یادداشت عادل فردوسی پور به خاطر درگذشت استاد عطاءالله بهمنش

۱- ستایش... تعریف... تمجید...

بعید است کسی حرف از عطاءالله بهمنش زده باشد و ترجیع بند صحبتش یا شنیده های او از اطرافیانش چیزی غیر از واژه هایی در مدح هنر این نابغه عرصه گزارشگری باشد.

شاید نبوغ واژه کمی برای وصف توانایی های استاد باشد، در دوران بی خبری محض او به اکثر رشته های ورزشی اشراف کامل داشت. تسلطش به زبان فارسی رشک برانگیز بود. صدای خش دارش حساسیت رقابت را وارد پوست و خون مخاطب می کرد. آزاده بود، وامدار کسی نشد، رادیو را زنده کرد و با آمدنش به تلویزیون، الگویی شد برای نسل های بعدی. واژه ساخت و عشق مانایش به ورزش را به وجود مخاطب دمید. فوق العاده بود و تاثیرگذار.

۲-حسرت...افسوس...حرمان...

و ما چه بی توجه بودیم به این نبوغ بی همتا، چه راحت از کنار تجربیاتش گذشتیم. چه بی وفا بودیم در قبال تمام فداکاریهایش. چه غریبانه و مظلومانه در روز ورزشی نویسان، صدای ورزش خاموش شد.

بدرود استاد بی بدیل عرصه گزارشگری

نود