وصال روحانی | خبری از پیشرفت اساسی نیست

وقتی بعد از بررسی‌های متعدد به لیگ پانزدهم نگاه کنیم، می‌بینیم به رغم برخی حرف‌های امیدوارکننده و شعارهایی که معمولا تحقق نمی‌یابد، فرق چندانی بین این دوره مسابقات و ادوار اخیر وجود ندارد و شاید در قیاس با ادوار اولیه پیشرفت زیادی حاصل آمده باشد اما ایرادات اصلی لیگ به جای خود محفوظ است و اصرار بر برگزاری به موقع رقابت‌ها و تمام کردن کارها به گونه‌ای است که فرصتی برای رفع معایب باقی نگذارد و کاستی‌های موجود از هر دوره به دوره بعدی کوچ می‌کند.
امسال حتی می‌تواند از ادوار رکوردشکن لیگ در این زمینه و در خصوص جولان معایب باشد زیرا حتی در زمان قرعه‌کشی نام یکی از 16 تیم حاضر در لیگ به طور قطعی مشخص نبود و راه‌آهن و پیکان چشم به حکم کمیته انضباطی برای تعیین تکلیف خود داشتند. یک تیم دیگر لیگ نیز اصولا لیگ برتری نیست و با خرید امتیاز یک تیم دیگر وارد لیگ شده است (استقلال اهواز به جای فولاد نوین) و اینها مواردی است که در لیگ‌های هیچ کشور دیگری نمونه آن دیده نمی‌شود و اگر هم تیمی به دلایلی منجمله ورشکستگی از لیگ اخراج شود، به سرعت در موردش تصمیم‌گیری و باشگاه دیگری جانشینش می‌شود ولی نه هر تیمی و نه تیمی که فقط پول خرید باشگاهی دیگر را داشته باشد بلکه تیمی واجد شرایط. در فوتبال ما یک باشگاه می‌تواند به صرف خریدن امتیاز تیمی دیگر به سادگی وارد بالاترین دسته لیگ کشور شود حتی اگر در فصل قبلی خودش را در مسیر صعود در دسته‌ای پایین‌تر قرار نداده باشد. تعدد باشگاه‌های بدهکار که سران سازمان لیگ و فدراسیون نیز به آن معترف‌اند، مثل معمول از یادها رفته و برای چندمین بار به باشگاه‌های بدهکار فرصت و اجازه شرکت مجدد در رقابت‌هایی داده شده که اولین شرط آن تسویه حساب‌های گذشته توسط تیم‌های حاضر در میدان است. حتی خود مهدی تاج نیز معترف است که وقتی حساب‌های قبلی باشگاه‌ها پاک نمی‌شود افزون شدن حساب‌های تازه به انبوه موارد قبلی باشگاه‌هایی را به جا می‌گذارد که هیچ ضمانتی را در مورد حال و آینده به دست نمی‌دهند و اوضاع این تیم‌ها روز به روز بدتر خواهد شد.
مراسمی که دوشنبه شب در برج میلاد برگزار شد، فقط به لحاظ بزرگی محل انجام مراسم، بزرگتر از معمول بود وگرنه مشکلات بنیادین لیگ که کوچکتر از این برج نیستند(!) همچنان وجود دارند؛ هنوز نیمی بیشتر از تیم‌های لیگ استادیوم اختصاصی ندارند و مسابقات خانگی خود را در استادیوم مرکزی شهرشان انجام می‌دهند، اکثر تیم‌ها هنوز مشخصه‌هایی را که سبب می‌شود AFC و فیفا آنها را واقعا حرفه‌ای و استاندارد بنامند، ندارند. برخی تیم‌ها هنوز به بازیکنان، اعضا و مربیان سه چهار سال پیش خود نیز بدهکارند چه برسد به اعضای فعلی و ده‌ها پرونده در فیفا دارند و هفته‌ای نیست که تهدید به کسر امتیاز در جدول رده‌بندی نشوند (نمونه: سرخابی‌های عزیز!). کیفیت اکثر زمین‌ها بد و ناهموار است، داوری‌ها یکدست نیست و واقعه‌ای را که یک داور پنالتی می‌گیرد داور دیگر حتی یک خطای ساده هم نمی‌داند و مدیران و مربیان و بازیکنان اغلب با یکدیگر ستیز دارند و به جای حاکم بودن اخلاق حرفه‌ای، هرگونه بد دهنی و کج‌رفتاری انضباطی نزد آنها رایج است و این به آن توهین می‌کند و فلان بازیکن علیه بهمان مربی افشاگری می‌کند و مدیران به جای مهار قیمت‌های کاذب و افراطی فوتبالیست‌ها فقط به فکر کسب پیروزی به هر قیمتی هستند و سردمداران ماجرای نادیده گرفتن ملاحظات مالی لیگ و ارتقای نجومی قیمت فوتبالیست‌ها هستند. همه اینها زیر هیجان فراوان برگزاری لیگ و رقابت‌های این با آن و پیش‌بینی برد و باخت تیم‌ها و حرف‌ها و وعده‌های برخی بازیکنان پنهان مانده و جذابیت‌های ذاتی فوتبال بر نقصان‌های رفتاری لیگ و تیم‌هایش سایه انداخته است. مقدمات لیگ پانزدهم به ما می‌گوید نه تنها مهاری بر رویدادهای فوق زده نخواهد شد و اصولا اراده‌ای در این زمینه وجود ندارد بلکه همه فقط منتظرند بازی‌ها شروع و هیجان بر همه چیز حاکم شود و در آن صورت همه ما نخواهیم دید نقصان‌های اصلی فوتبال‌مان را که باید حتما دیده شوند و فراوان‌اند و بازدهی آن را بسیار کم کرده‌اند. این عرصه‌ای است که در آن حرف زیاد زده می‌شود اما عمل و بهره چندانی مشاهده نمی‌شود. وقتی هیجان و حادثه دستاورد اصلی یک لیگ است و تیم‌ها برای قهرمانی و یا ماندن در صحنه دست به هر کاری می‌زنند چطور می‌توان رعایت و اجرای اصولی را طلبید که بدون آنها یک دوره مسابقه باشگاهی ناقص است و فقط هیجان می‌سازد و خبری از عمق و غنا و ایده‌آل‌خواهی در آن نیست. اغلب حاضران این لیگ به هر آنچه تا به حال داشته‌اند و البته کسب درآمدی بیشتر، راضی‌اند و تا این موارد هست دنیا برایشان بهشت است و خواسته دیگری ندارند و به مسائل مهم‌تر فکر نمی‌کنند.