Sam Lopersti|پنج دلیل که آ ث میلان نباید اینزاگی را اخراج کند

Sam Lopersti|فیلیپو اینزاگی در تابستان گذشته با یک دنیا امید سکان هدایت میلان را به دست گرفت. میلان در نیم فصل دوم سال گذشته زیر نظر کلارنس سیدورف بهبود یافته بود و هواداران امیدوار بودند که اسطوره سابق این باشگاه بتواند با اندیشه های تازه میلان را به رده های بالای سری آ بازگرداند.

متأسفانه امیدها به بار ننشستند. میلان امروز در رتبه یازدهم سری آ جای دارد وضعیت آن ها از رقیب همشهری نیز بدتر است.

مطابق معمول ایتالیا، پس از هر ناکامی نگاه ها به سرمربی تیم معطوف می شود. سیلویو برلوسکونی در این بین بار دیگر بر سر دو راهی قرار گرفته است. وی که از سال 1986 باشگاه را به تملک خود درآورد، 18 بار مربی عوض کرده است.

فصل نخست حضور اینزاگی در میلان به عنوان مربی بزرگسالان چندان خالی از اشتباه سپری نشد، اما او شایسته اخراج شدن نیست. مشکلات جاری در باشگاه میلان به مراتب عمیقتر از آن هستند که بتوان به مربی نسبت داد.

در این مقاله به پنج دلیلی که چرا پیپو باید دست کم تا پایان فصل و حتا بعد از آن به کار خود ادامه دهد، خواهیم پرداخت.  

نخستین مربی ای که از سوی برلوسکونی در میلان به کار پرداخت، یعنی آریگو ساکی اسطوره ای، موجد چیزی شد که یحتمل آخرین ابداع تاکتیکی بزرگ بود پیش از آن که ظهور ارتباطات از راه دور در عرصه جهانی و پایش ویدئویی، حیرت زده کردن جهان را فقط از راه تاکتیک ها به مراتب دشوارتر کند.

افشای گاه و بیگاه تاکتیک های مربیان از آن زمان به بعد به چیزی معمول تبدیل شد، همچنان که نمونه گواردیولا را شاهد بودیم. اما این روزها برخورداری از بهترین بازیکنان نکته ای است که به راحتی برای همه تیم ها میسر نتوان شد.

میلان دیگر صاحب بهترین بازیکنان نیست. علت آن ساده است: سیلویو برلوسکوتی آن ها را نمی خرد.

وی در شش سال نخست سلطه خود بر میلان، سه بار رکورد نقل و انتقالات جهانی را شکست. از آن سه خرید بزرگ، ژان پیر پاپین بود که مصدومیت ها او را از پای درآورد و جیان لوئیجی لنتینی که با یک تصادف سنگین با ماشین انتظارات او بر باد رفتند. سومین خرید بزرگ اما رود گولیت بود، که طی هفت سال در دو دوره 38 گل برای میلان زد و سه بار این تیم را قهرمان سری آ کرد و دو بار قهرمان اروپا.

طی سال های بعد خرج پول های کلان بازیکنانی مانند کاکا، شوچنکو، رونالدینیو و ابراهیموویچ را برای قرمز و سیاه ها به ارمغان آورد. اما سرمایه گذاری برلوسکونی طی چند سال اخیر آب رفته است. وقتی چنین اتفاقی می افتد، هر تیمی برای جنگیدن کار دشواری در پیش دارد.

بستن یک تیم رقابتی با یک بودجه اندک چیزی ممکن است. متأسفانه آدریانو گالیانی پس از ارتقا به قائم مقامی باشگاه در امر مدیریت کارنامه درخشانی نداشته است.

ظرف سال های اخیر گالیانی تیم را از بازیکنان سن و سال دار و بی ثمر پر کرده است. بازیکنانی مانند مایکل اسین، الکس و زاکاردو فقط فضا را در تیم پر کرده اند و دستمزد بالایی می گیرند، بی آن که به واقع به کیفیات تیم بیافزایند. در تابستان گذشته هم پول زیادی بابت فرناندو تورس هدر رفت و 12 میلیون یوروی دیگر برای خرید الساندرو ماتری خرج شد.

