Henry Winter|مانوئل پیگرینی را باید در تابستان مورد قضاوت قرار داد

Henry Winter|حتا پیش از آن که بخواهیم درباره آینده مانوئل پیگرینی بحثی کنیم، لازم است بپذیریم که تصمیم به یک تغییر سریع در شیوه اداره امور، یک کنش بسیار بزرگ، پرهزینه و احساسی است که همیشه هم متضمن موفقیت ها نیست.

ارزیابی قابلیت های یک مربی هرگز نباید فرآیندی باشد که فوراً با بررسی دنباله ای از عملکردهای ضعیف، تیترهای رسانه ای انتقادی و مجادلات شفاهی منتقدان شروع شود. فقط با یک دیدگاه روشن و گذر جریان یخ در رگ ها می توان به یک قضاوت صحیح درباره مربی ای دست یافت که در 95 بازی دو بار صاحب عنوان شده است.

سرنوشت پیگرینی فقط باید در انتهای این فصل تعیین شود یعنی زمانی که توانستیم به تصویری کلی و روشن در خصوص نحوه تحول تیم دست یابیم، تصویری در این باره که مسیر تکامل بعدی باشگاه چه سمت و سویی خواهد داشت. این در عین حال همان زمانی است که رؤسای باشگاه نیز به اجماع نهایی دست خواهند یافت.

به رغم امواج انتقادات که در بخش توضیحات خبرگزاری منچستر ایونینگ نیوز در دوشنبه گذشته به چاپ رسید، حرفی که از اتحاد به گوش می رسید عبارت بود از که این یک "کسب و کار مانند همیشه" است. سیتی تأکید دارد که همچنان در پی حمایت از مربی ای است که ظرف چند روز اخیر از سوی لیورپول و بارسلونا شکست را پذیرا شده و هنوز البته هیچ جایگزینی هم برای او در نظر نگرفته است.

پیگرینی دارای یک رابطه خوب با خلدون المبارک رئیس، فران سوریانو مدیر اجرایی و تکسیکی بگیریستاین مدیر ورزشی  باشگاه است. این دو صاحب منصب اخیر نقشی کلیدی در گماردن پیگرینی داشتند.

مرد شیلیایی با اعصابی آرام و روحی تاب آور، پس از افت و خیزهای فراوانی که منچسترسیتی با روبرتو مانچینی تجربه کرد، بابت بازگرداندن ثبات به این باشگاه به شدت مورد احترام است.

این مربی 61 ساله به آرامی در کنار همسر خود در حومه منچستر در نزدیکی یکی از پسرهایش زندگی می کند، و اوقات فراغتش را با نوه هایش می گذراند و حتا مشق های مدرسه ی آن ها را نیز در کنارشان انجام می دهد. او از زندگی خصوص خود لذت می برد. تبدیل شدن به یک چهره عمومی جدال برانگیز مانند مورینیو برای او محلی از اعراب ندارد.

مشکل پیگرینی که خیلی کم با رسانه های انگلیسیِ شخصیت به باد دهنده در می افتد این است که هواداران اندکی در مجامع عمومی جانب او را می گیرند. به این ترتیب، پیگرینی در رینگ مطبوعات، رسانه های اجتماعی و استودیوهای تلویزیونی گیر افتاده است.

با توجه به افتخارات بزرگی که پیگرینی در سال گذشته برای باشگاه خود به ثمر آورد، سیتی همچنین احساس می کند که این مربی کهنه کار ستایش لازم را در این باشگاه از سوی رسانه ها دریافت نکرده است. هواداران سیتی از دو بار ناکامی پیگرینی در کسب جایزه مربی سال – یک بار برای تونی پولیس از کریستال پالاس و برندن راجرز از لیورپول- گیج شده و به خشم آمدند. زحمات پیگرینی را باید در چشم اندازی گسترده تر دید. او در سال نخست حضور خود در این باشگاه به دو عنوان قهرمانی دست یافت، و هم اکنون هم تیمش در رتبه دوم جدول لیگ برتر است.

با این حال باید یک بررسی موشکافانه ترتیب داد. تا زمانی که شکاف هایی در خط دفاعی سیتی یافت می شود، تمام ستایش های مبالغه آمیز می تواند بی مورد باشد. اگر هم احساس کلی برآمده از من سیتی در خصوص رسیدن این تیم به جمع بزرگان اروپایی احساسی خوب و دلخوش کننده باشد، پیگرینی باز باید به برخی پرسش ها پاسخ دهد.

