درباره فوتبال آبادان که این‌روزها آینده روشنی ندارد

احتمالا کمتر کسی یادش می‌آید که زمانی تیم صنعت نفت آبادان٬ لباس سفیدرنگ تیم ملی انگلستان را می‌‌پوشید اما این سال‌ها همه می‌دانند که تیم فوتبال صنعت‌نفت آبادان٬ همان برزیل ایران است و مردم این شهر جنوبی ایران٬ صبح‌ها به عشق موفقیت تیم‌ شهرشان سر از بالین بر می‌دارند.

قصه فوتبال آبادان٬ یکی از مرموزترین داستان‌های این مرز و بوم است. در آبادان تماشاگر و عاشق فوتبال بیش از حدِ طبیعی است. تفریح بیشتر مردم آبادان تماشای فوتبال است و وقتی تیم اول شهرشان در لیگ برتر حضور می‌یابد٬ ورزشگاه این تیم جای سوزن انداختن هم ندارد.

در این شهر که زمانی عروس خلیج فارس بود٬ امکانات و منابع مالی زیادی هم وجود دارد. شرکت نفت ملی ایران که بدون شک ثروتمندترین شرکت ایران است٬ پشتوانه و اس‍پانسر اصلی فوتبال آبادان است و وضعیت پرداخت این تیم در مقایسه با سایر تیم‌ها از وضعیت بهتری سود می‌جوید.

فوتبال آبادان حتی از نظر استعداد بومی و جوانان پا به توپ هم وضعیت خوبی دارد. خوزستان یکی از مهدهای همیشگی فوتبال ایران بوده و ستارگان خوبی به فوتبال ایران تحویل داده است. فوتبالیست‌هایی که هنوز نمونه‌ّهایشان در کوچه پس کوچه‌های احمدآباد و محله بهمن‌شیر آبادان پیدا می‌شود.

راستش را بخواهید فوتبال آبادان همه مولفه‌های موفقیت را دارد. از پول و منابع مالی بگیرید تا تماشاگر و ورزشگاه اختصاصی. اما باشگاه صنعت نفت به عنوان ویترین فوتبال این شهر همچنان اندرخم یک کوچه است. هروقت به لیگ برتر می‌آید کاندیدای نخست سقوط به لیگ دسته پایین‌تر است و سال‌ها طول می‌کشد تا دوباره به لیگ برتر راه یابد.

فوتبال آبادان ماکت کوچکی از کشور ایران است. پر از استعداد و منابع خدادادی اما ناموفق در فتح قله‌هایی که دیگر تیم‌ها با منابع به مراتب کمتر از فوتبال آبادان به آن دست پیدا کرده‌اند.

براستی مشکل چیست؟ چرا فوتبال آبادان هرگز به جایگاهی که استحقاق آن را دارد نمی‌رسد؟ پاسخ شاید پیش سامورایی‌های ژاپنی باشد. آنها مقصر ناکامی شرکت‌های‌شان را مدیریت می‌دانند و همیشه در بحران‌ها اول از حقوق و مزایای مدیران‌شان کم می‌کنند. در فوتبال آبادان هم مدیران نقش بسزایی در ناکامی تیم اول شهر داشته‌اند. شاید هم مهم‌ترین نقش را ایفا کرده‌اند. مدیران تیم زرد پوش ایرانی اکثرا پروازی هستند. مشکلات فوتبال شهر را نمی‌دانند. برای موفقیت، نسخه‌های عجیب و غیربومی دارند. بیشتر از اینکه عاشق فوتبال و تماشاگران تیم نفت باشند به حساب‌های بانکی اسپانسر باشگاه – یعنی شرکت ملی نفت ایران – چشم دوخته‌اند و با مسائل پیچیده فوتبال ایران آشنا نیستند.

بگذارید مصداقی‌تر بحث کنیم. فوتبال آبادان با آن همه دبدبه و کبکبه٬ حالا صاحب یک سرمربی خارجی است. سرمربی‌ای از دیار پرتغال که نیاکانش زمانی خلیج فارس را در اشغال خود داشتند. نکته جالب این سرمربی و البته سه دستیار هموطنش٬ مدیربرنامه‌های ایرانی‌شان است. مدیربرنامه‌ای آشنا برای علاقه‌مندان دوآتشه نفت: م.ع٬ برادر مدیرعامل فعلی.

بیرون ماندن مربیان آبادانی از گود باعث شده تا کادر فنی به دلیل عدم شناختش از فوتبال ایران٬ حسن هوری٬ دروازه‌بان پا به سن گذاشته فوتبال ایران - که نفتی‌ها به دلیل حاشیه‌هایش دل خوشی از او ندارند - را دوباره جذب کند.

این‌روزها خبرهای ناخوشایندی از فوتبال آبادان به گوش می‌رسد. بازیکنان جدید باید حتما مدیربرنامه‌ای جدید برای خود برگزینند. مدیربرنامه‌ای که در سطور بالا شرح حالش رفت و رابطه خونی با مدیرعامل فعلی باشگاه دارد. قرارداد بازیکنان جدید نه در آبادان و دفتر باشگاه که در یکی از گران‌قیمت‌ترین محلات شهر اهواز یعنی کیانپارس بسته می‌شود؛ در دفتر مباشر برادر آقای مدیرعامل و دوست صمیمی حسن هوری.

تیم را نه سرمربی پرتغالی که افراد دیگر می بندند و همین می‌تواند عذر و بهانه کادر فنی خارجی برای نتیجه نگرفتن باشد.

در باشگاه نفت آبادان با آن همه سابقه٬ پیشکسوتان نقشی ندارند و خبری از کمیته فنی و امثالهم نیست. مدیران باشگاه در چند سال گذشته طوری با پیشکسوتان رفتار کرده‌اند که گویی این باشگاه هیچ قدمتی ندارد و تنها پیشکسوتش آقای پارو است.

به هر ترتیب دم دم‌های غروب که می‌شود٬ وقتی بساط سمبوسه‌فروش‌های کنار رودخانه اروند داغ می‌شود٬ مردم آبادان در حالی به سمبوسه‌های داغ و تند دست‌فروش‌ها گاز می‌زنند که در فکر بازگشت به لیگ برتر فوتبال ایران هستند. آبادانی‌ها دیگر تحمل دوری از سطح اول فوتبال ایران را ندارند و این روزها در انتظار شروع لیگ دسته اول نشسته‌اند. در آبادان فرقی ندارد که ساکن بریم و بوارده باشی یا ساکن بهمن‌شیر و ۷۰۰ دستگاه. در آبادان بالاشهر و پایین شهر معنا ندارد و همه طرفدار تنها یک تیم هستند: صنعت نفت آبادان.