ستون دوشنبه: «ژرمن‌بال» | لشگر زخمی اما قهرمان؛ درباره گواردیولا و مقایسه‌ او با همتایان ایرانی‌اش

شهراد باغستانی/گزارشگر فوتبال آلمان| پس از مصدومیت لواندوفسکی٬ آلونسو و بن‌عطیه در دیدار هفته شانزدهم  بایرن مونیخ مقابل فرایبورگ٬ گل کم بود٬ به سبزه هم آراسته شد تا تیم مصدومان بایرن مونیخ هیچ کمبودی نداشته باشد. اما واقعا پپ با این لشکر مصدوم چگونه نتیجه می‌گیرد؟!

البته از همان ابتدای فصل پیش‌بینی می‌شد پپ و تیمش با توجه به حجم دیدارهای پیش‌رو بازیکن‌های زیادی را به‌دلیل مصدومیت از دست بدهند اما با مصدومیتی که در حین بازی هفته شانزدهم با فرایبورگ نصیبِ روبرت لواندوفسکی، ژابی آلونسو و مهدی بن‌عطیه شد که پپ مجبور شد هر سه تعویضش را صرفِ این بازیکنان مصدوم کند. جالب اینجاست که در حال حاضر می‌توانیم یک تیم یازده نفره قدرتمند را با بازیکنان مصدوم این تیم تشکیل دهیم. به بازیکنان لیست زیر توجه کنید:

1.    دروازه) اشتارکه، دروازه‌بان سوم بایرن از اوایل فصل با مصدومیت دست‌و‍‌پنجه نرم می‌کند و هنوز جزو مصدومان تیم هست. رینا دروازه‌بان دوم اسپانیایی تیم هم مدتی مصدوم بود اما الان به ترکیب تیم برگشته تا باز هم دروازه‌بان دوم باشد. می‌توانیم تصور کنیم که هواداران لیورپول که الان درون دروازه مشکل دارند با دیدن رینا روی نیمکت بایرن چه حالی می‌شوند!

2.    خط دفاع) بادشتوبر که بعد از 594 روز مصدومیتِ سخت به ترکیب بایرن برگشته بود برابر اشتوتگارت باز هم مصدوم شد تا یکی از بدشانس‌ترین بازیکنان تاریخ لقب بگیرد! مصدوم‌های دیگر بایرن در این خط آلابا، لام و بن‌عطیه بودند که به‌ترتیب برابر رُم، در تمرینات و برابر فرایبورگ مصدوم شدند تا ترکیب این خط مصدومان هم تکمیل شود. البته در اغلب دیدارهای این فصل پپ، آلابا و لام را در خط میانی به‌کار گرفت.

3.    خط هافبک) اوضاع مصدوم‌های این خط از همه بدتر بود! از همان ابتدای فصل شواین‌اشتایگر مصدوم بود و تا هفته دوازدهم موفق به حضور در ترکیب بایرن نشد، اما در حال حاضر شماره 31 بایرن در لیست مصدومین نیست. تیاگو و مارتینز هم که از ابتدای فصل مصدوم شدند. تیاگوی همیشه مصدوم در تمرینات پیش‌فصل بار دیگر مصدوم شد و مارتینز هم در دیدار سوپرکاپ برابر دورتموند رباط صلیبی پاره کرد تا دست‌کم شش ماه از تیم دور باشد. آلونسو هم هفته‌ی شانزدهم در جریان دیدار با فرایبورگ مصدوم شد که با توجه به حجم دیدارهایی که این هافبک 33 ساله پشت‌سر گذاشت در طول نیم‌فصل بعید نبود. شاید منطقی‌تر بود که پپ دل از هافبک باتجربه‌ی تیمش در دیدارهای آخر نیم‌فصل اول می‌کند تا این بازیکن به جمع مصدومان تیمش اضافه نشود! در تمرینات پیش از دیدار هفته هفدهم با ماینتس هم روده گرفتار چنین وضعیتی شد. حتی در مقاطعی از نیم‌فصل اول هم مصدومیت گریبان‌گیر ریبری هم شد.

4.    خط حمله) بعد از مصدومیت پیزارو، لواندوفسکی هم مثل بن‌عطیه و آلونسو در بازی با فرایبورگ مصدوم شد تا پپ مجبور به استفاده از هافبک-مهاجم همه‌فن‌حریفش یعنی مولر در نوک پیکان خط حمله شود.

این نکته زمانی برای ما جالب‌تر می‌شود که بدانیم بایرن تا پایان نیم‌فصل بوندسلیگا با وجود این‌همه مصدوم حتی یک شکست نیز نداشته است. قرمزهای مونیخی از 17 دیدار گذشته 14 پیروزی و سه تساوی کسب کرده‌اند. در لیگ قهرمانان هم تنها در دیدار برابر من‌سیتی که به‌دلیل اخراج بن‌عطیه دقایق زیادی ده نفره بودند در دقیقه آخر باختند! یعنی از مجموع 69 امتیاز ممکن شاگردان پپ 60 امتیاز به‌دست آوردند.

