Rory Smith | برخورد بی‌رحمانه من‌سیتی با مهاجمانش

در سال 2013 منچستر سیتی برای آلوارو نگردو 20 میلیون پوند هزینه کرد. همان تابستان، استوان یووتیچ از فیورنتینا با مبلغی کمی بیشتر آمد، 22 میلیون پوند. 2 سال قبلش، ادین ژکو گران‌تر از این‌ها بود و ولفسبورگ قبل از توافق برای فروشش 27 میلیون پوند درخواست کرد.

شاید بتوان گفت از این 3 نفر فقط یووتیچ به معنای واقعی کلمه خرید ناامید کننده‌ای بود. زمان بودنش در انگلیس مصادف با مصدومیت‌های بد شد. در تنها فصل حضورش در استادیوم اتحاد، نگردو مورد عجیبی بود. او در نیم‌فصل اول حضورش در تمامی رقابت‌ها 23 گل به ثمر رساند و در نیم‌فصل دوم هیچ! او به یک‌باره آتش گرفت ولی بعد خاموش شد. ژکو کاملاً بر خلاف او بود. ادین هرگز واقعاً با آتش تند در میادین حاضر نشد، اما 72 گلش در 184 بازی برای باشگاه نشان داد که او همیشه حضور داشت و آرام در حال شعله‌ور شدن بود.

هیچ‌کدام از آن‌ها دیگر در سیتی حضور ندارند. نگردو اولین کسی بود که به‌صورت قرضی به‌صورت عجیبی راهی والنسیا شد. این رفتن موقتی بود اما بالاجبار با قراردادی در حدود 23 میلیون پوند دائمی شد. یووتیچ نفر بعدی بود. به اینترمیلان رفت در حالی که سیتی اصرار داشت او را قرضی راهی اینتر کند و همین هم شد.

سرانجام ژکو باشگاه را ترک کرد. او به صورت قرضی با مبلغ 2.6 میلیون پوند به رم رفت. ایتالیایی‌ها اگر او را در تابستان آینده هم می‌خواهند باید با مبلغ 7.2 میلیون پوند اضافه‌تر قرارداد ببندند. همه‌ی این‌ها به این معنی است که سیتی 69 میلیون پوند صرف این 3 بازیکن کرد و با فرض اینکه رم با ژکو قرارداد ببندد، کمی بیشتر از 47 میلیون پوند دوباره به‌دست خواهد آورد.

خیلی‌ها این کار سیتی را تجارت خوبی می‌دانند درست مانند پیروزی که منچستریونایتد با گرفتن 44 میلیون پوند از پاریس‌سن‌ژرمن به‌خاطر آنخل دی‌ماریا به‌دست آورد.

در بهترین حالت این یک فعالیت اقتصادی خوب و در بدترین حالت توهم محض است. در طول یک سال، یونایتد 15 میلیون پوند از دست داد. سیتی هم داستان مشابه دارد، البته در مدت زمان بیشتر. در سه سرمایه گذاری، سه بازیکنی که به طور دقیق مورد بررسی قرار گرفتند، سه قراردادی که مطمئن بودند باعث موفقیتشان خواهند شد، سه مهاجم بسیار بااستعداد باعث از دست دادن 22 میلیون پوند شدند. تصور کنید... 22 میلیون پوند!

چند نکته‌ی شایان ذکر در اینجا وجود دارد. یکی اینکه در بازار نقل‌و‌انتقالات هیچ چیز قطعی نیست. مهم نیست که شما به‌عنوان مربی باشید یا هوادار که یک قسمت از پازل تیم را پیدا کرده‌اید، در نهایت هیچ راهی برای دانستن اینکه کدام بازیکن با تیم می‌ماند و موفقیت کسب می‌کند و کدامیک نمی‌ماند وجود ندارد.

دیگری سرعت تغییر و حرکت این روزهای لیگ برتر است. نگردو برای نیمی از فصل عالی بود و جنگید ولی برای نیم فصل دوم از تیم بیرون برده شد و هرگز بازنگشت.

