تولد روز | دون فابیو 69 ساله شد

فابیو کاپلو در 18 ژوئن سال 1946 در خانواده‌ای کاتولیک و کاملاً مذهبی در سن کانزیان دیسونزو در ایتالیا به دنیا آمد. والدینش معلم مدرسه و عمویش فوتبالیست بود. فابیوی جوان که علاقه‌ی بسیاری به فوتبال داشت ابتدا در تیم جوانان محله‌ی خود (اسپال) به بازی پرداخت؛ جایی که پدرش مربی وی بود. در دومین سال بازیش و در حالی که 19 سال سن داشت، به تیمش کمک کرد تا لیگ جوانان ایتالیا را کسب کند. در سال‌ها‌ی 1964 تا 1967 او به یکی از مهم‌ترین بازیکنان تیم‌‎اش تبدیل شد. همین درخشش باعث شد که او در همان زمان به تیم زیر 23 ساله‌های ایتالیا دعوت شود اما مصدومیت کار دستش داد و فابیو تنها 16 بازی باری تیم زیر 23 ساله‌های کشورش انجام داد.

پس از بازی‌های درخشان در اسپال، فابیو در سال 1967، به گرگ‌های رُم (آاس رم) رم پیوست و خیلی زود به یکی از مهره‌های کلیدی تیم‌اش مبدل شد. رم با کاپلو در 8 هفته‌ی ابتدایی صدر نشین بود اما مصدومیت گذشته‌ی فابیو بازگشت و وی ادامه‌ی فصل را از دست داد. نبود او به حدی تاثبرگذار بود که رم نتوانست بعد از مصدومیت او به روند مثبتش ادامه دهد و در نهایت فصل را در رده‌ی دهم به پایان رساند. رده‌ای که تنها 5 امتیاز با تیم سقوط کننده فاصله داشت. در سال بعد و با آمدن مربی جدید و همچنین بازگشت کاپلو به میادین، رم موفق به کسب جام حذفی ایتالیا شد که این جام اولین مقام قهرمانی فابیو بود.

در سال 1970 فابیو به یوونتوس فروخته شد. وی نتوانست در یووه شروع خوبی را رقم بزند و در نهایت انگشت اتهام را به سوی مربی وقت گورخرها یعنی آرماندو پیکی گرفت. او در روزی که خبر ابتلای مربی تیم به سرطان رسانه‌ای شده بود در مصاحبه‌ی شدید الحن انتقادات زیادی را متوجه پیکی کرد. پس از این مصاحبه آرماندو از سمتش برکنار شد. پس از بروی کار آمدن مربی جدید (ویچپالاک) یووه پوست اندازی کرد و با تغییر سبک بازی‌اش به تیمی مقتدر مبدل شد. کاپلو با این تیم به 3 عنوان قهرمانی لیگ ایتالیا رسید.

فابیو در همان سال‌ها به تیم ملی بزرگسالان ایتالیا نیز دعوت شد. کاپلو در آن زمان در ایتالیا، بیش از هر چیز دیگری، به خاطر گلی که به تیم ملی انگلیس زد و ایتالیا را به اولین پیروزی در ورزشگاه ویمبلی لندن رساند، شهرت پیدا کرد. او در مجموع 32 بار پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا را به تن کرد و هشت گل نیز برای این تیم زد.

سال 1976 نشانه‌های مصدومیت باز هم در فابیو بروز پیدا کرد و یووه از ترس آن سریعاً کاپلو را وارد بازار نقل و انتقالات کرد. سرانجام یووه با معاوضه‌ی او با رومئو بنتی و دریافت مبلغ 100 میلیون لیر، کاپلو را راهی میلان کرد. میلان آخرین باشگاه کاپلو در دوران بازیکنی‌اش بود. او دوران بازیش را در این تیم در حالی به پایان رساند که موفق شد به چهارمین عنوان قهرمانی خود در لیگ برسد.

اولین تجربه مربیگری کاپلو، در فصل 87-1986 رقم خورد و وی در 5 بازی آخر لیگ، مربی آث میلان بود. البته بعد از پایان این فصل، وی جایش را به آریگو ساکی داد اما همچنان به عنوان مربی کارش را در این تیم ادامه داد و از مربی کار کشته‌ای همچون ساکی چیزهای بسیاری را فرا گرفت. در سال 1991 بود که دیگر میلان با ساکی بازی زیبایی را ارائه نمی‌کرد و مدیران این تیم در صدد تعویض وی برآمدند. سران روسونری خیلی زود به جمع بندی رسیده و جانشینش را انتخاب کردند. بله، اینبار کاپلو جایگزین ساکی شد. فابیو در آن سال‌ها یکی از بهترین دوران مربیگری خود را سپری کرد و توانست با بازیکنان بزرگی چون مارکو فان‌باستن، رود گولیت، پائولو مالدینی و فرانکو بارسی به 4 عنوان قهرمانی لیگ در طی 5 سال برسد. آنها رکورد جالبی داشتند و موفق شدند از مِی 1991 تا مارس 1993، طی 58 بازی در سری‌آ، بدون شکست بمانند. آن تیم رویایی میلان به تیم "شکست ناپذیران" معروف شده بود.

