نقدی بر منتفی شدن تقسیم ۹۰ به ۱۰ سکوها در دربی

در شرایطی که سازمان لیگ از مدتها قبل با قاطعیت اعلام کرده بود سکوهای ورزشگاه آزادی در جریان دربی ۸۸ با نسبت ۹۰ به ۱۰ به سود تیم میزبان تقسیم خواهد شد، در کمال شگفتی دیروز این طرح لغو و بنا شد بلیت فروشی برای بازی پنجشنبه به همان صورت سنتی ۵۰-۵۰ برگزار شود! به این ترتیب خبری از رعایت حق میزبانی نیست و دو شهرآورد امسال هم به شکل همه سنوات گذشته با حضور نصف –نصف هواداران برگزار خواهد شد.

این در حالی است که اختصاص سهم ۹۰ درصدی به تیم میزبان یک اقدام حرفه ای است که «باید» در فوتبال ایران هم صورت بگیرد. به طور مثال در ایتالیا دو تیم میلان و اینتر مشترکا از استادیوم سن سیرو به عنوان ورزشگاه خانگی شان استفاده می کنند. به این ترتیب هنگام برگزاری دربی میلان، ۹۰ درصد سکوهای سن سیرو به تیمی می رسد که میزبان است. این موضوع ساده و پیش پا افتاده، یکی از آن چیزهایی است که به دلایل نامعلوم در فوتبال ایران رعایت نمی شود. امسال بعد از حدود نیم قرن قرار شد بالاخره ورزشگاه آزادی برای شهرآورد پایتخت آرایش ۹۰ به ۱۰ پیدا کند، اما باز هم در لحظه آخر همه چیز ملغی شد؛ آنچه بنا به ادعای سازمان لیگ، با اعمال نظر نیروی انتظامی و مخالفت باشگاه استقلال به عنوان تیم میزبان رخ داده است.

به راستی اما چرا مدیران فوتبال ما حتی قادر به انجام کار به این راحتی هم نیستند و نمی توانند شکل و شمایل مهم ترین بازی باشگاهی کشور را اندکی حرفه ای تر کنند؟ ممکن است استدلال نهادهای مقاومت کننده این باشد که بخشیدن فقط ۱۰ درصد از سکوهای آزادی به هواداران پرسپولیس یا استقلال و پشت در ماندن احتمالی تعداد زیادی از آنها می تواند مشکل امنیتی داشته باشد؛ اما مگر در این سال ها چنین ایده ای به دفعات با حضور هواداران تراکتورسازی در تهران تکرار نشده است؟ واقعا از چه می ترسیم؟ چرا هر کار آسانی را برای خودمان اینقدر سخت می کنیم؟ اینکه دیگر خصوصی سازی پرسپولیس و استقلال نیست که با هزار دلیل من درآوردی از آن بترسیم و ممنوعش کنیم. تا کی قرار است با این هراس و پرهیزهای افراطی و غیرمنطقی، موجبات درجا زدن فوتبال ایران را فراهم کنیم؟

این ماجرا اما یک نکته بسیار کلیدی دارد. توجه کنید لطفا؛ اگر استقلال دوشنبه هفته گذشته موفق به حذف السد قطر می شد، در نیمه نهایی باید به مصاف پرسپولیس می‎ رفت. در این صورت دهم مهر و یکم آبان باید دو دربی آسیایی برگزار می شد؛ دربی اول به میزبانی استقلال و دومی به میزبانی پرسپولیس. در این صورت بنا بر قوانین کنفدراسیون فوتبال آسیا، باید این دو دربی با شرایط میزبانی و میهمانی واقعی برگزار می شد. یعنی هر تیمی میزبان بود ۹۰ درصد سکوها را در اختیار می گرفت و گل های زده تیم میهمان هم ارزش مضاعف پیدا می کرد. حالا سوال اینجاست که اگر استقلال صعود می کرد، آیا مدیران ایرانی «جرات» داشتند با استنکاف از کنفدراسیون، سکوهای دربی را به صورت نصف- نصف تقسیم کنند؟ مطمئن باشید که اینطور نیست و در آن صورت ما دهم مهر یک دربی ۹۰ به ۱۰ تمام و کمال می داشتیم. واقعا چرا فاصله اجرا یا عدم اجرای یک قانون در فوتبال ایران، باید پیروزی یک تیم در یک مسابقه باشد؟ چطور اگر ما ناچار می شدیم، دهم مهر دربی را ۹۰ به ۱۰ برگزار می کردیم، اما حالا که مختاریم نمی توانیم پنج روز جلوتر همین کار را انجام بدهیم؟

تجربه نشان می دهد ما تا «مجبور» نباشیم، هیچ کاری را انجام نمی دهیم. طلبکاران پرسپولیس و استقلال ۳۰ سال تمام دنبال حق و حقوق شان دویدند و نتیجه نگرفتند، اما تا AFC باشگاه ها را به تسویه بدهی ها مکلف کرد، سرخابی ها دنبال طلبکاران افتادند که بیایید پول بگیرید رضایت بدهید! خنده دار است که فدراسیون در تمام طول این سال ها از هیچکدام از قوای قهری اش برای احقاق حقوق طلبکاران استفاده نکرد، اما بعد از اجبار کنفدراسیون به نمایندگی از باشگاه ها جلو افتاد تا از این جماعت تخفیف بگیرد. اجرای قانون ۹۰ به ۱۰ هم همینطور است و گویا تا روزی که یک دربی آسیایی یا شبیه آن پیش نیاید و آقایان مجبور به پیاده سازی این عرف بین المللی نشوند، چنین کاری انجام نخواهند داد. یقین داشته باشید که سایر مسایل و ضوابط حرفه ای همچون آزادسازی ورود خانواده ها به ورزشگاه، واگذاری حقیقی باشگاه ها یا احداث استادیوم اختصاصی برای آنها هم فقط در صورت اجبار ممکن است در فوتبال ایران رخ بدهد؛ همانطور که وقتی ما را مجبور کردند بازی ایران و کره را در ایام سوگواری برگزار کنیم، این کار را کردیم و بعد دییدم هیچ اتفاق بدی نیفتاد و مردم بهتر از همیشه شئونات را رعایت کردند. قوم و قبیله عجیبی هستیم ما؛ باید به هر اصلاحی مجبورمان کنند، وگرنه خودمان قدم از قدم بر نمی داریم انگار!