ژکو تقریباً روی دیگر سکه است. این بازیکن 29 ساله شاید چندان جذاب نبود اما قابل‌اعتماد بود. او هرگز کار اشتباهی انجام نداد، اگرچه آن‌طور که سیتی از او انتظار داشت هم قوی ظاهر نشده بود. در حال حاضر ویلفرد بونی با هزینه‌ی قابل‌توجهی جایگزینش شده است.

این بازیکن اهل ساحل‌عاج مشخصاً بازیکن خوب و متفاوتی است. اما آیا او از ژکو بهتر است؟ آیا او ارزش 28 میلیون پوندی که سیتی به سوانزی پرداخت کرد به اضافه‌ی 13 میلیون پوندی که به‌خاطر ژکو از دست داد را دارد؟ آیا او 41 میلیون پوند بهتر از ژکو است؟ نه! او تنها متفاوت است. تنها جدیدتر است. همین هم برای لیگ کافی‌ست.

اگرچه این نکته فقط معطوف به سیتی نمیشود بلکه تمام تیم‌های بزرگ لیگ برتر را شامل می‌شود. به‌خصوص این بیشتر به لیورپول برمی‌گردد که خواهان رد کردن فابیو بورینی و ماریو بالوتلی هستند، نسبت به منچستر که در پی تغییرات اساسی است و چلسی که به دنبال خریدار برای خوان کوادرادو می‌گردد. شواهد نشان می‌دهند که تاتنهام هم به دنبال تغییراتی دیگر است.

این باشگاه‌ها قدرت مالی بالایی دارند و می‌توانند بازیکنان بیشتر با حقوق بالاتر و هزینه‌های بیشتر بخرند، بیشتر از هر باشگاه دیگری در جهان، به استثناء رئال‌مادرید، بارسلونا و بایرن‌مونیخ.

اما مشکل وقتی پدید می‌آید که این باشگاه‌ها پس از خریدهای جدید نسبت به بعضی از بازیکنان قدیمی‌شان بی‌تفاوت می‌شوند. ژکو و امثالش، کسانی که برای چند سال روی بورس بودند اما دیگر آنقدر جذاب نیستند.

بارسلونا، رئال‌مادرید و بایرن‌مونیخ از این جریان خارج هستند چرا که اگر یک بازیکن برای یکی از تیم‌های بزرگ لیگ برتر به اندازه‌ی کافی خوب نباشد چرا باید در سطح بین‌المللی جذاب باشد؟

گرچه به طور معمول، اگر مبالغی که باشگاه‌های لیگ برتری می‌خواهند کافی نباشد، حقوقی که بازیکنان‌شان درخواست می‌کنند کافی‌ست. تعداد بسیار کمی از باشگاه‌های اروپایی هستند که بتوانند با حقوقی که اسپرز به هافبک رده چهارمش می‌دهد برابری کنند. تنها ترکیه و روسیه استثناء هستند چرا که نرخ مالیات در آن کشورها پایین است.

مشکل اینجاست که هر بازیکنی تمایل به رفتن به ترکیه یا روسیه ندارد، بنابراین ما شاهد همچین معاملاتی در سیتی برای یووتیچ و نگردو هستیم، معاملاتی که الان می‌خرید و دیرتر پرداخت می‌کنید.

این فوتبال است، بنابراین چنین چیزی به منزله‌ی پیروزی قلمداد می‌شود. اینطور به‌نظر می‌آید که سیتی یا لیورپول یا یونایتد یا دیگر باشگاه‌ها صدها هزار پوند در هفته از صورتحساب حقوق‌هایشان خارج می‌کنند. اما نه، اینطور نیست. این هزینه برای کسی است که برای شما کارآمد نیست، بیهوده است. ضایعه‌ای بسیار بزرگ که هم مرز با دیوانگی‌ست.

فکر می‌کنید چه زمانی باشگاه‌های لیگ برتری دست از این کارشان برمی‌دارند؟

مترجم: نسیم فرزین

منبع: ESPN