بی شک فصل 95-1994 یکی از فراموش نشدنی‌ترین سال فعالیت کاپلو بود. سالی که کاپلو با شیوه‌ی معروف خود توانست میلان را به فینال لیگ قهرمانان اروپا برساند. جایی که روسونری‌ها موفق شد در یک بازی فراموش نشدنی با 4 گل، تیم بارسلونا را در هم شکسته و قهرمان اروپا شوند.

اما در فصل بعد قرمز و مشکی‌پوشان میلان نتوانستند اسکودتو را کسب کنند و این پایانی بود بر 4 سال قهرمانی پی‌درپی و مداوم میلان در سری‌آ. پس از آن بود که کاپلو به قرارداد خود با این تیم خاتمه داد.

پس از دوران موفق در میلان، فابیو در سال 1996 به تیم رئال مادرید اسپانیا پیوست. تیمی که از بازیکنان بزرگی همچون داور سوکر، پدراگ میاتوویچ و رائول گونزالز بهره می‌برد. کاپلو با وجود آنکه معروف بود که تیم‌اش را با ساختار دفاعی راهی میادین می‌کند در آن سال با 3 مهاجم بازی کرد. وی توانست مادریدی‌ها را به قهرمانی لالیگا برساند با این وجود در پایان فصل از سمتش برکنار شد.

پس از برکناری او از رئال، سران لاتزیو بلافاصله با او وارد مذاکره شدند اما تنها چند روز پیش از معارفه‌ی رسمی، کاپلو با میلان به توافق رسید و باری دیگر سرمربیگری تیم سابقش را بر عهده گرفت. تیمی که بسیاری از ستارگان خود را از دست داده بود و ستاره‌های حاضر در تیم نیز پا به سن گذاشته بودند. فابیو به سرعت دست به بازسازی تیم زد و بازیکنان خوبی همچون پاتریک کلایورت، لئوناردو آرائوژو (آراخو)، وینستون بوگارد، کریستین زیگه، آندره کروز و ابراهیم با را به خدمت گرفت. با این حال آنها فصل را در رده‌ی دهم و بدون جام به پایان رساندند و فابیو از کار برکنار شد. سال بعد از آن میلان با بازیکنان فوق باز هم در ایتالیا و اروپا درخشید و همین امر باعث شد کاپلو از جمله‌ی «این تیم من است» استفاده کند.

بعد از یک سال استراحت، کاپلو در سال 1999 به عنوان مربی تیم رم انتخاب شد. تیمی که وی 30 سال پیش از آن، به عنوان بازیکن به آن رفته بود. بعد از آمدن کاپلو، فرانکو سنسی مالک باشگاه آاس رم، درباره‌ی وی گفت: «کاپلو یک برنده است و من به وی اعتقاد کامل دارم.»

کاپلو تلاش کرد تا در آن زمان، رود فان‌نیستلروی را به ترکیب گرگ‌ها بیاورد که با توجه به مصدومیت این بازیکن، این انتقال منتفی شد. فابیو در اولین فصل مربیگری‌اش در رم، در رده‌ی ششم جدول قرار گرفته و در جام اروپا هم توسط تیم لیدز یونایتد از رقابت‌ها حذف شدند. با توجه به اینکه تیم رقیب، یعنی لاتزیو به عنوان قهرمانی لیگ رسیده بود، این عنوان برای رمی‌ها اصلاً جالب نبود. اما پیشرفت رم از سال 2001 آغاز شد. فصل به نظر فصلی دشوار می‌آمد چرا که هواداران رم از وضعیت تیم در سال قبل اصلاً راضی نبودند و بارها با خشونت خود، برای بازیکنان مشکل ایجاد کردند و کار به جایی رسید که کاپلو استعفا داد هرچند که این استعفا پذیرفته نشد. آنها والتر ساموئل را برای تقویت دفاع خود و گابریل باتیستوتا را برای تقویت خط حمله‌ی خود جذب کرده بودند. البته از مبلغ انتقال باتیستوتا انتقاداتی مطرح می‌شد اما وی گل‌های بسیار مهمی را برای رم به ثمر رساند و انتقادات را خاموش کرد. با آماده شدن هافبک برزیلی تیم یعنی امرسون، وضعیت تیم بهبود چشمگیری پیدا کرد و رم توانست با برد 0-3 برابر پارما، بعد از 18 سال انتظار، اسکودتو را فتح کند. به همین دلیل در آن بازی، هواداران رم از شدت خوشحالی به درون زمینِ ورزشگاه هجوم آوردند.

بعد از این قهرمانی، سـِر الکس فرگوسن، سرمربی وقت و محبوب تیم منچستر یونایتد، اعلام کرد که می‌خواهد بازنشته شود و کاپلو را بهترین جانشین خود می‌داند. کاپلو نیز با بیان اینکه «به فوتبال انگلیس علاقه دارم و دوست دارم تا در آنجا مربیگری کنم» به شایعات دامن زد. همه چیز به نظر می‌رسد مهیا شده تا کاپلو جانشین فرگی شود اما الکس نظرش را تغییر داد و قراردادش را با شیاطین سرخ تمدید کرد.

