اهمیت تاریخی دیدار ایران و کره / این مسابقه بازنده ندارد

۱- بازی امروز تیم‌های ملی فوتبال ایران و کره جنوبی در گروه اول از مرحله پایانی انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ در قاره آسیا هیچ تاثیری به لحاظ جدولی برای ما ندارد و آنچه به آن اعتبار می‌بخشد، اهمیت تاریخی مسابقات دو کشور در گستره آسیا است.

از دهه ۷۰ میلادی که نسل آن زمان ملی‌پوشان ما کره را در سئول در دیداری دوستانه و حیرت‌آور ۲ بر صفر  شکست دادند، تا فینال جام ملت‌های آسیای همان دوران (سال ۱۹۷۲) پیشینه دو کشور سرشار از رقابت‌جویی‌های سخت و سنگین و بیرحمانه است. کره به برد ۵ بر صفر اواخر دهه ۵۰ خود برابر ایران می‌بالد و ایران به پیروزی معروف ۶ بر ۲ در جام ملت‌های آسیا ۱۹۹۶ در خاک امارات که امثال دایی، خداداد و باقری را تقریبا جاودانه کرد.

در ۵ دوره اخیر جام ملت‌های آسیا دو بار ما آنها را حذف کرده‌ایم و ۳ مرتبه هم کره‌ای‌ها موفق به حذف ما شده‌اند. بردهای ما در جام ملت‌های آسیای ۱۹۹۶ و ۲۰۰۴ حادث شده است و پیروزی‌های کره در سال ۲۰۰۰ در خاک لبنان، ۲۰۰۷ در اندونزی و ۲۰۱۱ در سالی که افشین قطبی ایران را هدایت می‌کرد و قرار بود که به خاطر سال‌ها کار در سئول، رقیب را مثل کف دستش بشناسد!

۲- در سال ۲۰۱۷ قاعدتا شرایط باید بسیار تغییر یافته باشد اما از منظر سنت‌ها و فرهنگ‌ها درها هنوز روی همان پاشنه‌های قبلی می‌چرخد. ایران با قدرت فیزیکی و دوندگی بی‌امانش و خط دفاعی آهنین‌وار رقبا را مستاصل می‌کند و کره با بازیکنانی سرعتی و با استفاده از فوتبالی که حرکات تند و فنی هافبک‌ها و مهاجمانش گاه غیرقابل پیش‌بینی است، به حریفان ضربه می‌زند.

حضور چند مربی مشهور هلندی مثل گاس هیدینک، دیک ادووکات و پیم فربیک در اواخر دهه ۹۰ و در طول دهه ۲۰۰۰ آموزه‌های جدیدی را در فوتبال کره دایر کرده و کارلوس کی‌روش پرتغالی در ۶ سال اخیر درس سرسختی را به مردان فوتبال ما داده است اما ماهیت و ذات فوتبال دو کشور همانی است که بود و این ریشه در بستری کهن دارد که فقط با تزریق موقتی انگاره‌های خارجی نمی‌توان آن را به کلی واژگون کرد و اصولا نیازی هم به این کار نیست.

۳- صرفنظر از اینکه پنج‌شنبه کدام تیم پیروز و کدام رقیب ناکام می‌شوند این مساله اهمیت دارد که فوتبال دو کشور چه چیزی برای قانع کردن جهانیان در این زمینه دارد که سطح فوتبال آسیا نسبت به گذشته بهتر شده و بالاتر رفته است. رسیدن ما به رده ۲۴ جدول فیفا و قرار داشتن کره در فاصله کمی تا نهمین حضور متوالی‌اش در مرحله نهایی جام‌های جهانی لزوما فریادگر تغییراتی اساسی و بنیان‌های فوتبال دو کشور نیست و هر چند تعدد لژیونرهای ایران و کره در دهه‌های اخیر و در همین زمان فعلی در کارآزموده شدن فوتبال ملی دو کشور نقش داشته اما اگر قرار باشد در پی هر نسل طلایی و پر لژیونر، نزول، دامان دو کشور را بگیرد به این معناست که کارشان در عرصه فوتبال، سیستماتیک نبوده است. کی‌روش در ایران و نسل هلندی‌ها و سپس «اولی اشتلیکه» آلمانی در کره سال‌ها کوشیده‌اند انگاره‌های‌ تازه‌ای را به فوتبال دو کشور تزریق و کاری کنند که ما و کره فوتبال را جور دیگری ببینیم اما کره با رویکرد مجدد به یک سرمربی بومی (شین تائه‌یونگ) پس از برکناری اشتلیکه عملا به اصل خویش رجعت کرده است و فردا و فرداهای بعد که کی‌روش برود بازگشت احتمالی ایران به ساز و کارهای گذشته‌اش یک اصل دور از انتظار نخواهد بود، بخصوص که سرمربی ۶۴ ساله ما به سبب ستیزه‌ای که طی سال‌های اخیر با اکثر مربیان وطنی داشته از انتقال هرگونه دانشی به آنها پرهیز کرده است.

۴- باید انصاف داشت و پذیرفت که ایران و کره به رغم سال‌ها نبردن جام ملت‌های آسیا (ایران ۴۱ سال و کره قریب به ۵۰ سال) به فوتبال آسیا خدمت بزرگی کرده‌اند. کره حتی تا کسب رتبه چهارم یک دوره جام جهانی (۲۰۰۲) پیش رفت و این دستاورد شاید حالا حالاها تکرار نشود و ایران با آمار چند سال اخیرش در زمینه ساماندهی نمایش‌های دفاعی مبتنی بر آگاهی، موجب فخر آسیایی‌ها شده است. دیدار امروز دو کشور هر نتیجه‌ای در برداشته باشد، آسیا می‌تواند (و باید) آن را موجب افزایش اعتبارش بداند. کره البته بسیار بیشتر از ما محتاج فتح این دیدار است و در صورت شکست مجوز دوم صعود از این گروه به مرحله نهایی جام جهانی بیست و یکم را به ازبک‌ها خواهد سپرد اما فراتر از این موفقیت‌های لحظه‌ای و افتخارات کوتاه مدت، این تاریخچه سرشار از افتخار و اعتبار فوتبال دو کشور و ویترین آکنده از جام‌های‌شان است که خود نمایی و اذهان را خوش و سیر می‌کند. این مسابقه‌ای است که حتی در صورت ثبت نتیجه‌ای به سود یکی از دو تیم بازنده‌ای ندارد و به آسیا اعتباری تازه می‌دهد. اعتباری که مرحله نهایی جام جهانی ۲۰۱۸ هم که ۹ ماه دیگر برگزار می‌شود، نیازمند آن است.

ایران ورزشی