زلاتان ابراهیموویچ؛ سوپراستار خسته کننده!

در حالی که بیشتر رسانه های دنیا دائما در حال تعریف و تمجید از نابغه سوئدی هستند، این نویسنده جهت خلاف آب شنا کرده است. متن نوشته شده توسط او را در زیر می‌خوانیم

“شاید من را بتوان بیشتر ضد سبک زلاتان دانست. برای بسیاری کارهای او بسیار جذاب است ولی حوصله من از تماشای او سر می‌رود. زلاتان در کتاب اتوبیوگرافی اش اینطور شروع کرده:” هر موقع زندگی می‌ایستد، من نیاز به حرکت دارم. همیشه مثل دیوانه ها رانندگی می‌کنم. من ۳۲۵ کیلومتر در ساعت را با خودرو پورشه ام به ثبت رسانده ام و پلیس ها فقط توانستند به گردم برسند. خیلی کارهای دیوانه وار انجام دادم که حتی نمی‌خواهم راجع به آنها فکر کنم.”

نمی‌خواهد راجع به این موضوعات فکر کند ولی واقعا دوست دارد راجع به آن با دیگران صحبت کند. داستان این است که پلیس  متوجه می‌شود خودرویی با ۱۶۰ مایل بر ساعت در حال حرکت است و به دنبال او می‌افتد. زلاتان به جای اینکه به فرمان پلیس توجه کند، سریعتر می‌رود و پلیس ها او را گم می‌کنند، در یک تونل پنهان می‌شود تا نتوانند او را پیدا کنند. این داستان در کتاب او تکرار شده است و با یک جستجوی سریع می‌توانید متوجه شوید که در سه مصاحبه نیز بیان شده است.

این رفتار بیشتر به نظر رفتار یک احمق شبیه است، یا شاید کسی که فکر می‌کند انقدری باحال است که می‌تواند هر آنچه برایش لذت بخش است را انجام دهد، بدون توجه به عواقب. ولی البته که این رفتار اشتباه است.چون زلاتان بزرگ و مشهور است، می‌تواند قانون را بشکند، زندگی دیگر افراد را به خطر بیندازد و این را در کتابش بنویسد. همه این ها به این خاطر که او زلاتان است .

یک موضوع تصادفی دیگر نیز در این میان مطرح می‌شود. کسی که می‌گوید من انقدر کارهای دیوانه وار کرده ام که نمی‌خواهم به آن فکر کنم، مثل کسی است که می‌گوید خوشگذرانی هایی که شما در آن شرکت نداشته اید و از دست داده اید، فوق العااده بوده است. این موضوع شبیه به شبکه اجتماعی مثل فیس بوک است، جایی که شما بیشتر سعی دارید زندگی خود را به دیگران نشان دهید. در چنین فضایی، اینکه دیگران راجع به شما چگونه فکر می‌کنند، مهم تر است تا اینکه شما چطور لحظاتتان را تجربه کرده اید.

ابراهیموویچ بازیکنی فوق العاده بوده و هست، شاید بهترین مهاجم یک نسل از فوتبال که در کنار رونالدو رو به بازنشستگی می‌رود. چیزی که بدون شک در این رابطه درست است این است که در ۲۰ سال اخیر، هیچ مهاجمی از لحاظ توانایی فنی، فیزیکی، سرعت، قدرت تمام کنندگی و … مثل او نبوده و فقط کریستیانو رونالدو توانسته موفقیت‌هایی مثل زلاتان را پس از ۳۰ سالگی تکرار کند. ابراهیموویچ پس از ۳۰ سالگی بیش از تمام دوران فوتبالش  گلزنی کرده است.

این موضوع احتمالا تنها میراث زلاتان خواهد بود. یک گل زن قهار. برنده ای که می‌تواند در بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶، از بین ۱۰ جام قهرمانی لیگ که در آن شرکت داشته، ۹ جام را کسب کند. یک هیولا در زمین که می‌تواند گل‌های آکروباتیک فوق العاده بزند.

اما این میراث توسط رسانه ها به کلی از اتفاقات داخل زمین خارج شده است. شاید بارها شنیده باشیم که از نام کوچک زلاتان به عنوان فعل استفاده می‌کنند. شاید بارها خوانده باشید که «زلاتان بار دیگر خود را با شیر مقایسه کرد» و این به ذهنتان برسد که این شخص در ماورا زندگی می‌کند، همانطور که موضوع صحبت کردن به عنوان سوم شخص مطرح است.

غرور برای شخصیت های ورزشی در این سطح یک موضوع حیاتی است که البته می‌تواند شرایط شکست را نیز رقم بزند. موفقیت فقط با تلاش به دست نمی‌آید بلکه باید هر بار که شکست خوردید، باز هم بجنگید. این خود ورزش است که بزرگ بودن را به یک بازیکن منتقل می‌کند. به سختی می‌توان رویکرد زلاتان را با محمد علی مقایسه کرد.

همچنین سوالاتی در این رابطه به وجود می‌آید که آیا چنین رویکردی روی تیم نیز تاثیر می‌گذارد یا نه. سوئد پس از بازنشستگی زلاتان توانست بهترین عملکرد خود را در جام جهانی پس از ۲۴ سال به ثبت برساند و به جمع ۸ تیم برتر برسد. حضور زلاتان در این تیم مهم بود ولی اتحاد بازیکنان در زمین در غیاب او، نکته کلیدی تری بود.

مثل پل گاسکوئین و گازا ۲۵ سال پیش، تفاوتی بین زلاتان ابراهیموویچ و زلاتان وجود دارد. مخفف اسم گاسکوئین برای تبلیغات طراحی شده است. در مورد زلاتان چنین نیست بلکه انگار استخری است که او اولین نفری است که در آن شیرجه زده است.

خاطرات فوق العاده زلاتان هیچگاه از ذهن هواداران پاک نمی‌شود ولی با موضوع تبلیغاتی که او در آن شرکت می‌کند، شاید همه چیز تحت تاثیر قرار بگیرد. کلید اصلی موفقیت اینجاست که بدانید موضوع تعریف از خود تا چه محدوده ای خطکشی شده و پا را از آن فراتر نگذارید.

دنیل استوری، نویسنده وبسایت Football365