یادداشت ویژه درباره فینال چمپیونزلیگ؛ این‌بار شاهکارِ خدا را در کاردیف ببینید!

در عصری که ما در آن زندگی می‌کنیم، چیزی بالاتر از این وجود ندارد! شاید بهترین جمله‌ای که بتوان با آن، به توصیف فینال شنبه‌شب لیگ‌قهرمانان پرداخت، همین جمله‌ی کوتاه و پر معنی باشد.

یقیناً اوج خلاقیت و زیبایی را می‌توان در مصاف بین تیم‌های رئال مادرید و یوونتوس مشاهده کرد: مسابقه‌ای که نتیجه‌ی آن نه تنها بر روی شرایط کنونی ۲ باشگاه اثر می‌گذارد، بلکه می‌تواند تاریخ و سرنوشت دو باشگاه را دچار تغییر و تحول بکند آن‌هم به‌گونه‌ای که در صورت قهرمان شدن، هوادران‌شان می‌توانند تا سال‌های سال به فتح کاردیف بنازند و افتخار بکنند. از بین ۳۲ باشگاه فقط دو تیم باقی‌مانده‌اند و اکنون باید منتظر ماند و دید در نهایت پرنده‌ی خوشبختی بر روی شانه‌‌های زیدان خواهد نشست یا آلگری!

تناقض های زیادی برای این فینال بین دو تیم وجود دارد که ذکر کردن آن‌ها خالی از لطف نخواهد بود; یووه از سال ۱۹۹۶ به بعد هیچگاه UCL را فتح نکرده در حالی‌که رئال می‌رود تا با شکست یوونتوس در این زمینه رکورد خود را به عدد دوازده برساند. کهکشانی‌ها دو بار در ۳ سال گذشته با شکست همشهری خود، اتلیتکو عنوان تیم‌نخست اروپا را بدست‌آورده‌اند و جالب‌تر آنکه ۷ سال حضور پیاپی در جمع ۴ تیم برتر اروپا را تجربه کرده‌اند.

در واقع نقطه‌ی قوت مادریدی‌ها را خودِ زیدان و پرز ایجاد کردند؛ آن‌هم زمانی که تابستان سال گذشته را در بهترین آرامش ممکن به پایان رساندند و درگیر چالش‌های گرانِ پنجره‌ی نقل و انتقالات نشدند. رئال از خرید بازیکنان گرات‌قیمت دست برداشت و توانست استخوان بندی اصلی تیم خود را حفظ بکند; همین فاکتور در کنار حضور بازیکنان جوان و مستعدی چون لوکاس وازکز، کاسمیرو و آسنسیو باعث شد تا زیزو و شاگردانش فصل را به بهترین نوع ممکن به پایان برسانند. قوهای سپید قهرمانی در مسابقات ۳۸ هفته‌ای و فوق‌العاده سنگین لالیگا را بدست آوردند و در عوض تنها کوپا دل‌ری را به رقیب سنتی خود واگذار کردند; آن‌ها به فینال UCL رسیده و حالا رقیب‌شان تیمی‌ست که موفق شد در اوج توانمندی، بارسلونای پر قدرت را از گردونه‌ی رقابت‌ها خارج بکند. دل پیرو فصل ۲۰۱۷-۲۰۱۶ را برای بانوی پیر بی‌نظیر خوانده و از آن به‌عنوان شاهکار مکس‌آلگری یاد کرده‌است اما مگر می‌شود به فینال لیگ‌قهرمانان رسید و در آن قهرمان نشد؟

هر دو تیم به نقطه‌ی پایانی رسیده‌اند و به خوبی آگاهند که در صورت اول شدن تا چه حد پیشرفت و سود آوری مجموعه‌ی باشگاه را فرا خواهد گرفت. اکثر کارشناسان بر این باورند که بانوی پیر سربلند از این جدال بیرون خواهد آمد و به مقام قهرمانی خواهد رسید اما سوال اساسی این‌جاست که مگر رئال ضعیف‌تر و کم مهر‌ه تر از رقیب ایتالیایی‌ست؟ ادگار داویدز رای به قهرمانی راه‌راه پوشان می‌دهد و می‌گوید آن‌ها توانستند پورتو، بارسلونا و موناکو را از پیش‌روی خود بردارند ولی مگر رئال با تیم‌های ضعیف‌تری دست و پنجه‌نرم کرده‌است؟ حذف کردن ناپولیِ مائوریتسیو ساری، بایرن مونیخ آنجلوتی و اتلیتیکوی سیمئونه نشان از آن دارد که رئال نیز در اوج آمادگی و قدرت قرار دارد و به هیچ عنوان نمی‌توان زودتر از حد موعد برنده‌ی این نبرد سنگین را پیش‌بینی کرد.

