Matteo Bonetti | چرا فیلیپو اینزاگی باید جرمی منز را در محور حملات تیمش قرار دهد؟

 Matteo Bonetti| فیلیپو اینزاگی با دنیایی از اندیشه ها و پرسش ها پیرامون بهترین نحوه استفاده از کمترین استعدادهای تیمش و در نهایت بهبود باشگاه آ ث میلان وارد سال 2015 شد.

جرمی منز را باید نقطه کانونی حملات باشگاه میلان به حساب آورد، به ویژه حالا که فرناندو تورس راهی اتلتیکو مادرید شده و السیو چرچی راه میلان. با فرض این که چرچی ذاتاً یک مهاجم گوش است، پس همه کاره خط حمله میلان بی تردیدی همان منز است.

تا این جای کار منز برای تیم خود هشت گل به ثمر رسانده است و در حیرت زده کردن بسیاری از منتقدان و هواداران عملکرد بسیار موفقی داشته است.

گرچه تلاش های وی برای دریبل زدن بسیاری از مدافعان تماشایی است، به نظر می رسد اندکی تکروی در بازی وی وجود دارد که گاهی مانع از بهره برداری صحیح از موقعیت ها می شود. با این حال غیرقابل پیش بینی بودن منز او را به یکی از خطرناک ترین مهاجمان سری آ تبدیل کرده است.

از میان تمام بازیکنان میلان که به دروازه رقبا حمله می برند، این مرد فرانسوی به نظر بیشتر از سایرین قابلیت گلزنی دارد. استفان الشعراوی هنوز نتوانسته میزان گلزنی خود را بهبود بخشد و کیسوکه هنوندا اساساً در مرحله پیشرفت است.

زیبایی بازی منز همچنین در این است که در خط حمله می تواند در نقش های متفاوتی حاضر شود. در حالی که وی در پست گوش چپ راحت تر به نظر می رسد، در نقش شماره 9 نیز موفقیت های چشمگیری داشته است.

نظر به این که منز صاحب صفات مشخصه خود نیست که در حکم امضای او باشند، مهار او برای بسیاری از مدافعان کار دشواری است. پیش بینی ناپذیری او که فوقاً ذکر شد از جمله دلایل این مسئله است.

منز خواه در گوش چپ بازی کند خواه در گوش راست و حتا زمان هایی که وی در نقش مهاجم وسط حاضر می شود، همواره در بازی خود صاحب مؤلفه هایی هست که به بتواند تماشاگر بازی خود را حیرت زده کند.

در زیبایی بازی او کم تر تردیدی وجود دارد.

منز به طور قطع یک خطر هوایی برای رقبا نیست، بنابراین دفاع آخر های تیم رقیب می توانند در مواجهه با میلان اندکی به جلو پیشروی کنند، و همین یکی از نقاط ضعف این مردی فرانسوی به حساب می آید.

اما حالا که تورس دیگر در میلان حضور ندارد، جیامپائولو پاتزینی تنها شماره 9 واقعی میلان است یعنی بازیکنی که می تواند توپ را در خط حمله نگاه دارد و پخش کند و در بازی های هوایی ایجاد خطر کند.

هنوز باید منتظر روزی ماند که میلان یک مهاجم تمام عیار را به خدمت بگیرد، اما در حال حاضر به نظر می رسد که اینزاگی و شرکا از اوضاع خط حمله تیم خود رضایت دارند و پیشرفت های بعدی منز می تواند رضایت آنها را دو چندان کند.

اگر پاتزینی در زمین حضور داشته باشد، آنگاه منز در گوش چپ بازی متفاوتی خواهد داشت. وی غالب مواقع که در این پست بازی می کند باید با اتکا به پای راست خود توپ را از جناح چپ ببرد و به سمت دروزاه حریف حرکت و کند و معمولاً بعد از چند دریبل موفق یک خطر جدی برای حریف ایجاد کند.

زمانی که تورس هنوز در میلان بود، این دو بازیکن هیچگاه نتوانستند با هم جفت و جور شوند. حالا خط حمله میلان بدون تورس انفجاری تر شده است، این امر را به ویژه در پیروزی 4-2 این تیم برابر رئال مادرید در یک بازی دوستانه شاهد بودیم. خط حمله میلان را در آن بازی منز، الشعراوی و بوناونتورا تشکیل می دادند.

در نهایت، اینزاگی باید از دارایی های خود در خط حمله خشنود باشد و از بازیکنی در کارهای تهاجمی استفاده نکند که او را به یاد دوران بازیکنی خود بیاندازد، مگر منز که باید امیدوار باشد تا با پیشرفت لازم بتواند منادی دوران جدید میلان باشد.

منبع: bleacherreport.com