چرا قطر قهرمان شد و ما نشدیم؟!

قهرمانی در خاک دشمن، با اقتدار کامل و برای نخستین بار ، آن هم با شکست ابرقدرت های فوتبال آسیا. چه چیزی از این شیرین‌تر‌؟ حالا آنهایی که پیش بینی ژاوی اسطوره اسپانیایی باشگاه السد قطر مبنی بر قهرمانی عنابی ها را مسخره می کردند و می گفتند او به دلیل نمک گیر شدن چنین پیش بینی عجیبی را انجام داده است حالا خوب متوجه شده اند که این ستاره اسبق بارسلونا گزاف نگفته است.

قهرمانی قطر برای خودِ آنها عجیب شیرین بود. چه کسی تصورش را می کرد پس از تنش های سیاسی شدید بین قطر با امارات و عربستان ، عنابی ها بتوانند در خاک امارات متحده عربی و در برابر چشمان دشمنانشان به نخستین قهرمانی خود در تاریخ جام ملت های آسیا دست پیدا کنند؟ از جنبه احساس می توان بحث مفصلی در رابطه با پیروزی قطر در فینال جام ملت های آسیا زد اما می خواهیم از جنبه فنی به ماجرا نگاه کنیم. چه شد که قطری ها با آن جمعیت کم قهرمان آسیا می شوند اما حسرت قهرمانی تیم ملی فوتبال ایران با این همه سر و صدا و مربی و پول و ستاره به نزدیک به نیم قرن می رسد؟

قطر چه کرد؟

تیم تحت هدایت فیلیکس سانچس در مرحله گروهی جام ملت های آسیا ابتدا لبنان را دو بر صفر شکست داد. این تیم در دومین مسابقه با شش گل کره شمالی را در هم کوبید و در نهایت در سومین مسابقه گروهی که حساس ترین هم به شمار می‌آمد مقابل دشمن منطقه ای خود یعنی عربستان قرار گرفت. این مسابقه به حساس ترین دیدار جام ملت های آسیا تعبیر شد چرا که جنبه سیاسی آن بسیار قدرتمند بود، هر چه باشد دو کشور قطر و عربستان از دو سال پیش تاکنون به شدت اختلاف سیاسی پیدا کرده و قطع ارتباط کرده اند. قطری ها که تحت فشارهای دو سال اخیر دولت عربستان همانند فنر جمع شده بودند این دیدار را با نتیجه دو بر صفر با پیروزی پشت سر گذاشتند تا فردای این شکست بازیکنان تیم ملی فوتبال عربستان به کنسولگری این کشور در ابوظبی احضار شوند.

آغاز مرحله حذفی برای قطر یک ماجراجویی جدید بود. هنوز بسیاری از فوتبالدوستان تصور می کردند که قطر بالاخره یک جا متوقف می شود اما این تیم مهارشدنی نبود که نبود.

آنها در یک هشتم نهایی ابتدا عراق را با نتیجه یک بر صفر شکست دادند. سپس در مرحله یک چهارم نهایی با یک گل از سد کره جنوبی گذشتند و به شگفتی‌سازی ادامه دادند. در مرحله نیمه نهایی نیز دوباره مجبور به انجام یک بازی سیاسی شدند چرا که در این مرحله رقیبشان امارات بود، دشمنی همانند عربستان سعودی. اماراتی هر چه لازم بود انجام دادند و انواع جنگ های روانی را هم کلید زدند. در دیدار با قطر تماشاگران اماراتی هم تا توانستند به تیم رقیب بی احترامی کردند و کارشان به پرتاب دمپایی هم کشید. اما قطر کاری کرد کارستان و با زدن چهار گل درس خوبی به میزبان بی ادب خود داد.

