متاگپ | ذبیح الله پورشیب: در وزارت ورزش کسی ما رو نمی‌شناسه/ بیشترین احترام رو کاراته کارهای آمریکایی به ما می‌ذارن/ روی تاتامی بهم میگن آدم خوار!/ کاراته دنیا از کارته ایران الگو برداری می‌کنه

ذبیح‌الله پورشیب عزیز، ستاره دوست داشتنی کاراته. خیلی خوش اومدی به برنامه متاگپ و متشکریم دعوت ما رو پذیرفتی. خسته سفری البته این خستگی با گرفتن یک مدال خوش رنگ از تنت بیرون رفت.

عرض سلام دارم به شما و دنبال کنندگان این برنامه. واقعیتش اینه که من یک روز بعد از مسابقه خستگی کلا از تنم میاد بیرون. خصوصا موقعی که مدال می‌گیرم و پیش میاد برای یک ورزشکار حرفه‌ای که زمانی هم که مدال نمی‌گیرم، روز بعد همه چیز رو از ذهنم بیرون می‌ریزم. اگه مدال بگیرم مطمئنا آدم انرژی بیشتری داره و موقعی هم که نمی‌گیرم میگم باید از اول استارت بزنیم و اون نتیجه رو جبران کنم.

تو تاتامی هم انقدر آرومی؟

نه به قول بچه‌ها که میگن تو تاتامی آدم می‌خوری و این که میگن همه رو می‌زنه و یک دونه هم نمی‌خوره. یک موقع‌هایی هم که آسیب می‌بینم، میگن تو که کسی بهت آسیب نمی‌زنه مگه این که خودت به خودت آسیب بزنی.

تو نسل جدیدی رو آوردی تو کاراته یعنی ذبیح‌الله پورشیب بعد از مدت‌ها کاراته ایران رو که تو سکوت رفته بود، دوباره ترکوند. برای خودت هم تو زندگیت تاثیرگذار بود یا اتفاق خاصی که باید رخ می‌داد، رخ نداد؟

من سال 84 به تیم ملی کاراته ورود پیدا کردم. در رده جوانان بودم همون سال اول هم برای مسابقات جوانان جهان فیکس تیم ملی شدم. خدا رو شکر همون دوره تونستم برنز جهانی بگیرم. تو اون دوره قهرمانان زیادی بودن مثل برادران روحانی، آقایان ویشکایی، کتیرایی، عموزاده قهرمانان بزرگی بودن که بعد از یکی دو سال کنار کشیدن. واقعا الگوی ما جوون‌ها بودن و ما همیشه می‌خواستیم که به پای این‌ها برسیم. خدا رو شکر می‌کنم که خدا انرژی داد به من و تونستم تو این سال‌ها عضور ثابت تیم ملی باشم و بتونم برای کشورم مدال‌های خوشرنگی رو به دست بیارم.

الان کاپیتانی.

بله. ناگفته نمونه که این نسلی که هست، نسل خیلی خوبیه و باید بهش بها داده بشه و نذارن این نسل از بین بره چون وقتی یک قهرمان مدالی به دست میاره و اون جایگاهش رو حفظ می‌کنه، هزینه‌های زیادی براش میشه. نباید به راحتی از این قهرمان‌ها گذشت. تو تیم ملی یک تیم جوون داریم و یک تیم دیگه که با این که جوونه خیلی با تجربه است و تک تک بچه‌ها مدال‌های زیادی رو به دست آوردن.

هم آقایون و هم خانوم‌ها.

بله. مخصوصا آقایون تو پنج شش سال اخیر یعنی از سال 2012 به بعد، واقعا استارت زد و تو تمام میادین که حضور پیدا کرده بهترین نتایج رو به دست آورده. از سال 2012 که ما بعد از 10 سال سوم دنیا شدیم و تو انفرادی چند مدال به دست آوردیم، کار ما از اونجا شروع شد. از اون موقع کل کاراته دنیا به کاراته ایران احترام گذاشتن. جدا از این که ما نتیجه گرفتیم، تک تک بچه‌ها فوق العاده کار کردن و همین باعث شد که همه کاراته دنیا نگاهشون به ایران باشه. الان از تک تک بچه‌ها الگو برداری می‌کنن، ازشون فیلم می‌گیرن و تو سالن مسابقات دنبالشون می‌گردن.

