مایلی‌کهن معجزه‌ی هزاره‌ی سوم ورزش!

سپهر خرمی | همه ما می‌دانیم که محمد مایلی کهن منتظر است تا علی دایی نتیجه نگیرد و به طور رگباری شروع به مصاحبه کند. این از آن دست خبرهای کهنه ی حوزه ی فوتبال است. محمد مایلی کهن فردی است که همیشه دوست دارد خلاف جهت آب شنا کند. به طور مثال اکثریت موافق تمدید قرارداد کی روش هستند ولی محمد مایلی کهن با مصاحبه ای طوفانی، کی روش را با انتقادات خود تار و مار می کند. این گونه مصاحبه های پی در پی، تاثیر پذیری انتقادات مایلی کهن را نسبت به شخص مربوطه از بین می برد. شاید انتقادات مایلی کهن در مورد مربی گری و همینطور اخلاق دایی درست باشد اما آنقدر با خصومت نسبت به دایی صحبت کرده که کمتر کسی به عنوان یک صحبت صادقانه و بی غرض از آن یاد می کند.

مصاحبه های محمد مایلی کهن بیشتر حالت منفعت طلبانه به خود گرفته است و آن خلوص نیت کف خیابان، جایش را به کینه و عداوت با افراد داده است. محمد مایلی کهن در تازه ترین اظهار نظرش در مورد دایی گفته که اگر تیم این آقا (!) 30 گل هم بخورد استعفا نخواهد داد و آنقدر صبر می کند تا اخراجش کنند و غرامت هنگفتی را به جیب بزند! با توجه به شناختی که از علی دایی داریم احتمالا صحبت های مایلی کهن درست است ولی نحوه ی بیان آن و خصومت های گذشته ی ایشان با افراد کاری کرده که مصاحبه هایش برای خواننده تبدیل به ستون طنز مطبوعات شود. اینکه یک مربی هر روز درگیر مصاحبه علیه شاگردان سابق خود می شود، پایین آوردن شخصیت خودش است. فرگوسن یک بار برای همیشه در مورد دیوید بکهام اظهار نظر کرد و در کتاب خاطراتش به چاپ رساند. اگر فرگوسن هر روز علیه بازیکنانی چون توز و کانتونا و بکهام ( بازیکنانی که با فرگوسن به مشکل خوردند)، مصاحبه می کرد، قطعا چنین لقب بزرگی را نمی توانست یدک بکشد. بهترین حالت همیشه افراد این است که انتقاد را از خود شروع کنند یا حداقل انتقاد پذیر باشند . محمد مایلی کهن هیچ وقت توضیح قانع کننده ای را در مورد خط زدن بازیکنان تیم امید نداد. همینطور در مورد نحوه ی انتخاب ایشان به عنوان سرمربی تیم سایپا. دیدار با رییس جمهور و انتخاب به عنوان سرمربی سایپا...!

اینکه یک مربی از حقش حتی به قیمت تباه شدن محبوب ترین تیم ایران نمی گذرد بد است ولی با لابی و به صورت فرمایشی، سرمربی شدن یک تیم شدن هم کار جالبی نیست. محمد مایلی کهن باید یک بار برای همیشه با خود خلوت کند و دلایل سقوط فولاد و پیکان و همچنین ناکامی تیم امید را با خود آنالیز کند چه بسا در آینده ای نه چندان دور به کارش آمد...

محمد مایلی کهن را می‌توان به صراحت گفتار تحسین کرد، اما به همان میزان نیز می‌توان به پوپولیست بودن و مصاحبه های شعارگونه متهم کرد با همان لباس نارنجی که رنگ ساده زیستی دارد...