فینال را هم که دیروز دیدید، جایی که تیم ملی فوتبال قطر در روزی که المعز علی رکورد علی دایی را در یک دوره جام ملت های آسیا زد یک قیچی برگردان زیبا زد و سپس عنابی دو گل دیگر زدند تا در برابر یک گل ژاپن سه بر یک پیروز شوند و برای نخستین بار قهرمانی جام ملت های آسیا را جشن بگیرند.

این همان قطری است که همیشه به دلیل استفاده از بازیکنان و ورزشکاران کشورهای دیگر از سوی رسانه های مختلف کشور خودمان مورد استهزا قرار گرفته‌‎اند. اما آنها چه کردند ما چه کردیم؟

شاهکار عنابی

تیم ملی فوتبال قطر و آنچه که انجام داد واقعا شاهکار بود. آنها چهار قهرمان قبلی جام ملت های آسیا یعنی عربستان، عراق، کره جنوبی و ژاپن را در مراحل گروهی، یک هشتم نهایی، یک چهارم نهایی و فینال بردند. امارات میزبان را هم در نیمه‌نهایی در هم کوبیدند. همه اینها داستانی بود که از خیلی وقت پیش آغاز شد.

در واقع قطری ها برای اینکه به چنین موقعیتی برسند برنامه ای 20 ساله با 20 میلیون دلار بودجه ترتیب داده اند و حالا در حال مشاهده ثمراتش هستند. آنها بر اساس این برنامه هم قهرمان جام ملت های آسیا شده اند و هم می خواهند در جام‌جهانی 2022 که خودشان میزبانی آن را بر عهده دارند از مرحله گروهی صعود کنند.

قطری ها برای رسیدن به این مرحله یک رهبر خوب می خواهند، رهبری به نام فیلیکس سانچس اسپانیایی. مردی که کاشف مسی است و از آکادمی مشهور بارسلونا یعنی لاماسیا سر از قطر درآورد تا سرمربی گری تیم ملی این کشور را بر عهده داشته باشد. ماندگارترین تصویر از این مربی درجه یک در جام ملت ها، وقتی بود که پس از پیروزی تیمش مقابل تیم ملی فوتبال کره جنوبی در یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا اشک ریخت.

اما جذب این مربی باز هم نهایت برنامه قطری ها نبود. آنها کمپ اسپایر را با هزینه‌ای بالغ بر پنج میلیون دلار تاسیس کردند تا بزرگ ترین استعدادها را درون آن پرورش بدهند. از سال 2006 تاکنون حدود سه هزار و 500 نونهال و نوجوان در این کمپ ها بازی کرده اند و برخی از آنها به استعدادهای بزرگی در فوتبال قطر تبدیل شده اند.

جذب ستاره هایی مانند ژاوی هم دیگر برنامه مهم بود. ژاوی نه یک ستاره پرزرق و برق که به عنوان یک تحول جدید برای فوتبال قطر ثبت شد...

و اما ما....

کی روش را هشت سال سرمربی تیم ملی فوتبال ایران می کنیم و هیچ دستاوردی نداریم. مهره هایی مثل علی دایی و امیر قلعه نویی را هم خیلی وقت است که سوزانده ایم. تشکیل مدارس فوتبال خارجی هم در ایران معمولا آینده ای ندارد و به جای آن با انبوهی از مدارس فوتبال روبرو هستیم که پشت سواستفاده گری از آنها متاسفانه افرادی قرار دارند که خود زمانی بازیکنانی مطرح بوده اند. در این مدارس فوتبال که فقط به نیت کسب درآمد بیشتر تشکیل شده است عده ای از کودکان آموزشی خاصی نمی بینند و فقط دسته جمعی ساعتی به دنبال توپ می دوند.

شبکه دلالی در فوتبال ایران همچنان گسترده و فعال است و در کنار آن دریغ از یک برنامه جامع و چند ساله برای موفقیت در آینده. با این شرایط طبیعی است که قطر قهرمان شود و ما همچنان در باد سه قهرمانی گذشته تیم ملی فوتبال ایران در دهه 50 بخوابیم....

جام جم