وصال روحانی | چشم‌انداز یک فصل مبهم برای پرسپوليس

سه سال پیش در چنین روزهایی محمد رویانیان در حال انجام خریدهای درشت برای پرسپولیس و آن هم برای تیمی بود که هنوز سرمربی‌اش را نمی‌شناخت و لابد به یاد دارید که با آمدن مانوئل ژوزه و جور نشدن این پرتغالی با خریدهای بعضا مسن و بیش از حد گران تیم، کار پرسپولیس به کجا کشیده شد و آن ترکیب ظاهرا کهکشانی چگونه محو گشت.
دو سال پیش در همین روزها علی دایی مشغول جذب نیروهایی بود هر چند رتبه دوم لیگ برتر را کسب کردند و حتی تا هفته آخر هم شانس قهرمانی در لیگ را داشتند اما به لحاظ کیفی در این اندازه‌ها نبودند.
و سال گذشته در روزهایی از این دست باز دایی به خریدهایی اشتغال داشت که هر چند از بین‌شان طارمی خوب از آب درآمد و نوراللهی نیز بد نشان نداد اما همان بازیکنان باعث برکناری این مربی در هفته هفتم لیگ شدند و درخشان آمد و سپس رفت و آنگاه برانکو آمد و مستقر شد و رتبه هشتم لیگ بالاترین چیزی بود که نصیب این تیم شد و صعودش در جام باشگاه‌های آسیا هم نیز در همان مرحله اول حذفی متوقف ماند.

فقط 35 روز
امروز در فاصله فقط 35 روز تا شروع فصل جدید لیگ برتر چشم‌انداز و شکل و شمایل فصل پیش‌رو همانقدر تیره نشان نمی‌دهد که سه فصل گذشته نشان می‌داد اما یک بار دیگر ابهام و عدم اطمینان بر عملیات سرخ‌ها حکم می‌راند. برانکو به تصمیم‌ مدیرانی که خود دایما عوض می‌شوند ابقا شده و او مجبور است ابتدا تکلیف افراد ماندگار در تیم را مشخص سازد و سپس براساس آنچه دارد اقدام به یارگیری کند. جذب افراد زیادی در اخبار و گزارش‌ها به ایوانکوویچ منتسب شده اما برخی فقط در حد یک گمانه‌زنی و احتمال هستند و معلوم نیست باشگاه چه میزان سرمایه از وزارت ورزش خواهد گرفت تا آن را صرف خریدهای تازه کند. تصور موجود و فرض منطقی این است که وزارت ورزش منصوبین جدیدش در پرسپولیس – به سرکردگی علی‌اکبر طاهری – را در این اقدامات حمایت مالی کند اما معمولا تصورات یک چیز است و حقایق امر و آنچه فراروی باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال قرار دارد، چیزی متفاوت.

بدون اقتدار
اگر رویانیان سرمایه زیادی داشت تا صرف خریدهای دلخواهش کند و علی دایی اختیارات کامل برای جذب بازیکنانی که خودش محق می‌انگارد، برانکو مجبور است با کلکسیونی از الزام‌ها و مشکلات دست و پنجه نرم کند و اقتدار چندانی ندارد. جذب احتمالی رامین رضاییان که شاید گلزن‌ترین و بهترین پیستون راست فعلی فوتبال ایران باشد سرخ‌ها را حتی از بابک حاتمی که در نیم فصل سال گذشته از سایپا آمد (و همانقدر بد بود که خوب بود!) بی‌نیاز خواهد کرد اما اگر شایعات مربوط به سیدمهدی رحمتی را نادیده بگیریم، سرخ‌ها تا این لحظه برای حل مشکل دروازه‌بانی خود که یکی از بزرگترین معضلات آنها است اقدامی مهم و بزرگ نکرده‌اند و حتی در اندیشه حفظ مکانی هستند، مدافع وسط جدید مورد نظرشان که همان سیدجلال حسینی بازیکن سابق‌شان است جوان‌تر از محسن بنگر 35 ساله نیست. در خط میانی به جای اضافه کردن یک محمد نوری ثانوی و آوردن بازیکنی در اندازه‌های فرناندو گابریل به قصد پربارتر کردن تیم و افزایش توان بازیسازی در این خط مقدمات انتقال همین هافبک کلیدی ایرانی به یک تیم تازه‌وارد لیگ برتر قطر گذاشته شده و هافبک برزیلی هم تا مرز شکایت از سرخ‌ها به فیفا پیش رفته است. در خط حمله نیز همین وضعیت برای مهدی طارمی که یک تیم مطرح دهه‌های اخیر کویت او را می‌خواهد، صادق است.

خریدهای کم‌ثمر
البته در افواه و گزارش‌ها به نام‌های مهمی به عنوان صیدهای بعدی پرسپولیس اشاره می‌شود اما از یک سو برخی از آنها صرفا محصول شایعات‌اند و بعضی آش دهان‌سوزی نیستند و ثانیا پیشینه بد سرخابی‌ها در پرداخت به موقع حقوق‌هایش باعث شده بازیکنان پرخواستار تیم‌هایی را بر پرسپولیس ارجح بشمرند که در پرداخت‌های خود نظم بیشتری دارند و اینچنین است که آینده پرسپولیس و فرجام کارش در لیگ پانزدهم در این مقطع چندان روشن‌تر از سال‌های اخیر نشان نمی‌دهد و هر چند که دیگر رویانیان و رحیمی نیستند و سایه «سیاسی» کمرنگ‌تر شده ولی ترکیبی که در هیات مدیره و بخش‌هایی از تیم داخل میدان پیش رو داریم نویددهندگان یک فصل متفاوت با فصول اخیر نیستند. این نه آیه یأس خواندن، بلکه برآورد کار تیمی است که خریدهای نیم فصل سال پیش‌اش پای امثال میردورقی و همامی را به باشگاه باز کرد که مجموعا دو ساعت هم برای این تیم بازی نکردند و همینطور خالقی‌فر را به تیم افزود که نزدیک به 10 ساعت برای تیم پا به توپ شد و حتی 10 دقیقه آن هم مفید و فوق‌العاده نبود.