مورینیو بار دیگر به کسب عناوین قهرمانی روی آورده است، راجرز لیورپول را احیا کرد، لوئیس انریکه را می توان پپ دوم در بارسا دانست. حتا آرسن ونگر عزیز پیر نیز توانست تیم متعادلی را راهی میادین کند تا همین منچستر سیتی را در اتحاد شکست دهد.

پیگرینی ممکن است بی آن که به جامی دست یابد فصل را به خوبی به پایان رساند، اما چنین پایان اندوهناکی برای مدافع عنوان قهرمانی اگر با نشانه هایی دال بر امید به آینده همراه باشد، قابل تحمل می شود. اما سیتی به نظر تیمی رو به توسعه نمی آید. سیتی به عکس در حال حاضر درجا می زند، پیر می شود و پویایی خود را از دست می دهد. به استثنای بازیکنانی مانند سرخیو آگوئرو، جو هارت، جیمز میلنر و داوید سیلوا، ستاره های دیگر این باشگاه رو به افول هستند. یحیی توره به انتقالی انجام ناشده می ماند، در انتظار روزی که خریداری پیدا شود. وینسنت کمپانی، یک رهبر واقعی و یک هافبک مطمئن، بیشتر از همیشه مرتکب اشتباه می شود. هافبک های دفاعی دیگر مطمئن کار نمی کنند. سیلوا و نصری دیگر بازیکنان زهرداری نیستند.

خریدهایی که سیتی طی دوران پیگرینی انجام داد مانند فرناندو، الیاکوئیم مانالا و ویلفرید بونی، هنوز نتوانسته اند ناظران را تحت تأثیر قرار دهند، اما آیا این موارد به واقع انتخاب های مرد شیلیایی بودند یا بگیریستاین؟ پیگرینی مجبور بوده تا با تحریم ها بسازد. آن چه آزارنده است این است که وی از تحریم های مربوطه جهت ارتقای جوانان استفاده نکرد و آن ها را به تیم اول باشگاه نرساند. در این وضعیت چگونه می تواند از آینده حرف زد؟

از نقطه نظر تاکتیکی پیگرینی مستحق انتقاد است. این تیم در شکست قدرت های بزرگ لیگ برتر به وضوح ناکام بوده است. آیا او به مدافعان تیمش هشدار نداده بود که با پای چپ کوتینیو چگونه تا کنند؟ آیا او به طور جدی به این فکر نکرده بود که می تواند در دیدار برابر بارسا، با یک سیستم 2-4-4 میانه میدان را می تواند فقط به همت فرناندو و میلنر تحت کنترل درآورد؟

چرا سیتی بازی های پرفشارتری را به نمایش در نمی آورد؟ با این که بازی را در آنفیلد به تساوی کشانده بودند چرا در ادامه کار دفاعی را شل گرفتند؟

گمانه زنی در خصوص آینده فقط به شرطی ممکن است که مقامات سیتی بتوانند بدیل هایی جدی بازار نقل و انتقالات در تابستان در تیم خود حاضر کنند. برخی شایعات از پیوستن پپ به من سیتی خبر می دادند، با این حال انتظار نمی رود پپ گواردیولا در تابستان بایرن را ترک کند، آن هم یک سال مانده به اتمام قراردادش. دیگو سیمئونه که نیروی عظیمی را در اتلتیکو مادرید زنده کرد هم به عنوان یکی از کاندیدهای احتمالی با انگلیسی ها به طور جدی مشکل زبانی دارد.

اما آن چه مکرر طی این فصل به گوش می رسید این بود که کارلو آنجلوتی جای پیگرینی را خواهد گرفت. این انتقال به این بستگی دارد که رئال آیا حاضر می شود مربی محبوب خود را با افتخار لادسیما که فصل گذشته برای کهکشانی های مادرید به ارمغان آورد برکنار کند، مردی که تیمش هنوز یکی از بخت های جدی فتح قهرمانی لالیگا است و به تازگی هم توانسته به مرحله یک چهارم مسابقات لیگ قهرمانان اروپا راه یابد.

باری، هر تصمیمی به تابستان موکول است، یعنی زمانی که پرونده کاری پیگرینی و آنجلوتی را می توان با نگاهی کلی تر مورد بررسی قرار داد. شاید یک تابستان ناخوشایند در انتظار پیگرینی باشد – اما بگذارین وقتش برسد. مانوئل دست کم لیاقت این را دارد.

مترجم: آرش گنجی

منبع: telegraph.co.uk