تو بازی‌های آسیایی خیلی از تیم‌هایی که در صدر آسیا می‌اومدن، مربی‌شون ایرانی بود و این خیلی جالبه.

بله. حتی تو اروپا چند مربی داریم. تو آمریکا و کانادا مربی داریم و مربی‌های ایرانی با دانش هستن و الان کاراته دنیا به مربی‌های ایرانی رو آورده.

نگاه داخل هم به کاراته و بچه‌های کاراته کار ویژه هست؟

انصافا بچه‌های کاراته خیلی مظلوم هستن. هیچوقت چیزی نمی‌گن و به قول معروف صدایی ازشون درنمیاد. نه این که به کم قانع باشن، از لحاظ مدال و مسابقه به کم قانع نیستن ولی از لحاظی که رسیدگی کنن، واقعا اون جوری که در شان و شخصیت بچه‌های تیم ملی کاراته باشه رسیدگی نمی‌کنن. هر عنوانی باشه کاراته به دست آورده. از بازی‌های آسیایی گرفته که جزء بهترین رشته‌های ایرانه و مسابقات جهانی که جزء معدود کشورهایی هست که 2 دوره پیاپی رو سکوی اول دنیا حضور پیدا کرده. کلا 3 کشور هستن که تونستن این کار و بکنن. ایران، ژاپن و فرانسه و کلا قهرمانی جهان تو 27 دوره گذشته دست پنج شیش تیم بوده که 2 دوره پشت سر هم ایران قهرمان دنیا شده که نشون میده کاراته ایران چه جایگاهی داره.

تو خیلی زود شروع کردی برای همین خیلی‌ها یکی دو سال پیش می‌گفتن ذبیح‌الله پورشیب تموم شده در صورتی که تو الان تازه 29 سالته.

من همیشه گفتم که هر موقع من چند تا تورنمنت رفتم و نتونستم نتیجه بگیرم، یعنی نمی‌تونم. ولی وقتی این توانایی رو تو خودم می‌بینم و تو میادین مختلف و خصوصا مسابقات مهم خدا رو شکر خوب نتیجه گرفتم. خصوصا دو سری آخر که یکی تو مسابقات گلد گیمز بود که تو هر وزن 8 نفر برتر دنیا حضور داشتن که  دوره‌ای با هم می‌زدن. اونجا بعد از 36 سال من تونستم طلا بگیرم. خیلی مهم بود این مدال برای کاراته و برای خودم هم خیلی مهم بود چون بارها به حریف ژاپنی باخته بودم. 6-7 بار باخته بودم و گاهی مساوی می‌شد و با رای داور باخته بودم یا اختلاف امتیازمون 1 بود. ولی اون دفعه بردمش و تو اون دوره از مسابقات من کلا 1 امتیاز دادم. این سری هم تو مسابقات 2018 اولین مسابقات رسمی بود که تو پاریس برگزار شد و همه هم می‌گن سطحش کمتر از جهانی نیست چون اول سال میلادی هست و با قوانین جدید. چون کسی که در طول سال امتیازهای لازم رو کسب کنه، باید لباس طلایی بپوشه و تو تمام مسابقات خیلی مهمه. خدا رو شکر تو این دوره مسابقات تونستم طلا بگیرم و به قول یکی از مربی‌هامون، انگار ذبیح دوباره متولد شده و اینجا نشون داد انگار همون جوون 18 ساله بود.

فکر کنم کاراته و شماها حقتون رو تو 2020 می‌تونید بگیرید. شاید مظلومیت کاراته اونجا تموم بشه. اولین دوره هست که کاراته میاد، بتونید مدال بگیرید و این میتونه خیلی مهم باشه.

