Nick Miller | جذاب‌ترین لیست لیگ جزیره / جوان‌ترین بازیکنان لیگ چه کسانی بودند؟

در 16 سالگی رییس آکسفورد در وستهام دوران حضورش در لیگ جزیره را آغاز کرد. به بعضی از بازیکنان دیگری که در سنین خیلی پایین در لیگ برتر بازی کردند نگاهی می‌اندازیم و اینکه چطور در زندگی حرفه‌ای خود پیشرفت کردند را ارزیابی می‌کنیم.

10- خوزه باکستر: 16 سال و 191 روز

احتمالا بخشی از آن تا حدودی به این خاطر بود که وین رونی هم از در شرایطی مشابه از اورتون آمد و چند سال زودتر آنجا را ترک کرد، اما زمانی که خوزه باکستر در فصل 09-2008 کارش را آغاز کرد همه امید زیادی به او داشتند. باکستر جوان‌ترین بازیکن اورتون شد اما با وجود استعدادهای زیادش نتوانست به تیم اول در گودیسون‌پارک راه پیدا کند و در نهایت باشگاه را به مقصد اولدهام ترک کرد و بعد به شفیلد یونایتد رفت.

9- جیمز وان: 16 سال و 271 روز

مردی که رکورد باکستر در اورتون را شکست جیمز وان بود، مهاجمی که به تیم اول اورتون در سال 2005 راه یافت. آن روز او نه تنها جوان‌ترین بازیکن تاریخ باشگاه شد بلکه جوان‌ترین گلزن لیگ برتر هم لقب گرفت، با گلی که در آغاز کارش به کریستال‌پالاس زد. دستیار اورتون آلن اروین در مورد او می‌گوید: "آن روز بزرگی برایش بود. مردم مقایسه‌هایی بین او و وین رونی انجام می‌دهند اما آن‌ها دو بازیکن متفاوت هستند. چنین چیزی برایش فوق‌العاده بود که در شروع کار موفق به گلزنی شود."

بعد از آن، متاسفانه، مصدومیت‌ها برایش مشکل‌ساز شدند، برای مدت زمانی طولانی او نتوانست به آمادگی کامل برسد و در باشگاه‌هایش بازی کند. در حال حاضر با هادرسفیلد یکی از بهترین مهاجمان است البته اگر در آماده باشد که متاسفانه خیلی کم پیش می‌آید.

8- آرون لنون: 16 سال و 129 روز

پس از به‌وجود آمدن بحران در لیدز یونایتد او این تیم را به مقصد تاتنهام ترک کرد. به‌نظر می‌رسید که در آستانه‌ی دستیابی به موفقیت قابل‌توجهی در وایت‌هارت‌لین است. قرض دادنش به اورتون فصل گذشته به‌نظر می‌رسید که کمی او را احیا کرده باشد اما او اکنون به اسپرز بازگشته و در پایین این سلسله مراتب است. می‌توان امیدوار بود که کسی او را بلند کند و به زندگی فوتبالی او که هنوز هم می‌تواند حرفهایی برای گفتن داشته باشد جان تازه ببخشد.

7- میکا ریچاردز: 17 سال و 120 روز

هنگامی که میکا ریچاردز در ابتدا به منچستر سیتی رفت به‌نظر می‌رسید که مشکلات دفاعی چه در باشگاه و چه در تیم ملی برای یک دهه یا بیشتر حل خواهد شد. او گاهی اوقات بسیار عالی بود اما آنقدر مستعد مصدومیت بود که باعث می‌شد نظرات در موردش عوض شوند. چند مصدومیت بسیار بد، که شامل آن جراحتی که باعث شد جایش را به پابلو زابالتا بدهد هم می‌شود، کارش را خیلی مختل کرد. قرضی راهی فیورنتینا شد اما این انتقال هم باعث بازگشتش به روزهای خوب نشد اما شاید رفتنش به آستون‌ویلا، که در آن‌جا بازوبند کاپیتانی را هم تحویل گرفته است، برایش خوب باشد.

6- رحیم استرلینگ: 17 سال و 107 روز

استرلینگ در 15 سالگی در جوانان کوئینز پارک رنجرز بازی می‌کرد و سپس توسط لیورپول خریداری شد و فوتبال حرفه‌ای‌اش را چند سال بعد آغاز کرد. از هرج‌و‌مرج‌ها و جست‌وخیزها عبور کرد و سرانجام در سال 2014 بازیکنی ثابت در ترکیب لیورپول شد. بعد از جدایی لوییز سوارز، استرلینگ قبل از رسیدن به سن 20 سالگی به مهره‌ی اصلی خط حمله‌ی تیم بدل شد، چنین چیزی باید توسط کسانی که بعد از رفتنش به منچستر سیتی، صحبت‌ها در مورد او را مبالغه‌آمیز می‌دانستند در نظر گرفته شود. بازی کردن در این شرایط با بازیکنان بهتر و با فشار کمتر بر رویش بهتر نشان می‌دهد که او چطور بازیکنی است و در این فصل چه عملکردی از خود نشان می‌دهد.

