تولد روز | مالدینی 47 ساله شد

اسطوره‌ی میلان، پسر چزاره مالدینی، بازیکن اسبق میلان و تیم ملی ایتالیا که در کودکی یکی از هواداران یوونتوس و شیفته‌ی بازی روبرتو بوتگا بود خیلی زود با اثبات شایستگی‌هایش، راه پدر را ادامه داد.

پدر او یعنی چزاره‌ی بزرگ به خوبی دوران کودکی پائولو را به یاد دارد: «من و همسرم فرزندان زیادی داشتیم که از قضا همگی بسیار شلوغ و پر سر و صدا بودند. در این میان پائولو با آن چشم‌های براق چیز دیگری بود. او به هر وسیله‌ای برای خود توپ می‌ساخت و وسایل خانه راه گریزی نداشتند. کنترل این جمع یاغی بسیار دشوار بود. فقط یک چیز پائولو را آرام می‌کرد، آنهم فوتبال بود.»

هنگامی که در 10 سالگی موفق به گذراندن تست تمرینی باشگاه میلان شد همه از نفوذ چزاره صحبت می‌کردند. در 17 سالگی به دعوت نیل لیدهولم سرمربی وقت آث میلان به تیم بزرگسالان پیوست و اولین بازی‌اش را در تاریخ 20 ژانویه 1985 برابر اودینزه انجام داد. در آن بازی پائولو جانشین باستینیِ مصدوم شد و بازی که با نتیجه‌ی 1-1 خاتمه یافت. مالدینی در مورد آن بازی می‌گوید: «استرس زیادی داشتم ولی لید هولم مرا در آغوش گرفت و گفت همیشه به این فکر کن که این فقط یک بازی در مقیاس بزرگ‌تر است.»

در سال 1986 وقتی چزاره او را برای بازی در تیم زیر 21 سال ایتالیا دعوت کرد هنوز بسیاری او را فقط پسر چزاره می‌دانستند و نفوذ پدر را دلیل حضورش در تیم ملی. انزو بیزوت سرمربی ایتالیا در قهرمانی 1982 در رابطه با پائولو گفته بود: «فقط شناسنامه پائولو می‌گوید او 19 ساله است. در حقیقت به نظر من او خیلی بیشتر از سن واقعی‌اش پخته است.»

آزلیو ویچینی که بر خلاف بسیاری به توانایی های پائولو آگاه بود نام وی را در فهرست مدافعان تیم ملی قرار داد و پائولو اولین بازی ملی خود را در تاریخ 31 مارچ 1998 در برابر یوگسلاوی تجربه کرد. این بازی نیز مشابه اولین بازی باشگاهی‌اش با نتیجه‌ی 1-1 به پایان رسید. همان سال پائولو به همراه میلان اولین اسکودتوی فوتبال حرفه‌ای‌اش را فتح کرد. در سال 1990 پائولو اولین جام جهانی‌اش را هم تجربه کرد. جایی که مقامی بهتر از سومی نسیب لاجوردی‌پوشان نشد.

در سال 1994 که خود پائولو به عنوان بهترین سال زندگی‌اش از آن یاد می‌کند، جام قهرمانان اروپا برای سومین بار طی چند سال حضور وی در میلان نصیب روسونری‌ها شد. مالدینی در آن سال به عنوان مرد سال فوتبال اروپا نیز برگزیده شد.

وی تحت نظر آریگو ساچی به فینال رقابت‌های جام جهانی راه یافت اما این بار نیز ایتالیا مغلوب ضربات پنالتی شد. پس از بازی‌های جام جهانی به عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب شد و این اولین باری بود که یک مدافع این عنوان را از آن خود می‌کرد. حالا دیگر پائولو پسرِ چزاره نبود و همه از او به عنوان «پسر محبوب ایتالیا» یاد می‌کردند.

خوانندگان روزنامه «واشنگتن پست» آمریکا و «کی» ایتالیا طی دو نظرسنجی مالدینی را به عنوان محبوب‌ترین بازیکن جهان انتخاب کردند. در همان سال پائولو و آدریانا فوسا مدل لباس ونزوئلا - ایتالیایی پس از دوستی طولانی مدتشان با یکدیگر ازدواج کردند.

در سال 1994 پائولو مدل بودن را نیز تجربه کرد و پیش از عزیمت تیم ملی به آمریکا به درخواست جورجیو آرمانی به روی صحنه رفت. مالدینی در دوران حضورش در تیم ملی تحت نظر آزلیو ویچینی، آریگو ساچی، چزاره مالدینی، دینوزوف و جیووانی تراپاتونی بازی کرده اما دوران سرمربیگری پدرش را یکی از سخت‌ترین زمان‌های فوتبال حرفه‌ای‌اش می‌داند. پائولو هم اکنون رکورددار حضور در تیم ملی ایتالیاست. وی طی حضور در 126 بازی ملی که در 74 تای آنها بازوبند کاپیتانی را نیز در اختیار داشته، 7 گل برای ایتالیا به ثمر رسانده است.

