بهترین پست برای رونالدو در یوونتوس چیست؟ / مکس آلگری چه طور باید از کریس استفاده کند

یوونتوس بدون رونالدو هم یک تیم هماهنگ و هجومی و خوب بود، اما با حضور سی آر سون از این هم بهتر خواهد شد.
در حال حاضر یووه مهم ترین شانس قهرمانی مسابقات سری آ فصل آینده است و اگرچه مسابقات لیگ قهرمانان به خصوص در مراحل حذفی اصلا قابل پیش بینی نیست، اما به نظر می رسد بانوی پیر به خصوص با داشتن رونالدو یکی از مدعیان اصلی حضور در مراحل نهایی این رقابت هاست.
اما سوال اینجاست که با حضور رونالدو در تورین، چه تغییرات مهمی در یووه ایجاد خواهد شد و مهم تر این که ماسیمیلیانو آلگری با همکاری شاگردانش به خصوص رونالدو چه کار می توانند بکنند تا تیم تورینی در مسابقات به حداکثر توان خود دست یابد، به عبارت دیگر اگر شما مربی باشید و بازیکنی مثل رونالدو را به شما بدهند، چه استفاده هایی از او می کنید.
البته پاسخ دادن به این سوال چندان راحت نیست. رونالدو مثل ستاره های دیگر دارای ویژگی های ثابت و مشخص نیست، چون هیچ کس نمی تواند رونالدو را در یک قالب از پیش تعریف شده قرار دهد و به عنوان مثال در حال حاضر نقش از پیش تعیین شده ای برای سی آر سون در یوونتوس وجود ندارد، رونالدو یک بازیکن بی همتا و بی نظیر است و ویژگی های بی نظیری هم دارد. او در تمام نه فصلی که در رئال مادرید بود در نقش یک وینگر چپ به میدان رفت، در حالی که از بین کریم بنزما و گونزالو ایگواین یکی به عنوان فوروارد نوک به میدان می رفت و بعدها مرد فرانسوی مهاجم ثابت شد. کیفیت جسمانی و فیزیکی رونالدو در طول سال ها دچار تغییرات و افت و خیزهای زیادی شد، در حالی که تاثیر مثبت او بر ترکیب تیم مادریدی هیچ وقت کاهش نیافت.
رونالدو در پنج سال اول حضور در برنابئو در اوج بود. او در ترکیب تیم مادریدی تقریبا به شکل ثابت به عنوان وینگر در خط تهاجمی تیمش به میدان می رفت در حالی که در طول این 9سال، به طور متوسط بیشتر از شش بار در هر مسابقه بازیکنان مقابل را دریبل زد و با تکیه بر هوش عالی اش همیشه خود را در موقعیت های عالی برای شوتزنی قرار می داد. در طول آن دوران، CR7 در شصت درصد مواقع حضورش در زمین در سمتِ چپِ یک سوم انتهایی زمین حریف به سر می برد.  
با این حال بعد از سال 2014 شرایط تغییر کرد. رونالدو بعد از آن سال از ناحیه تاندونِ زانوها دچار آسیب دیدگی شد. اما رونالدو حتی سلامتی اش را فدایِ حفظ عملکرد و کیفیت فنی خود کرد و این روند حتی وقتی او وارد سومین دهه زندگی اش شد، هم ادامه داشت. اما در طی زمان موقعیت سی آر سون در زمین هم تغییر کرد. کارنامه آماری حضور رونالدو در پست های مختلف نشان می دهد که سی آر سون در 44 درصد زمان حضورش در زمین، به عنوان وینگر چپ ایفای وظیفه کرده و 37 درصد زمان حضور او در زمین مربوط به زمانی است که به عنوان فوروارد به زمین رفته و بیست و یک درصد باقیمانده را هم رونالدو در سمت راست خط حمله قرار داشته است. شاید جا به جایی رونالدو در پست های مختلف، مقداری ناهماهنگی در ترکیب تیمی رئال مادرید ایجاد کرده باشد، اما او هنوز می تواند مدافعین را با سرعت فوق العاده اش پشت سر بگذارد و به دروازه حریفان نزدیک شود. 

