یادداشت روز | پز روشنفکری ندهیم؛ لیگ برتر با همه ضعف‌هایش برای ما جذاب است

رسول مجیدی / سردبیر

۱ - لیگ داخلی هر کشوری می‌تواند آیینه تمام‌قد شرایط اجتماعی٬ سیاسی و فرهنگی آن کشور باشد. مثلا اگر در ورزشگاه‌های فوتبال کشوری فریادهای نژادپرستانه می‌شنوید٬ بدانید که خلق‌وخوی نژادپرستی در این کشور وجود دارد. اگر فحش شنیدید٬ بدانید حداقل عده قابل ملاحظه‌ای از مردم آن کشور ادب و شخصیت کافی را ندارند. اگر ورزشگاه ها را بعد از بازی کثیف یافتید٬ بدانید که مردم آن کشور خیلی به تمیزی شهر و آبادی‌شان اهمیت نمی‌دهند. اگر مدیران فوتبال آن کشور دروغگو و منفعت طلب بودند٬ بدانید که احتمالا در قوای سه‌گانه آن کشور هم خیلی وضعیت متفاوت نیست. اگر مربیان آن کشور از طراحی تمرینات مدرن عاجز بودند و به روش سنتی تیم‌های‌شان را آماده رویارویی با حریفان می‌کردند٬ بدانید که وضعیت در مدرسه و دانشگاه‌های آنجا هم خیلی متفاوت نیست و احتمالا اساتید آن کشور هم به‌روز نیستند. اگر دلال‌بازی در فوتبال کشوری وجود داشته باشد٬ بدون شک سفته‌بازی در بازار پولی آن کشور موج می‌زند و اگر کمتر باشگاهی به آکادمی و فوتبال پایه علاقه نشان داد٬ بدانید که آن کشور تولید محور نیست و یک مصرف‌کننده تمام عیار است.

۲ - حالا لیگ فوتبال ما از فردا – با همه خوبی و بدی‌هایش - شروع می‌شود. با همه بیم‌ها و امیدهای آن. با همه حاشیه‌ها و جنجال‌های آن. با همه‌ی کری‌های موجود بین رقبا و طرفداران‌شان. و با همه مشکلاتی که همچون قبل پا برجا هستند. لیگ برتر حالا به دوره چهاردهم رسیده. حالا نزدیک به یک دهه و نیم فوتبال ما حرفه‌ای شده است و سعی کرده رو به جلو حرکت کند. اگر انصاف داشته باشیم حالا دیگر به قول مرحوم ناصر حجازی فقط شماره بازیکنان لاتین نشده. حالا برای اولین بار قرار است همه تیم‌های حاضر در لیگ برتر از مزیت میزبانی استفاده کنند و استقلال و پرسپولیس هم اندازه دیگران مهمان رقبا شوند.

حالا قرار است برای اولین بار بلیط مسابقات – حداقل در ورزشگاه مهم آزادی – به صورت الکترونیک فروخته شود.

حالا چند سالی است که وضعیت اسپانسرینگ لیگ بهتره شده و بیشتر تیم‌ها حامی مالی دارند. حالا حتی تبلیغات دور ورزشگاه با قیمت مناسبی – ۱۸۰ میلیارد تومان – فروخته شده و با اینکه صدا و سیما حق واقعی فوتبال را نمی‌دهد اما حداقل مبلغی – هرچندناچیز - بابت پخش آن پرداخت می‌کند. شاید بگویید این‌ها کافی است اما باور کنید برای فوتبالی که زمانی به تلویوزیون ملی کشورش پول می‌داد تا بازی‌هایش را پخش کند٬ همه این‌ها نشانه‌هایی از پیشرفت است.

۳ - همه ما می‌دانیم که لیگ برتر خلیج فارس در چند سال اخیر خروجی آنچنان مثبتی نداشته و نتوانسته نسلی جدید و کارآمد به فوتبال ایران معرفی کند و فقط قیمت بازیکنان را به صورت کاذب بالا برده. اما با این همه٬ ما می‌دانیم که هنوز از نظر امکانات مالی توان رقابت با کشورهای همسایه را نداریم. مثالش همین انتقال عجیب دژاگه به لیگ قطر. آن هم با دستمزدی نجومی. ۱۵ میلیارد تومان در سال. می‌دانید ۱۵ میلیارد یعنی چی؟ یعنی سقف بودجه ۱۲ تیم لیگ برتری. یعنی باشگاه القطر بازیکنی دارد که از هزینه‌ حداقل ۸ تیم لیگ برتری ما بیشتر است. باشگاه‌هایی که بودجه‌شان را حدود ۱۰ میلیارد تنظیم کرده‌اند و تازه شاید موفق به محقق کردن تمامی درآمدهای پیش‌بینی شده در بودجه سالانه نباشند.

۴ - باید قبول کرد که با تمامی پیشرفت‌های ذکر شده٬ فوتبال ما هنوز اندرخم یک کوچه است. بدون درآمدزدایی و بدون داشتن مدیران کارآمد. بدون مربیان به‌روز و بدون تماشاچیان با فرهنگ. استثناها را کنار بگذارید. در لیگ برتر کسی موفق‌تر است که تن به شرایط حاکم در فوتبال ایران دهد. شرایطی که حرف درباره آن بسیار است...

۵ - بیایید با خود روراست باشیم؛ بیایید قبول کنیم هرچقدر هم که پز روشنفکری بدهیم و از عدم علاقه‌مان به لیگ برتر بگوییم٬ هرچقدر هم که رنگی بودن خود را پنهان کنیم٬ هرچقدر هم که فوتبال ایران را فاقد جذابیت بدانیم و هرچقدر هم که نسبت به تصمیم‌گیران این ورزش فراگیر انتقاد داشته باشیم٬ اما بازهم شروع لیگ برای‌مان کم اهمیت ندارد. هرچه نباشد ما با همین لیگ عاشق فوتبال شدیم. با همین تیم‌ها قوانین این بازی نه چندان پیچیده را درک کردیم و با همین شرایط یک تیم را دوست داشتیم و از سایر تیم‌ها بدمان آمد!