انصافا راحت نیست مدال گرفتن. ما همه داریم تلاش می‌کنیم. همه فکر می‌کنن مدال گرفتن راحته ولی اینجوری نیست. الان چون کاراته ایران سطحش بالاست و تمام بچه‌ها حرفه‌ای هستن، حرفه‌ای زندگی می‌کنن، حرفه‌ای ورزش می‌کنن و همین‌ها باعث شده تو این چند سال اخیر بهترین عنوان‌ها رو به دست بیارن و همه فکر کنن راحته.

این که تو این رشته داری کار می‌کنی، پشیمون نیستی؟ دوست نداشتی فوتبالیست بشی؟ تیتر روزنامه‌ها، توجه، قرارداد.

نه پشیمون نیستم. من خودم توجه و معروفیتی که از حد بگذره برام جالب نیست چون آدم نمی‌تونه راحت زندگی کنه. در همین حد که رزمی‌ها من رو می‌شناسن برام کافیه چون من هم می‌خوام زندگی کنم و نمی‌خوام جلوی چشم باشم. فقط از لحاظ مالی متاسفانه به کاراته کارها نمی‌رسن.

قراردادتون باشگاهی چه جوریه؟

تو لیگ برای یک فصل فقط 30 میلیون تومن! بازیکن داشتیم با رباط پاره، زانو و مچ مصدوم مسابقه داده. مربی گفته باید مسابقه بدی یا خود بازیکن گفته می‌خوام بازی کنم. من با دست شکسته، انگشت شکسته، دماغ شکسته مسابقه دادم.

توجه رسانه‌ها کمه بهتون؟

خیلی کمه. من برای فوتبالیست‌ها خیلی احترام قائلم. خودم هم فوتبالیم ولی بازیکن فوتبال سرما می‌خوره 2 روز سر تمرین نمی‌ره، میگن فلان بازیکن تمرین نرفت. فوتبال هم فکر می‌کنم تو 90% روزهای سال، روزی 1 جلسه تمرین داشته باشن. ما روزی 2 جلسه، هر جلسه بین 2 تا 3 ساعت تمرین می‌کنیم. متاسفانه این‌ها اصلا به چشم نمیاد. رسانه‌ها خیلی تاثیر دارن. هر ورزش سختی خودش رو داره ولی اونجوری که باید احترام بذارن نبوده. احترام جدا از این که بگن خسته نباشی، تو برنامه‌ها تلویزیون الان کی رزمی کارها رو می‌شناسه. غیر از کاراته، همه رشته‌های رزمی مدال‌های آسیایی و جهانی گرفتن ولی به چشم نمیاد. خیلی‌هاشون تو شهرستان‌هاشون واقعا کار ندارن.

تو شغلی داری؟

نه من 29 سالمه و بیکارم. هیچ شغلی ندارم و فقط ورزش می‌کنم. موقع‌هایی هم اگه مسابقات جایزه بزرگی بریم و اگه طلا بگیریم چیزی دستمون بیاد ولی انصافا رسیدگی نمیشه. مسئولین و مدیران ما باید انتقادپذیر باشن. باید وجدانشون راحت باشه.

مدرسه کاراته داری اگه کسی بخواد ثبت نام کنه و تو بهش آموزش بدی؟

تو شهرستان من و داداشم کلاس داریم که هر ماه من میرم سر می‌زنم. ولی تو شهرستان‌ها آدم دلش نمیاد از کسی شهریه بگیره. آزداد گذاشتیم هر کی تونست بده هر کی هم نتونست که هیچی.

متاهلی؟

نه. نمی‌دونم بگم خداروشکر یا متاسفانه.

الان تهران زندگی می‌کنی، راضی؟

تهران امکانات داره ولی آب و هوا نداره.