در حال حاضر مهم ترین مسئله پیش روی آلگری این است که کاری کند رونالدوی یووه همان رونالدوی رئال باشد و برای رسیدن به این هدف دو راه دارد اول درست همان طوری که در برنابئو، مربیان رئال مادرید را بر محور رونالدو به میدان می فرستادند، او هم رهبری تیمش را به کریس بسپارد و راه دوم این که در فکر ایجاد یک نقش جدید برای ستاره پرتغالی باشد، این در حالی است که بیشتر برنامه های از پیش بینی شده تیم تورینی بر اساس نظر دوم طراحی شده اند. که شصت دقیقه اول حضور رونالدو در ترکیب یوونتوس در دیدار دوستانه پیش از فصل تیم تورینی با تیم بی خود و همچنین دیدار شنبه گذشته با کیه وو در اولین گام تیم تورینی در سری آ این مسئله را به وضوح نشان داد.
رونالدو در این دو دیدار به عنوان مهاجم نوک به میدان رفت و این نشان می دهد که آلگری به دنبال اعطای جدید به کریس است، که تحت این شرایط بانوی پیر با سیستم 1-3-2-4  رونالدو به عنوان مهاجم نوک به میدان می رود در حالی که داگلاس کاستا و خوان کوادرادو در دو جناح تیمی و به عنوان وینگر به میدان می روند و پائولو دیبالا کمی عقب تر از این دو و به عنوان هافبک نفوذی بازی می کند.  
اما به کار گرفتن این سیستم کاملا منطقی است: کوادرادو و کاستا از سمت چپ و راست برای رونالدو توپ های هوایی ارسال می کنند در حالی که دیبالا هم از پشت سی آر سون را تغذیه می کند. این در حالی است که میرالم پیانیچ و خدیرا (امره جان) هم به تیم پوشش دفاعی می دهند و ژوآئو کانسلو و آلکس ساندرو هم دفاع کناری هستند.

رونالدو ویژگی های یک مهاجم نوک کارامد و اثر گذار را کاملا در خود دارد. او در هوا عالی است در حالی که حرکات فوق العاده اش در محوطه جریمه حریفان چشم ها را به خود خیره می کند و در کنار همه این ها او یک تمام کننده قهار است. موضوع جالب در مورد رونالدو این است: در حالی که بعضی ها به شوت های بد و بی دقت او در ابتدای فصل قبلِ رقابت های لالیگا اشاره می کنند، آمار گلزنی ها سی آر سون و تاثیرات مثبت او بر عملکرد رئال مادرید کاملا گویای توانایی های بی نظیر ستاره پرتغالی است.
ستاره پرتغالی در طول پنج سال گذشته 143 بار از روی ضربات شوت دروازه حریفان را باز کرده است و از این نظر باید عملکرد او را با هیگواین مقایسه کرد، بازیکنی که در یوونتوس جای او را گرفت. که این گل ها شامل ضربات از راه دور و شوت های در شرایط سخت و زاویه بسته هم می شود. در واقع گلزنی تنها هنر رونالدو نیست بلکه زدن گل در شرایط سخت و بد از ویژگی های هم ستاره پرتغالی است. مسئله این است که آیا مکس آلگری حاضر است بازیکنی را در زمین بگذارد که در ماه فوریه 34 ساله خواهد شد اما باید حیله گری و خطاهای مدافعان سری آ و نهایتا شکست فنی از آن ها را تحمل کند .
البته نمی توانیم بگوییم که رونالدو قادر به انجام این کار نیست او خیلی کارها را بسیار بهتر از فوتبالیست های دیگر انجام می دهد، اما باید دید آیا بانوی پیر حاضر است با وجود سرمایه گذاری 100 میلیون دلاری بر روی رونالدو، با مصدومیت، محرومیت و سایر معضلات این مواجهه ستاره پرتغالی خود با مدافعان تیم های حریف کنار بیاید؟
 البته در این بین یک موضوع مهم دیگر هم وجود آورد و آن این که خود رونالدو چه می خواهد؟ حتما دلیلی وجود دارد که چرا رئال مادرید به ندرت از رونالدو به عنوان مهاجم نوک استفاده می کرد و بیشتر او را به عنوان وینگر به میدان می فرستاد و البته قطعا این به خاطر شم گلزنی بالای کریم بنزما و خصوصیت عالی گلزنی ستاره فرانسوی نبود.  

