امير اسدی‌ | نگاهی‌ به انتقادات مغرضانه عليه عنايتی‌

یک جمله تکراری و البته صحیح: «سن فقط یک عدد است» از این جمله در فوتبال، بی‌نهایت استفاده می‌شود. بخصوص وقتی که قرار است از یک بازیکن مسن دفاع شود. از بازیکنی که زندگی حرفه‌ای داشته، به وقتش تفریح کرده و از نظر آمادگی جسمانی در بهترین شکل ممکن قرار گرفته است. حتی در روزهایی که شاید از مرز 37، 38 سالگی عبور کرده و نزدیک 40 سالگی‌اش باشد.
رضا عنایتی این روزها مورد هدف قرار گرفته است. از سوی منتقدانی که می‌گویند چرا مهاجمی با 38 سال سن در ترکیب استقلال قرار می‌گیرد! نکته اینجاست که منتقدان با انتقاد از عنایتی قصد دارند تا سرمربی استقلال را مورد هجوم خود قرار بدهند. عنایتی بدل به ابزاری برای کوبیدن امیر قلعه‌نویی شده است. برای انتقاد از قلعه‌نویی می‌توان به موارد دیگری اشاره کرد. می‌توان از او پرسید که چرا استقلال از 5 بازی گذشته فقط دو امتیاز کسب کرد؟ چرا استقلال در 5 بازی قبل سه شکست را تجربه کرده و هزار و یک چرای دیگر. عنایتی دستمایه‌ای برای انتقاد از امیر شده، سوژه‌ای که از سوی منتقدان آگراندیسمان می‌شود و آنها را به نقدی البته غیر منصفانه وادار می‌کند!
رضا عنایتی متولد اول مهر 1355 است. یعنی مرز بین 38 و 39 سالگی. او همین حالا شاید از تمام بازیکنان استقلال آماده‌تر باشد. هم از نظر جسمانی و هم از نظر فنی. او البته موفق نشده مثل قبل برای استقلال گل بزند اما سوال اینجاست که آیا موقعیتی نصیبش شده است؟ هافبک‌های استقلال خاصیتی به نام بازیسازی را از دست داده‌اند. خیلی‌های‌شان نداشته‌اند و برخی دیگر موقعیت‌سازی برای مهاجمان را از یاد برده‌اند. نمونه‌اش بازی با پدیده. آیا توپی به عنایتی رسید تا او از کف بدهد؟ وقتی موقعیتی نیست نمی‌توان از مهاجمی حتی 22 ساله انتظار گل داشت چه رسد به مهاجمی 38 ساله!
عنایتی 4 گل برای استقلال به ثمر رسانده که همین نشان از آمادگی اوست. شاید اگر موقعیت‌های بیشتری نصیب عنایتی می‌شد می‌توانست آمار گل‌های خود را بالاتر ببرد. او اما با همین 4 گل، تعداد گل‌های زده خود را به عدد 9 رسانده و در رده سوم جدول گلزنان قرار گرفته است. همرده با مهاجمانی چون لوسیانو پریرا و مهدی شریفی و پایین‌تر از ادینیو و سجاد شهباززاده.
انتقاد از قلعه‌نویی، انتقادی نه چندان منطقی است. از او می‌خواهند عنایتی 38 ساله را کنار بگذارد و به مهاجمی جوان میدان بدهد! عنایتی حتی این روزها که در 38 سالگی به‌سر می‌برد با 9 گل زده، بالاتر از خیل مهاجمان جوان است. او از کاوه رضایی، مسعود حسن‌زاده، محمدرضا خلعتبری، ارسلان مطهری و حتی محمد قاضی بیشتر گل زده و آماری بهتر از خود بجا گذاشته است. منتقدان اما می‌گویند جای عنایتی را باید مهاجمان جوان پر کنند. کدام مهاجم جوان؟ نمی‌دانیم. شاید منظور همین‌هایی هستند که در 22، 23 یا 24 سالگی کمتر از عنایتی گل زده‌اند! در فوتبال جهان اما کمتر از فوتبال ایران به سن بازیکنان توجه می‌شود. هر بازیکنی آماده باشد به زمین می‌رود، ولو در 40 سالگی. نمونه‌هایش بسیار است. رایان گیگز تا همین سال قبل بازی می‌کرد. در سن 41 سالگی آماده بود و می‌درخشید. کسی به موهای سفید او نگاه نمی‌کرد، آمادگی بدنی‌اش را می‌سنجیدند و به او میدان می‌دادند. یا خاویر زانتی که در 41 سالگی در ترکیب اینتر به بهترین شکل ممکن بازی می‌کرد و حتی یک نفر از سرمربی – استراماچونی و ماتزاری – خرده نمی‌گرفت که چرا به یک بازیکن 41 ساله بازی می‌دهد!
هنوز هم نمونه‌های فراوانی را می‌توان یافت. دیدیه دروگبا و فرانک لمپارد که هر دو 36 ساله‌اند اما برای چلسی و منچستر سیتی بازی می‌کنند، یا توتی 39 ساله که یکی از بازیکنان کلیدی رم است و حتی بوفون 37 ساله که همچنان پیراهن شماره یک یوونتوس و تیم ملی ایتالیا را به تن می‌کند. از برد فریدل، دروازه‌بان امریکایی و 43 ساله تاتنهام یا شوارتزر استرالیایی که 42 ساله است و درون دروازه لسترسیتی می‌ایستد هم می‌توان نام برد. یا روبرت پیرس و مارکو ماتراتزی 41 ساله یا الکس دل پیرو 40 ساله که جملگی در لیگ حرفه‌ای هند مشغول بازی‌اند.
وقتی چرخه بازیکن‌سازی متوقف شده، بهترین راهکار این است که دست کمک به سوی رضا عنایتی یا مهاجمان مسن دیگر دراز کرد و از آنها یاری خواست. وقتی مهاجمی آنچنانی ساخته و متولد نشده و البته آمار گلزنی عنایتی بالاتر از تمام مهاجمان جوان لیگ برتری- جز سجاد شهباززاده- است باید هم به او، حتی در 38 سالگی میدان داد و از نبوغش استفاده کرد. انتقاد از رضا عنایتی، به ابزاری برای کوبیدن امیر قلعه‌نویی تبدیل شده. شاید که نه، قطعا اگر عنایتی شاگرد قلعه‌نویی نبود انتقاد از سن بالایش هرگز سوژه رسانه‌ها نمی‌شد. به آرشیو رسانه‌ها در نیم‌فصل اول نگاهی بیندازید. شاید آن موقع عنایتی 22 ساله بود و در استقلال 38 ساله شده! برخی مواقع به حواس خودمان هم شک می‌کنیم!