در سال 2004، فابیو هدایت بانوی پیر را بر عهده گرفت و در اولین اقدام، امرسون را به تیم جدیدش آورد و توانست دو اسکودتوی بعدی را برای این تیم بدست بیاورد. اما بعد از اتفاقات و مسائل کالچو پولی، این دو قهرمانی از یووه گرفته شد. پس از این اتفاق کاپلو استعفا داد و مجدداً به رئال مادرید پیوست. بعد از این اتفاق، بازیکنانی چون دل پیرو از این حرکت کاپلو انتقاد کردند که یوونتوس را در این وضعیت تنها می‌گذارد هرچند که بازیکنانی مانند امرسون و فابیو کاناوارو نیز راه کاپلو را پی گرفتند و به رئال مادرید پیوستند.

احتمالاً دومین حضور کاپلو در مادرید، پرچالش‌ترین زمان مربیگری وی بود. جایی که هواداران از آمدن وی بخاطر سبک بازی‌اش اصلاً راضی نبودند و کاپلو در پاسخ گفته بود «نتیجه گرفتن، بسیار مهم‌تر از زیبا بازی کردن است.»

وی کار سختی را در رئال مادرید داشت چراکه رئال 4 سال بود که هیچ جامی را نبرده بود. کاپلو در اسپانیا به «دون فابیو» معروف شده بود. وی در رئال با چند بازیکن دچار مشکل بود. بازیکنانی چون دیوید بکهام به خاطر قراردادهای تبلیغاتی که داشت و یا رونالدویی که وزنش بیشتر از حد معمول بود. اما لاس پلانکاس باز هم خیلی زود از رقابت‌های لیگ قهرمانان حذف شد در لیگ هم (درپایان نیم فصل) با 6 امتیاز اختلاف نسبت به بارسا، در رده‌ی چهارم جدول قرار گرفت. کاپلو دوبار بکهام را به تیم فراخواند. این تصمیم، تصمیم درستی بود و بکهام به کمک تیمش آمد. رئال در نیم فصل دوم نتایج بهتری کسب کرد و از معدود امتیازاتی که تیم بارسلونا از دست میداد، استفاده کرد و در پایان توانست در هفته‌ی آخر در یک بازی دراماتیک، تیم مایورکا را در حالی شکست دهد که تیم با یک گل عقب افتاده بود و بکهام مصدوم شد. اما با این وجود، خوزه آنتونیو ریس آن شب ستاره‌ی کاپلو شد و توانست 2 گل به ثمر برساند تا به همراه دیگر گل محمد دیارا رئال با نتیجه 1-3 به پیروزی رسیده و قهرمان لالیگا شود. با وجود این قهرمانی، باز هم مسئولین رئال به بهانه‌ی بازی‌های دفاعی کاپلو، وی را از تیم اخراج کردند.

وقتی در دسامبر 2007 شایعه‌ی سرمربیگری او در تیم ملی انگلیس در رسانه‌ها مطرح شد، کاپلو اعلام کرد که این آخرین فعالیت وی در عرصه‌ی مربیگری خواهد بود. پس از برکناری استیو مک‌لارن از تیم ملی انگلیس، نام کاپلو در کنار افرادی چون خوزه مورینیو، مارچلو لیپی و مارتین اونیل به عنوان نامزدان سرمربیگری تیم ملی انگلیس اعلام شد. پس از آنکه مورینو اعلام کرد علاقه‌ای به مربیگری در تیم ملی انگلیس ندارد، رسانه‌ها توجه خود را بر روی کاپلو گذاشتند و پس از آنکه افرادی چون سر الکس فرگوسن، رافائل بنیتز و آرسن ونگر از وی حمایت کردند، وی در ژانویه‌ی 2008، با قراردادی ۴ سال و نیمه و با دستمزد سالانه ۶ میلیون دلار به عنوان سرمربی تیم ملی انگلیس انتخاب شد. کاپلو با استقبال شدید هواداران و منتقدین انگلیسی به این تیم پیوست که یکی از دلایل آن، اعتقادش به نظم بود که می‌توانست ستارگان انگلیس را به یک تیم متحد تبدیل کند. فابیو انگلیس را با نتیجه‌ای خیره‌کننده (کسب 9 پیروزی از 10 مسابقه) به جام جهانی افریقای جنوبی برد. اما اوضاع طبق انتظارات پیش نرفت با این حال پس از ناکامی در جام جهانی 2010، اعلام شد که قرارداد او تا سال 2012 تمدید شده است. البته کاپلو پس از تصمیم اتحادیه‌ی فوتبال انگلستان مبنی بر برکناری جان تری از کاپیتانی تیم ملی فوتبال انگلستان از سرمربیگری این تیم استعفا داد.

بعد از تیم ملی انگلیس او به تیم ملی روسیه پیوست و از سال 2012 تا کنون با دستمزدی قابل توجه این مسئولیت را بر عهده دارد. وی موفق شد تیم ملی روسیه را به جام جهانی برزیل برساند.