رنسانس رونالدو با گذشت زمان

سال 2012 بود و لیونل مسی برای چهارمین توپ طلای بهترین بازیکن سال جهان را کسب کرده بود.

و حتی سرسخت ترین منتقدان ستاره بارسلونا قبول داشتند که او با فاصله زیادی از سایر بازیکنان بهترین بازیکن جهان است.

توپ طلای سال 2008 کریس رونالدو فراموش شده بود و همه درباره مسی صحبت می کردند. تواضع و لبخندهای مسی و خجالتی بودن او باعث شده بود که حتی سرسخت ترین هواداران کریس رونالدو بپذیرند که مسی فعلا بهترین فوتبالیست جهان است.

رونالدو به طور ناخودآگاه می دانست که برای این که بهترین بازیکن جهان باشد، باید سخت کار کند و برای آن که بفهمیم رونالدو چه قدر تلاش کرد تا به مسی برسد، کافی است پای صحبت های مربیان و هم تیمی های او بنشینیم تا آن ها به شما بگویند که کریس اولین نفری بود که سر تمرینات حاضر می شد و آخرین نفری که تمرینات را ترک می کرد.

او هر روز برای ساعت ها کار می کرد، ضربات آزاد ایستگاهی می زد و بعد از تمرین به باشگاه بدنسازی می رفت.

فکر و ذکر رونالدو تنها یک چیز بود: این که به جهان نشان دهد که او بهترین است و نه مسی، البته رونالدو همیشه فکر می کرد که بهترین بوده است. کریس وقتی بهترین مدافعان لیگ برتر را به راحتی شکست می داد، باید می دانست که روزی بهترین می شود.

او در رئال مادرید پشت سر هم گل می زد و پایه گذار جذاب ترین و مهم ترین رقابت فردی جهان با لیونل مسی شد. ناگهان سوالات کارشناسان و فوتبال دوستان همه دنیا شروع شد. چه اتفاقی می افتاد اگر مسی یک رقیب سازنده داشت؟ چه اتفاقی می افتاد اگر مهارت های بی همتای مسی در کار با توپ رقیبی تازه پیدا می کرد، رقیبی که شاید از او هم جلو می زد؟ چه می شد اگر جهان ورود فوتبالیستی  را به صحنه می دید که مدافعان حریف را با گردنی خمیده و روحیه ای شکست خورده بر جا می گذاشت.

البته رونالدو هیچ وقت تحت تاثیر این صحبت ها قرار نمی گرفت. انتقادات رونالدو را آب  دیده کرد و از او بازیکن بهتری ساخت و فشارهای موجود رونالدو را بهتر از هر بازیکنی بر روی کره خاکی کرد.

این نکته ای بود که رونالدو را از مسی جدا می ساخت. این مسئله ستاره پرتغالی  را از تمام بازیکنان دیگر بهتر می کرد و این روحیه و انگیزه و شجاعت رونالدو او را به بازیکنی تبدیل کرد که برای همیشه یکی از بهترین های جهان است. او با اراده عالی اش مدال های لیگ قهرمانان و جوایز توپ طلا را یکی پس از دیگری کسب کرد.

اما میزان کار رونالدو هیچ وقت کم نشد و او نظم و انضباط  کاری خود را هیچ زمانی از دست نداد.

رونالدو شروع به درخشش کرد و منتقدانش را به مرور ساکت نمود. اما رونالدو در سن سی سالگی به اوج رسید. وقتی که کریس فهمید دیگر از سرعت و تیزی گذشته برای عبور راحت از خط دفاع حریفان برخوردار نیست.

برگشت رونالدو به مرز آمادگی و شرایط مطلوب همان چیزی است که او را از سایر هم تیمی هایش جدا می کند. او پرتغال را به عنوان قهرمانی جام ملت های اروپا رساند و رئال مادرید را هم در عصر طلایی اش همراهی کرد.

و حالا رونالدو باید تیم ملی کشورش را در بزرگ ترین و معتبرترین مسابقات فوتبال جهان تا مرز موفقیت و افتخار پیش ببرد، چیزی که همه پرتغالی ها منتظر آن هستند.  

منبع: sportkeeda.com