برای پسری که قهرمان جزیره را تعیین می‌کند؛ کانته، پادشاه میانه میدان

همیشه از هافبک دفاعی ها بعنوان کارگران سازنده قصرهای رویایی تیم یاد میشود؛ در نگاه اول شاید این جمله چندان قابل هضم نباشد. با وجود دروازه‌بانانی که با دستان خود جادو می کنند و مهاجمانی که نتایج بازی ها را رقم می زنند، کمتر کسی به هافبک های دفاعی توجه می کند.

اما اگر این جمله را باور ندارید کافی ست به لسترسیتیِ با کانته و بدون کانته توجه کنید. هافبک سیه چرده آبی پوشان، فصل گذشته کاملا زیر سایه درخشش واردی و محرز بود و آنطور که باید، تاثیرش به چشم نیامد. اکثر کارشناسان متفق القول دو مهاجم اصلی این تیم را عامل موفقیت این تیم می‌دانستند ولی این اِنگولو کانته بود که با رفتنش به چلسی، روباه ها را به اغما برد؛ در واقع فصل قبل چلسی بدون کانته در پایین جدول دست و پا می زد و لستر با کانته بر لیگ جزیره اقایی می کرد، و این فصل لستر بدون کانته تا مرز سقوط پیش رفت و چلسی با او قهرمان لیگ برتر شد.

کانته؛ پادشاه میانه میدان

مرد محبوب کونته، این فصل نمایشی فراتر از انتظار داشت. ثبت رکورد 2122 پاس در طول فصل برای یک هافبک دفاعی که بیشتر وظیفه تخریبی دارد؛ یعنی چیزی بیشتر از تونی کروسِ نابغه، لوکا مودریچِ تکنیکی و اینیستای کهنه کار و حتی پوگبایِ گران قیمت. این در حالی ست که انگولو بیشتر وظیفه تخریبی دارد و بازیسازی بر عهده او نیست. جادوی ساق های هافبک فرانسوی وقتی مشخص می شود که بدانیم او در کارهای تهاجمی هم یک بازیکن کاربلد محسوب می شود. مثلاً در بازی نیم‌فصل اول مقابل یونایتد، با دریبل‌کردن سه- چهار بازیکن، یک گل تماشایی ‌زد. از دید منطقی، یک بازیکن نمی‌تواند با آن همه توانایی تدافعی، در توانایی‌های تهاجمی هم آدم موفقی باشد، اما کانته هست.

توانایی های خارق العاده کانته در دفاع، قطع توپ، اتتقال توپ از دفاع به حمله با چاشنی ظرافت و حرکات تکنیکی در مواقع لازم، ویژگی هایی ست که او را از بقیه هم پستی هایش مانند بوسکتس و کاسمیرو متمایز می کند. ثبت آمار 88 درصد پاس صحیح و52 درصد پیروزی در نبردها به خوبی این سخنان را تایید می کند.

این ویژگی ها باعث شده تا خیلی از نشریات به پسر کوتاه قامت فرانسوی لقب «بزرگمرد کوچک» را بدهند. مردی که همه برد ها و موفقیت های تیم حول محور او می چرخد و حالا این بزرگمرد کوچک، جهان فوتبال را امیدوار به ظهور "ماکه له له" ای دیگر از فرانسه کرده. پسری که با ساق هایش جادو می کند، به اندازه دو نفر در زمین می دود و اوست که باید پای حکم قهرمانی تیم ها امضا بیندازد.

به دور از گزافه گویی، باید ان گولو کانته را مصداق جمله اینگرید برگمن بازیگر شهیر سوئدی در مورد ارنست همینگوی نویسنده آمریکایی دانست، که می گفت: «بعید است او یک نفر باشد»! می گفت آدمی با این درجه از توانمندی و انرژی برای کار، باید چند نفر باشد.