پائولو در میلان نیز روزهای بسیار خوبی را تجربه کرد. فتح 7 اسکودتو، 4 جام قهرمانی اروپا، یک جام حذفی ایتالیا، 5 سوپر کاپ ایتالیا، 3 سوپر جام اروپا و 2 جام بین قاره‌ای از جمله افتخاراتی است که وی به همراه میلان به دست آورده است.

وی در سال 2008 در گفت‌وگویی با شبکه‌ی میلان گفته بود: «توپی که روی زمین می‌غلطد، تمرینات دسته جمعی، مسابقات، ورزشگاه پر از جمعیت، پیروزی و شکست‌ها، این ورزش، همه‌وهمه باعث می‌شوند تا شور و هیجان و علاقه‌ی من به فوتبال سال‌ها ادامه یابد. تمایلی ندارم آخرین سال‌های بازی خود را در تیمی پایین‌تر از میلان سپری کنم. من در میلان به دنیا آمده‌ام و همیشه در اینجا زندگی کرده‌ام. چه کسی تضمین می‌کند که من در باشگاهی دیگر به شرایط ایده‌آل دست یابم؟ من رابطه‌ی نزدیکی با میلان دارم. پدر من کاپیتان تیم بوده و اکنون من جای او را گرفته‌ام. نام خانواده‌ی ما از صفحات تاریخ میلان پاک نخواهد شد. میلانو خانه‌ی من شده، بخصوص اتاقی که در آنجا دارم. گرچه آن اتاق به دلیل آنکه قدیمی‌ترین اتاق آنجاست کوچکترین اتاق آنجا نیز هست.»

چزاره نیز مثل هموطنانش، پائولو را یکی از دلایل زیبایی سری‌آ می‌دانست و در این باره گفت: «لزومی نداشت چندان او را نصیحت کنم. او نیاز نداشت و به نظر می‌رسید که می‌داند دور و برش چه می‌گذرد. من به او افتخار می‌کنم، نه به خاطر اعداد و ارقام، بلکه برای شخصیت و منش والایی که از خود نشان می‌دهد.»

مالدینی در سال 2002 از فوتبال ملی خداحافظی کرد. با وجود اصرار بازیکنان و دعوت‌های بیشمار تراپاتونی و لیپی دیگر پیراهن لاجوردی را بر تن نکرد. وی می‌گوید: «قبل از اینکه بگویند برو، خودت را کنار بکش.» در همان سال پله از او به عنوان بزرگترین بازیکن زنده جهان نام برد.

پائولو هم اکنون صاحب دو پسر به نام های کریستیان و دانیل است که پسر بزرگش 5 سال پیش با تیم جوانان میلان قرارداد بست.

پدی انیو در کتابی با عنوان "مالدینی آنقدر خوب که حقیقی به نظر نمی رسد" می نویسد: «زندگی پائولو سرشار از موفقیت شده که باورکردنی به نظر نمی‌رسد. بهترین مدافع جهان شد. درآمدی بیش از سالی 3 میلیون دلار بدست آورد. خوش سیما بود. همه‌ی جام‌ها را به دست آورد و از همه مهم‌تر، همه دوستش دارند. یک حرفه‌ای واقعی باقی ماند. همه آمدند و رفتند و او با موفقیت مسیرش را بدون انحراف طی کرد. او یک مدل حرفه‌ای است چه از نظر بازی و چه شخصی. او حتی بیشتر از یک مدل است، او بزرگترین هدیه خدا به میلان و طرفداران این تیم بود.

گابریل مارکوتی نویسنده گاتزتا دلواسپورت می نویسد: «پائولو مالدینی با ظاهری آراسته، قیافه‌ای جذاب، تکنیک بالا و لبخندهای خیره‌کننده‌اش، بخشی از جذابیت سری‌آ را تأمین می‌کرد. اگر از برلوسکنی بپرسید چه چیزی مردم میلان را برای تماشای قرمزو‌مشکی‌ها به‌سن سیرو می کشاند؛ از سابقه‌ی پرشکوه و افتخارآمیز میلان سخن می‌راند اما من بیشتر این انگیزه‌ها و کشش‌های آن زمان برای تماشای بازی میلان را در پائولو مالدینی می‌دیدم. در واقع ما خوش شانس بودیم که مالدینی در ایتالیا بازی می‌کرد و به سری‌آ رونق و جذابیت داد. این یک هم‌زیستی مسالمت‌آمیز بود. پائولو شهرت، افتخار، اعتبار، ثروت و مقام جمع کرد و ما از تماشای بازی او نهایت لذت را بردیم.»

مالدینی در پایان فصل 09-2008 کفش‌هایش را برای همیشه آویخت.