ستون سه‌شنبه: «FourFourTwo» | احترام به تماشاچی؛ از آنفیلد تا آزادی!

مسعود مجیدی/ گزارشگر فوتبال انگلیس | در هفته گذشته دو اتفاق در فوتبال جزیره نظر کارشناسان فوتبال انگلیس را جلب کرد؛ نخستین اتفاق٬ توئیت یکی از هواداران آرسنال از صندلی شکسته‌اش در ورزشگاه آنفیلد و پس از آن جنجال‌هایی که در مطبوعات بریتانیا به وقوع پیوست. بسیاری از کارشناسان انتقادات شدیدی را در مورد استانداردها و کیفیت ورزشگاه‌ها کردند. مساله‌ای که شاید برای ما ایرانی‌ها که همیشه حسرت حضور در ورزشگاه‌های بریتانیایی را می‌خوریم عجیب به نظر بیاید. انگار در آن سوی دنیا هم هواداران از وضعیت ورزشگاه‌های‌شان راضی نیستند اما این کجا و آن کجا؟

دومین موضوع جالب هفته اما دستور فان‌خال به بازیکنان در مورد برخورد مناسب با هوادارن و پذیرفتن درخواست امضای آن‌ها بود. هدف سرمربی هلندی منچستر آشتی دادن هواداران با باشگاه عنوان شده است. جالب‌تر اینکه جمعه در بازی منچستر یونایتد و نیوکاسل سرمربی هلندی بین هواداران شیاطین سرخ رفت و هدایایی را به بهانه سال نو بین تماشگران پخش نمود.

به نظر می‌رسد اینکه در فوتبال مدرن با وجود این همه پول، ثروت و امکانات وسیع هنوز هم هواداران دارای جایگاه ویژه هستند درخور توجه ویژه است. روسای اتحادیه فوتبال انگلیس به درستی دریافته‌اند که فوتبال بدون هواداران بی‌معنی است. باشگاه‌ها نیز آگاه هستند که درآمدهای سرشار فوتبال از جیب هوادران تأمین می‌شود و برای همین همواره یکی از اولویت‌های اصلی خود را جلب رضایت هواداران قرار داده‌اند. برای مثال باشگاه لیورپول یک برنامه ۱۱۵ میلیون پوندی برای نوسازی و گسترش ورشگاه آنفیلد در نظر دارد.

این وضعیت را با فوتبال ایران مقایسه کنید سال‌هاست که به هواداران فوتبال لقب یار دوازدهم داده شده است و همواره انتظار این است که در هر شرایطی از تیم محبوب خود دفاع کند. اما آنها از حداقل حقوقی طبیعی یک تماشگران برخوردار نیستند. بسیاری از ورزشگاه‌های ایران از امکانات اولیه از قبیل سرویس بهداشتی یا نمازخانه برخودار نیستند اما باز هم مدیران فوتبال ما انتظار دانرد یار دوازدهم همیشه در ورزشگاه حضور داشته باشد.

فوتبال ایران نه امکانات آنچانانی دارد و نه بازیکنان با کلاس جهانی. تنها نقطه قوت این فوتبال تماشاگران هستند که این روزها به سرعت در حال زدودن خاطر آنها هستیم. انگار احترام به تماشاگر و فوتبال را متعلق به آنها دانستن٬ در انگلیس و اروپا بیشتر از ما جدی گرفته می‌شود. آن هم با اینکه در آنجا باشگاه‌های خصوصی هستند و توسط سرمایه‌داران اداره می‌شوند و در اینجا باشگاه‌ها دولتی هستند و از بیت‌المالی که برای همین تماشاگران هستند تغذیه می‌شوند!