5- جک ویلشر: 16 سال و 256 روز

آیا ماه‌های اخیر هرگز بهترین عملکرد جک ویلشر را دیده‌ایم؟ آیا در حال حاضر بهترین عملکرد جک ویلشر را شاهد هستیم؟ فوتبال انگلستان تاریخچه‌ی دور و درازی از بازیکنان با مهارت‌های خارق‌العاده دارد. اما اگر ویلشر به پتانسیل واقعی‌اش نمی‌رسد مطمئناً به‌خاطر مصدومیت‌هایش است. بله مصدومیت‌هایش! مسئله فقط یک جراحت نیست که جلوی پیشرفتش را گرفته، بلکه یک سری جراحت‌هایی که در طول مدت زمان نسبتاً طولانی برایش پیش آمده مشکل‌ساز شده است.

آرسن ونگر از مصدومیت اخیر او شگفت‌زده شد، استخوانی ترک خورده در مچ پای ویلشر، هرچند واقعاً هم تعجب‌آور است که چرا او دچار این مصدومیت‌ها می‌شود، در حالی که تنها در 155 بازی از زمان ورودش در سال 2008 به تیم تا کنون بازی کرده است. خوشبختانه او به زودی به مرز آمادگی خواهد رسید و جایگاهی که در آن راحت‌تر بازی کند را پیدا می‌کند.

4- تئو والکات: 16 سال و 143 روز

مانند ویلشر، زندگی ورزشی حرفه‌ای والکات هم به علت بیماری‌ها و مصدومیت‌ها تحت تاثیر قرار گرفته و نه خودش و نه مربی‌اش از بهترین جایگاه او در بازی مطمئن نیستند. او به وضوح می‌خواهد که فوروارد مرکزی باشد و شاید ونگر هم چنین چیزی بخواهد. اما مربی آرسنال کاملاً راضی به‌نظر نمی‌رسد. با این وجود، او هنوز هم بازیکن بسیار خوبی است و همینطور خیلی هم جوان. با اینکه تنها 15 سال داشت به ساوتهمپتون رفت و سپس توسط آرسنال خریداری شد و همان سال به جام جهانی راه پیدا کرد. یک دهه گذشت و او هنوز هم فاقد نقش تعریف شده است. اما با وجود 26 سال سن هنوز هم زمان زیادی برایش باقی مانده است.

3- جیمز میلنر: 16 سال و 309 روز

میلنر اغلب به عنوان بازیکن کارگر استفاده می‌شد، کمی هم استعداد و تخیل داشت. اما به‌تدریج ثابت کرد که می‌تواند فوتبال بازی کند! تقریباً از اولین بازی‌اش مشخص شد که او استعداد زیادی دارد، با لیدز یونایتد هویتش را پیدا کرد و زمانی که آنها در سال 2002 به بحران مالی فرو رفتند او به آستون‌ویلا پیوست و در بهترین جایگاهش که هافبک مرکزی بود قرار گرفت. پس از چند سال درخشش در منچستر سیتی باید امیدوار بود که برای بقیه‌ی سالهای بازیگری‌اش در لیورپول هم در همان جایگاه بماند.

2- مایکل اوون: 17 سال و 143 روز

احتمالا رییس آکسفورد حرکت سریع مایکل اوون در بین دفاع آرژانتین در رقابتهای جام جهانی 1998 را به یاد نمی‌آورد! البته به این خاطر که آن موقع هنوز به دنیا نیامده بود. چه بازیکن خارق‌العاده‌ای بود و چقدر ناامید کننده است که دیگر نمی‌تواند به آن روزهای اوج برگردد. با این حال، او برای رئال مادرید، منچستر یونایتد، لیورپول، نیوکاسل و استوک‌سیتی بازی کرد، چند جایزه دریافت کرد. اوون برای تیم ملی گل‌های ارزشمندی به ثمر رساند. آن‌قدرها هم سال‌های بازیگری‌اش را هدر نداده بود.

1- وین رونی: 16 سال و 293 روز

مردم اغلب اسون گوران اریکسون را مربی محافظه‌کاری می‌دانند و کسی که داریوش واسل را در هر نقطه از زمین به بازی می‌گرفت و دلیلش این بود که "او می‌تواند کار سخت انجام دهد!" اما مگر چند مربی می‌توانند در کل دنیا وجود داشته باشند که باعث اولین حضور وین رونی که تنها 17 سال و 111 روزه بود در تیم ملی شوند؟ رونی با تنها 16 سال سن با اورتون به لیگ برتر راه یافت.

اغلب فکر می‌کنند که وین رونی نتوانست به آن بازیکنی که از او انتظار می‌رفت تبدیل شود، اما او در واقع هر چیزی که می‌شد در سطح باشگاه کسب کرد را به‌دست آورد و احتمال زیاد امسال به گلزن برتر سه‌شیرها تبدیل خواهد شد. او از رسیدن به این جایگاه خوشحال است.

ترجمه: نسیم فرزین