یک راه آلترناتیو برای آلگری استفاده از سیستم 3-3-4 است، که در این شرایط سرمربی یووه می تواند از نیروی رو به جلو و تهاجمی بلیز ماتویدی استفاده کرده و او را به جلو بفرستد،( در حالی که از بین امره جان؛ رونالدو و رودریکو بتانکور هم یکی می تواند همین نقش را داشته باشد.) در چنین شرایطی رونالدو به عنوان وینگر چپ به میدان خواهد رفت و ماریو مانزوکیچ به عنوان مهاجم نوک به میدان می رود. بانوی پیر ایفای نقش خواهد کرد، این آرایش کاملا منطقی است چون مانزوکیچ هم از نظر فیزیکی و هم هوش تاکتیکی و تکنیکی می تواند زوج بسیار خوبی برای رونالدو باشد، همان کریم بنزما در رئال مادرید این نقش را داشت، اما به حال هر گلی خاری (بویی) دارد. مانزوکیچ سی و دو ساله است در حالی که فقط یک بار در طول مسابقات یک فصل کامل، بیشتر از 28 بار به میدان رفته، این در حالی است که به دلیل صعود کرواسی به فینال جام جهانی روسیه او نتوانست حضور همه جانبه ای در مسابقات پیش از فصل جاری داشته باشد.
این که سرمربی بانوی پیر از رونالدو بخواهد در همه مسابقات به عنوان فوروارد نوک به میدان برود، شاید خواسته سنگینی از او باشد، اما به غیر از بازی های بزرگ که کریس باید حتما در آن ها مهاجم نوک باشد، تیم تورینی برای مسابقات دیگر یک مهاجم نوک با تجربه و کارامد را در اختیار ندارد، مویس کین ستاره نوظهور 18 ساله هم هنوز آن قدر با تجربه نشده که بتواند به عنوان شماره نه نقطه اتکای برای یوونتوس در همه مسابقات این تیم باشد و این نشان می دهد که یوونتوس در حال حاضر از پلن بی برخوردار نیست مگر آن که آلگری کلا تاکتیک تیمش را عوض کند.
اما کدام بازیکن می تواند به عنوان مهاجم سوم در کنار رونالدو و مانژوکیچ به میدان برود؟ اگر در تحلیل مسابقات فوتبال استعداد خوبی داشته باشید، اولین گزینه ای که به ذهن شما می رسد، پائولو دیبالا است اما آیا حضور دیبالا در خط حمله از توانایی های او نمی کاهد و آیا او در پشت مهاجمان بیشترین توانایی را از خود بروز نمی دهد؟ اما گزینه های دیگر فدریکو برناردسکی؛ کوادرادو و داگلاس کاستا هستند که باید از وینگر به مهاجم تغییر پست دهند. که البته آلگری برای دست زدن به این کار باید همه بازیکنان را از نظر زمان حضور در زمین راضی نگه دارد.

 آلگری یکی از خلاق ترین و عملگراترین مربیان اروپاست که خودش را به یک سیستم محدود نمی کند. او همه بازیکنانش را امتحان کرده و با توجه به شرایط هر مسابقه ترکیب و تاکتیک تیمش را مشخص می نماید. ماسیمیلیانو آلگری اصلا علاقه ای ندارد او را مدیر و یا مسئول بخوانند بلکه از تقاضای او از شاگردانش این است که به او و تصمیماتش احترام بگذارند.
اما راه حل دیگری هم وجود دارد و که البته  در حال حاضر بسیار دور از دسترس به نظر می رسد، اما بعید نیست که آلگری رو به آن بیاورد. دیبالا می تواند به عنوان شماره نه کاذب به میدان فرستاده شود و یا این که رونالدو به همراه یک وینگر چرخشی ( که پست او بین وینگر و مهاجم) تغییر می کند، به میدان برود. اگر در نظر آلگری و تیمش  لیگ قهرمانان مهم ترین میدان باشد، در آن صورت آلگری پنج یا شش ماه تا آغاز مرحله حذفی رقابت های چمپیونزلیگ فرصت دارد. آلگری می تواند تصمیم به تغییر سیستم تیمش بگیرد یا آرایشی را برای تیمش در نظر بگیرد که رونالدو آزادانه در آن بازی کند، به هر حال برای هر دو کار فرصت زمانی لازم را در اختیار دارد

منبع: ESPN