت لاجوردی پوشان حضور لئوناردو بونوچی است که می تواند به خوبی این حمله را به ضدحمله تبدیل کند. او پیش از این هم در یورو 2016 به خوبی از عهده ی نقش خود برآمد و در بازی اخیر برابر اروگوئه نیز توانست چشمه هایی نشان دهد.

با این حال، اگر این تنها راه حل ونتورا باشد خیلی پرریسک به نظر می آید. اگر بونوچی در میدان نباشد، آتزوری با این روش بسیار آسیب پذیر می ماند. از این مهم تر، اگر دفاع وسط آن ها مصدوم یا محروم شود، هیچ نیروی پشتیبانی نخواهند داشت و درها به روی یک اختلال تاکتیکی در تیم باز می شود.

فقدان عمق در دفاع در سیستم 4-2-4 بیش از همه وخیم تر می شود. همچنین به میدان فرستادن آندرآ بلوتی و چیرو ایموبیله با هم به معنای آن است که ایتالیا در صورت از دست دادن هر یک از آن ها هیچ جایگزینی برای آن ها نخواهد داشت.

اگر یک مهاجم وسط مناسب مانند ماریو بالوتلی یا ماتیا دسترو نتوانند فصل بعد عملکرد درخشانی از خود نمایش دهند، می توان گفت زوج بلوتی-ایموبیله راه حل چندان مطمئنی در درازمدت نیست.

در واقع، هر چه بیشتر به تیم ایتالیا می نگرم بیشتر به این واقعیت پی می برم که چهار مهاجم چیزی بیهوده است. عقب کشیدن یکی از آن ها و بازگشت به ترکیب 3-3-4 می تواند خیلی از نقاط ضعفی را که در دو بازی اخیر از ایتالیایی ها دیدیم پوشش دهد.

قصدم این نیست که سیستم فعلی را دور بیاندازیم، فقط می گویم مزایایی که در یک سیستم آلترناتیو می تواند وجود داشته باشد بسیار واضح است و این باید خوراک فکری بیشتری ارائه دهد.

ونتورا که ترکیب های دیگر را محک زده به طور حتم با این مشکلات آشناست. سیستم محبوب 4-2-4 او می تواند برای تک بازی هایی مؤثر افتد، مثلاً برابر اسپانیا که بازی تعیین کننده ی مقدماتی در ماه سپتامبر است.

همچنین با این سیستم نمی توان عازم یک تورنمنت هفت دیداری مثل جام جهانی 2018 شد. موفقیت در این رقابت ها مستلزم میزان بزرگی از انعطاف پذیری است، آن هم با تیم هایی که می توانند وقایع بهت آور رقم بزنند و رقبا را گرفتار کنند.

این انعطاف پذیری درست همان چیزی است که تیم جوان و زیبای ونتورا ندارد. سیستم 4-2-4 او، به دلیل فقدان آلترناتیو و آسیب پذیری در برابر شماری از استراتژی های ممکن، دارای یک شکنندگی فوق العاده است. اگر این سیستم قرار باشد به میدان فرستاده شود، پس باید تعدیل و تقویت شود، به علاوه ی این که با یک پلان بی پشتیبانی شود. اگر ما این ها را می دانیم، ونتورا هم حتماً از آن ها باخبر است.