هدف اصلی فدراسیون کدوم بازی‌هاست که پاداش بخواد بده؟

معمولا برای تمام فدراسیون‌ها قهرمانی آسیا و جهان خیلی مهمه. فدراسیون با ورزشکارهاش، ملی پوش‌هاش و با مدال‌هاشون به چشم میاد. باید پاداش بده ولی هر دفعه متاسفانه به خاطر مشکلات مالی که می‌گن وجود داره چیزی نبوده. از سال 2012 تا الان فکر کنم 5 یا 10 میلیون پاداش دادن، که هر سال هم مسابقات جهانی و آسیایی هم میریم. هر دفعه هم میگن بودجه نداریم. ما هم احترام می‌ذاریم. ولی ما اگه مدال نگیریم، میگن رفت تو حاشیه. صحبت از پاداش می‌کنیم، می‌گن رفتی تو حاشیه. تو خصوصی جلسه می‌ذاریم، می‌گن همش دنبال پولی. پس چه جوری زندگی کنیم. تنها چیزی که برنمی‌گرده عمر آدمه. بهترین دوران زندگیمون رو داریم می‌ذاریم تو ورزش برای کشورمون. مدیران کشور ما باید به ورزشکارهاشون احترام بذارن.

رسانه‌های کشورهای خارجی بد می‌گن درباره ایران، واقعیتیه که باید بپذیریم. خیلی از دوستان اروپایی من می‌گن هنوز تو ایران با اسب و شتر می‌رن!؟ می‌گم نه از این خبرا نیست. چون رسانه‌های خارجی درمورد ایران خوب نمی‌گن. ولی کسانی رو که دعوت کردیم ایران و از کشور ما دیدن کنن، کاملا نگاهشون عوض شده. ارتباط خوبی با بچه‌های ایران برقرار کردن حتی از بچه‌های ایران دعوت کردن. من خودم دوستانی دارم که تو کشورهای دیگه میرم خونشون. اون‌ها اومدن خونه ما، حتی شهر ما اومدن. یکی از دوستان فرانسویم می‌گفت من برگشتم خواستم برم امریکا به من گیر میدن که یک بار ویزای ایران رو از پاسش درآورده بود. ولی بار دوم گفت برای من مهم نیست چون ایران خیلی بیشتر از امریکا به من خوش گذشته. ایران کشور خوبیه و اونجوری که می‌گن نیست. ما ارتباط برقرار می‌کنیم با کشورهای دیگه. کاراته کارهای امریکایی انقدر به بچه‌های ایرانی احترام می‌ذارن که حد نداره. دیگه به خلق و خوی ما عادت کردن، با ما روبوسی می‌کنن. این برای ما خیلی خوبه. مدیران ورزشی کشورمون هم باید کمی بیشتر مدیریت کنن و کسانی رو که واقعا برای کشورمون زحمت می‌کشن رو ببینن. کاری نکنیم که بعضی از استعدادهای خوب از کشورمون برن به خاطر یک سری حقوق و مزایای کوچیک که تو مملکت به چشم نمیاد.

امیدواریم این برنامه باعث بشه مقداری نگاه‌ها ویژه بشه. قطعا سعی می‌کنیم تو رسانه ملی بیشتر کمک کنیم تا شرایط برای شما بهتر پیش بیاد و نگاه حرفه‌ای تری به این رشته بشه.

ازت خیلی متشکرم دعوت ما رو پذیرفتی. دمت گرم انقدر به عشق کشورت و مردم تلاش می‌کنی. ان‌شاالله همه چیز درست بشه و المپیک تو رو ببینیم و با یک مدال خوشرنگ بری روی سکو و همه با تو یک نفس راحت بکشیم چون مطمئن باش وقتی میری رو تاتامی همه با تو میان و یک ملت پشت ذبیح‌الله پورشیب هستش.

واقعیتش هم همینه. همیشه حسم این بوده و تو مسابقات پرچم ایران همیشه روی سینم بوده. می‌خوام همه بدونن که من ایرانیم و هر وقت هم می‌برم، به پرچم اشاره می‌کنم. مهم‌تر از هر چیز برای من وقتی میرم روی تاتامی و می‌برم، حس و حالیه که جامعه ورزش و مردم دارن. مردم خیلی لطف دارن به من. بارها تو فضای مجازی یا کسانی که شمارم رو داشتن پیغام دادن که این باعث دلگرمی من میشه و همیشه انگیزم رو دو چندان کرده. امیدوارم خدا قدرت و نیرویی به من بده که با این مدال‌ها دل مردمم رو شاد کنم و تنها کاریه که از دستم برمیاد.