تمام این داستان‌های مصدومیت بازیکنان بایرن را که کنار هم می‌چینیم و سیستم‌های متنوع پپ را بررسی می‌کنیم می‌فهمیم که مربی اسپانیایی خوش‌فکر باواریایی‌ها خیلی هوشمندانه بازیکنان تیمش را انتخاب کرده است. مربی‌ای که برای تک‌تک دقایق یک بازی 90 دقیقه‌ای برنامه‌های خاصی پیاده می‌کند قطعاً پیش‌بینی این قضیه را کرده که ممکن است در مقاطعی از فصل ارزشمندترین بازیکنانش را در اختیار نداشته باشد. پس تیمی کامل و یک‌دست با بازیکنانی هم‌طراز را هنرمندانه دور هم جمع می‌کند تا کمبودی را در طول فصل حس نکند.

شما در نظر داشته باشد در تاکتیک‌ها و سیستم‌های متنوع پپ که همواره بازیکنان در زمین جابه‌جا می‌شوند آیا کمبود بازیکن حس می‌شود؟
زمانی که شواینی در ابتدای فصل مصدوم بود پپ برای پر کردن جایش خرید زیرکانه‌ای داشت و آلونسو را به ترکیب تیمش اضافه کرد. وقتی که آلابا را به‌دلیل مصدومیت زانو از دست داد سیستم سه دفاعه را به چهار دفاعه تغییر داد و برنات را از گوش چپ به دفاع چپ آورد. با مصدومیت لام او روده جوان و شواینی که تازه از بند مصدومیت رها شده بود را جایگزین کرد. حتی در مقاطعی از هویبرگ نیز استفاده کرد. پس از مصدومیت هر دو مهاجم تیمش مولر را به‌عنوان مهاجم نوک در ترکیب استفاده کرد و حتی می‌توان متصور شد در صورت مصدومیت مولر می‌تواند از گوتسه به‌عنوان مهاجم کاذب استفاده کند، کاری که پیش از این نیز از سوی گواردیولا دیده بودیم.

اگر مشابه این اتفاق برای یک تیم ایرانی رخ می‌داد...

حالا شما می‌توانید فرض کنید که این قضایا برای یک مربی ایرانی رخ می‌داد٬ چه می‌شد! مربیان ایرانی که مصاحبه کردن را خوب بلدند اولین کارشان شکایت و گلایه از برنامه‌ریزی و بازی‌های متعددی‌ست که تیم‌شان انجام می‌دهد. خب اصولاً رگ و ریشه ایرانی‌مان اجازه نمی‌دهد بپذیریم ناکامی‌های صورت گرفته حاصل اشتباهات خودمان است و در اولین فرصت دنبال عامل بیرونی برای این اتفاق هستیم.

با یک محاسبه ساده می‌توان فهمید که بایرن در 4 ماه و 6 روز 26 بازی تا اینجای فصل در بوندسلیگا، لیگ قهرمانان اروپا و جام حذفی آلمان انجام داده است، یعنی تقریباً هر 5 روز یک بازی. تیم‌های ایرانی هم طی 4 ماه و 10 روز در 21 بازی از لیگ برتر و جام حذفی به میدان رفته‌اند، یعنی تقریباً هر 6 روز یک بازی!

می‌توانید مربی‌ای را مثال بزنید که در نیم‌فصل اول لیگ برتر خودمان از مصدومیت، کمبود مهره و یا برنامه‌ریزی لیگ گلایه نکرده باشد؟ به این مورد اضافه کنید داستان خدمت سربازی بسیاری از بازیکنان جوان تیم‌های لیگ برتری که سوژه جدیدی برای شکایت مربیان داخلی را فراهم کرده است.

عدم ثبات مکمل ناکامی ایرانی‌ها

علاوه بر مصدومیت، آیا عدم ثبات و ماندگاری بازیکنان در تیم‌های داخلی از دلایل کمبود مهره‌ی آن‌ها نیست؟ مهم‌تر از آن تشخیص اشتباه بسیاری از مربیان برای رفع نقاط ضعف و به‌دنبال آن به خدمت گرفتن بازیکنان ناکارآمد، به‌خصوص در تیم‌های بزرگ پایتخت دلیل نوسان آن‌ها بوده است.

بایرنی‌ها در دو فصل و نیم اخیر تا به امروز 21 بازیکن جدا شده داشته‌اند که عمدتاً بازیکن ثابت هم نبوده‌اند، اما این رقم برای آبی و قرمزهای تهران حدود سه برابر است! در طول سه فصل اخیر 67 بازیکنِ استقلال به دلایل مختلف از این تیم رفته‌اند و پرسپولیس هم در همین بازه‌ی زمانی 60 بازیکن را از دست داده است که اکثرشان از بازیکنان کلیدی تیم بودند.

فکر می‌کنید مربیان این دو تیم چگونه می‌توانند یک تیم هماهنگ را روانه‌ی مسابقات بکنند؟ به نظر شما با جدایی این‌همه مهره امکان‌پذیر است؟!