اگر بوفونِ افسانه‌ای سنگربان سیاه‌سفید‌ها به‌حساب می‌آید، کیلور ناواس کاستاریکایی نیز مرد شماره یک زیدان در درون دروازه خواهد بود; مردی که هنگام بازی‌های رئال، یک کشور به‌خاطرش مسابقات کهکشانی ها را مشاهده می‌کنند. در خط دفاع، بونوچی، کیلینی، بارزاگلی و آلوز جزو اصلی ترین ستاره‌های آلگری شمرده می‌شوند و در آن سوی میدان نیز سرخیو راموس، دنی‌کارواخال، رافائل واران و مارسلو چشم امید هوادران مادریدی خواهند بود; بد نیست بدانید رئال در بازی‌های لالیگا ۴۱ بار دروازه‌اش باز شده است و آمار یوونتوس در سری ‌آ عدد ۲۷ را نشان می‌دهد; ولی در خط حمله شرایط متفاوت است. آمار رئال با ۱۰۶ گل زده تحت هیج شرایطی قابل مقایسه با حط حمله‌ی ۷۷ گله‌ی یووه نخواهد بود و این‌را هم یادمان نرود که شاگردان زیدان در صورت زدن یک گل به بوفون، می‌توانند به رکورد ۵۰۰ گل در لیگ‌قهرمانان اروپا دست پیدا کنند.

برای ثابت کردن فوق‌العاده بودن یووه، هیچ‌نیازی به تعریف و تمجید نیست; کمتر تیمی می‌توانست با آن بازی حساب شده و منطقی بارسای انریکه را شکست دهد و بدون حتی گل خورده مقابل خط حمله‌ی آتشین آبی‌‌اناری‌ها خود را به مرحله‌ی بالاتر برساند; آن‌هم بارسایی که به‌طوری حماسی موفق به حذف PSG شده بود و با انگیزه‌ای بالا پا به میدان مسابقه گذاشته بود. ماسیمیلیانو آلگری با روش‌ها و تکنیک‌های پیچیده‌ی خود نه‌تنها کاتالان‌ها را کنار زد، بلکه جلوی شگفتی ساز UCL را نیز گرفت و اجازه‌ی درخشش بیشتر به موناکوی ژاردیم را نیز نداد.

حالا در نقطه‌ی آخر جدال بین بازی پیچیده‌ی بانوی‌پیر است و تکنیک ساده‌ی کهکشانی‌ها: سیستمی که از بازی روان و ساده‌ی کاسمیرو، مودریچ و کروس سرچشمه می‌گیرد و تمام خطوط رئالی‌ها را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

با تمام این‌شرایط ترس و نگرانی در بین هوادران دو طرف وجود دارد; رئالی‌ها ترس از آن‌دارند که در حساس‌ترین بازی فصل خود کام‌شان تلخ شود و یووه‌ای ها از آن بیم دارند که مبادا اسطوره‌ی جاودانه‌شان، یعنی جان‌لوییجی بوفون نتواند جام‌قهرمانی را لمس کند! چالش بعدی‌که ممکن است برای مکس دردسر ساز شود خط حمله‌ی تیمش‌است;همانطور که ذکر شد خط حمله‌ی آن‌ها علیرغم حضور دیبالا، ماندژوکیچ و هیگواین به مراتب ضعیف تر از مثلث BBC کار کرده و شاید آن‌ها را در امر گلزنی با مشکل مواجه سازد.

اکنون مطمئناً علامت سوالی در ذهن شما ایجاد شده‌ و یقیناً سوال‌تان مربوط شود به گنزالو هیگواین!

هیگواین را به تمسخر مرد بازنده‌ی فینال ها می‌دانند و گل‌نزدن‌های او را در فینال‌های حساسی چون کوپا آمِریکا و جام جهانی ۲۰۱۴ همگان به‌خاطر دارند. اکنون مسئله‌ی هواداران یووه‌این است که نکند بازهم حضور مهاجم آرژانتینی جلوی اول‌شدن شان را بگیرد و قطعاً از همین‌روست که کارشناسان ایتالیایی می‌گویند" آقای هیگواین، لطفا این جام را ببر!"

رئال و یووه، شنبه‌شب برای دفاع از حیثیت فوتبال پا به میدان مسابقه خواهند گذاشت و برای قهرمانی در بالاترین سطح از مسابقات باشگاهی تا آخرین نفس خواهند جنگید; هیچ توجیهی برای شکست در این بازی وجود ندارد و سخن مورینیو، سرلوحه‌ی کار هر دو مربی خواهد بود که اعتقاد دارد فینال‌ها بدون‌شک برای بازی‌کردن نیستند، بلکه‌برای بردن و فتح کردن هستند!

هوادران یووه در صورت شکست دادن رئال، می‌توانند جشن باشکوهی را برگزار کنند و از خوشحالی و موفقیت بوفون نیز شاد باشند.

کهکشانی ها هم اگر قهرمان بشوند مهری خواهند زد بر سند بهترین تیمِ جهان بودنِ خود. تیمی که بهترین باشگاه قرن بیستم بوده و این فرصت را دارد تا در حضور خوان کارلوس، پادشاه اسپانیا که به ولز برای تماشای مسابقه‌ می‌آید مراسم قهرمانی را برپا کنند و جام را به دستان کاپیتان خود سرخیو راموس ‌بسپارند.

اما در این بین تکلیف هوادران بی‌طرف چه‌خواهد شد؟ جواب کاملاً ساده‌است; بدون‌شک آن‌ها نیز می‌توانند معجزه‌ و شگفتی خدا را در کاردیف ببیند و از آن لذت ببرند!