یک راه حل واضح خرید بازیکنان جوان و گران قیمت است. تیم جوانان میلان تیم خوبی است – آن ها سال گذشته از مرحله گروهی مسابقات یوفا صعود کردند – اما گالیانی در مدیریت آن ها نیز پراشتباه بوده است.

ریکاردو ساپونارو که دو سال قبل خریداری شد تصور می شد که یکی از هافبک مهاجم های آینده میلان باشد. اما به دلیل غیرقابل توجیهی گالیانی کاکا را از رئال و هوندا را از مسکو خرید. خرید ستاره ژاپنی البته به قوای تهاجمی تیم کمک کرده است، اما با وجود ساپونارو خرید کیسه هوندا بی مورد بود.

ساپونارو هم اکنون به طور قرضی در اختیار تیم امپولی است.

آندره پتاگانا هم این روزها در ویچنزا توپ می زند.

اما فاجعه ترین سوء مدیریت فروش بریان کریستانته بود که به راحتی می توانست آینده دار ترین هافبک میلان نام بگیرد. این بازیکن در تابستان گذشته به بنفیکا فروخته شد.

این به معنای آن است که اینزاگی باید تلاش طاقت فرسایی بکند تا تیمی فاقد استعداد و کیفیت را به نتایج مطبوع برساند.

بخواهیم یا نخواهیم میلان اینزاگی به واقع تیم بهتری نسبت به فصل قبل که آلگری هدایت آن را به عهده داشت شده است.

بعد از 20 بازی در فصل جاری میلان با 26 امتیاز در رتبه یازدهم است. این رکورد نسبت به سال قبل یک امتیاز بهتر است.

شاید بهبود چشمگیری نباشد، اما نشانه ای است از این که اینزاگی حتا با تیم بی کفایت کنونی می تواند عملکرد بهتری داشته باشد.

شایان ذکر است که میلان اینزاگی در فصلی قرار دارد که تیم هایی مانند سامپدوریا، جنووا و پالرمو همه را شگفت زده کرده اند.

کلارنس سیدورف در نیم فصل دوم فصل قبل 32 امتیاز جمع کرد. او نتوانست تیم را به مسابقات اروپایی برساند، اما تیم او به وضوح نسبت به تیم آلگری پیشرفت کرده بود و همان اختلاف امتیاز گواهی بر این مطلب بود.

متأسفانه شیوه های حاکمانه سیدورف نتوانست وی را به چهره محبوب رختکن تبدیل کند و با اعتراضات افرادی مانند آندره پولی، پاتزینی و دستیارش مائورو تاسوتی مواجه شد. شاید بتوان این را بزرگترین دلیل اخراجش دانست.

میلان اما با اخراج سیدورف باید همچنان به پرداخت دستمزدش ادامه می داد. سیدورف تا پایان قراردادش که پایان سال بعد باشد از این باشگاه دستمزد دریافت می کند.

اخراج اینزاگی می تواند فشارهای بیشتری بر میلان وارد کند. با اخراج اینزاگی، میلان عملاً باید به سه مربی همزمان دستمزد دهد.

با وضع مالی فعلی میلان برای چنین مانوری آه در بساط نیست.

تیم اینزاگی یک تیم همه فن حریف نیست، اما منادی یک تیم محکم است.

سوسو، هافبک اسپانیایی جوان، به تازگی از لیورپول رسیده است. بوچتی هم از اسپارتاک آمده تا به وضعیت تدافعی این تیم سر و سامان ببخشد.

شاید مهمترین انتقال در این بین آمدن ماتیا دسترو به سن سیرو از رم باشد.

این مهاجم در باشگاه رم هیچ گاه از انجام وظیفه پشت سر توتی پیر راضی نبود. با توجه به این مطلب که میلان یک شماره 9 واقعی ندارد، وی به احتمال زیاد ستاره سن سیرو خواهد شد.

دسترو به اینزاگی نیازهای واقعی برای تشکیل یک سیستم 3-3-4 را خواهد بخشید. با رفتن بالوتلی و پاتزینی مصدوم، سرمربی این تیم ناگزیر از استفاده از منز به عنوان شماره 9 بود. با رسیدن دسترو، اینزاگی برای اولین بار می تواند اندیشه های خود را عملی کند.

یپش از رها کردن اینزاگی، باید فرصت بهبود میلان دست کم تا پایان فصل به اینزاگی داده شود.