دروازه‌بان کلمبیا پیرترین بازیکن ادوار جام جهانی شد / قیام به احترام موندراگون

ساکرنت

ترجمه : رومینا تیموری

وقتی سوت پایان بازی به صدا درآمد٬ فرید موندراگون بر زانوهایش افتاد. علی رغم این که دوربین های تلویزیون بر روی او زوم کرده بود٬ دروازه بان ۲۷ ساله نتوانست جلوی خودش را بگیرد. سرش را در دستانش گرفت و زد زیر گریه.

با گل هایی از دارن اندرتون و دیوید بکهام در آخرین بازی گروهی در بازی های جام جهانی ۱۹۹۸ ٬ کلمبیا با شکست از صعود به مرحله بعد باز ماند و حذف شد.

ماندراگون آن قدر ناراحت بود که هیچ جوره آرام نمی شد. او ستاره تیم کلمبیای سالخورده بود؛ تیمی که حتی کارلوس والدرامای ۳۶ ساله با آخرین حضورش در جام جهانی هم نتوانست برای تیم ملی کشورش کاری کند.

ولی ۱۶ سال بعد٬ اتفاقی که هیچ کس فکرش را نمی کرد اتفاق افتاد. دروازه‌بان ۴۳ کلمبیا با حضور در پیروزی مقتدرانه چهار بر یک مقابل ژاپن در آخرین بازی گروهی٬ رکوردی تاریخی در جام جهانی زد.

برای بیست سال٬ روژه میلای کامرونی رکورد پیرترین بازیکن جام جهانی را در دست داشت. ولی وقتی تنها ۶ دقیقه به پایان بازی و صعود کلمبیا مانده بود٬ خوزه پکرمن٬ سرمربی کلمبیا به دروازه بان کهنه کار تیمش اشاره کرد که به زمین برود.

موندراگون در اوج شادی٬ احساس و غرور دست کش ها را از داوید اوسپینا٬ سنگربان کلمبیا گرفت٬ رفت و داخل دروازه ایستاد.

با ورود موندراگون به زمین٬ جمعیت حاضر در آرنا پانتانال یک صدا فریاد می زدند: « فرید٬ فرید٬ فرید».

حتی روزنامه نگاران ژاپنی که غرق در اندوه از حذف شدن تیمشان بودند به احترام موندراگون ایستادند.

شاید این حرکتی نمادین از پکرمن در برآورده کردن رویای موندراگون در استثنایی ترین شب زندگی اش بود ولی کمتر کسی پیدا می شود که بگوید او شایسته این حرکت نبود.

فقط سه روز پیش٬ او چهل و سومین جشن تولدش را در زمین تمرین کلمبیا در سائو پائولو پشت سر گذاشت. این افتخار٬ شایسته مردی بود که تمام دوران جوانی اش را  صرف فوتبال حرفه ای کرده بود.

موندراگون اولین بار در سال ۱۹۹۰ برای تیم دیپورتیو کالی به میدان رفت که مقابل سانتا فه در بوگتا یک بر صفر پیروز شدند. موندارگون ۲۴ سال بعدِ آن را در هفت کشور مختلف بازی کرد تا اینکه دو سال پیش به کلمبیا بازگشت  و آخرین سال های فوتبالی اش را در خانه گذراند.

و امروز٬ او یکی از بهترین دروازه بانان لژیونر تاریخ ال تیکوس است. موندراگون پس از درخشیدن در آمریکای جنوبی به اروپا رفت ولی در اسپانیا و فرانسه نتوانست دوران خوبی را پشت سر بگذارد٬ او در رئال زاراگوزا روزهای خیلی خوبی نداشت.

موندراگون در مصاحبه ای با موریچیو سیلوا٬ روزنامه نگار کلمبیایی گفته بود: « من خوب بازی نمی کردم و هواداران اصلا من را دوست نداشتند. من خودم را در اتاقم حبس کرده بودم٬ چراغ ها را خاموش کرده بودم و به توانایی های خودم حسابی شک کرده بودم. حتی لحظه ای بود که به این نتیجه رسیدم که فوتبال را رها کنم و به هزاران درخواستی که برای مدل شدن بهم شده بود گوش دهم و یک مدل شوم.»

موندراگون به جای مانکن شدن به ترکیه رفت و در شش سالی که در گالاتاسرای حضور داشت خودش را حسابی در دل هواداران جا کرد و اسطوره این باشگاه شد. عملکرد او در لیگ ترکیه و بازی گالاتاسرای در لیگ قهرمانان٬ بهترین سال های ورزشی او بود ولی در مصاحبه ای که فصل پیش با او داشتم او از بزرگترین حسرت زندگی اش صحبت کرد.

ماندراگون اعتراف کرد که تا به حال همه جا بازی کرده است ولی همیشه دوست داشته در لیگ برتر انگلیس بازی کند : « در سال ۱۹۹۴ بستن قراردادم با لیورپول بسیار نزدیک بود ولی روزی که من به فرودگاه رسیدم٬ جرارد هویلر٬ سرمربی تیم از این تیم جدا شد.»