Sam Lewis|به خانه خوش آمدی، سوپرماریو!

Sam Lewis|حتا برای باشگاهی مانند میلان که بازگشت ها به آن همیشه بخشی از حال و هوای شورانگیز روسونری است، بازگشت ماریو بالوتلی به آن یک شگفتی به حساب می آمد.

پس از ماه ها تعقیب دیگر مهاجم سابق میلان، یعنی زلاتان ابراهیموویچ، مذاکرات با سران باشگاه پاری سن ژرمن سر از جایی درنیاورد و آدریانو گالیانی، دل بریده از مینو رایولا، سرانجام متقاعد شد که نمی تواند یار دیرین خود را به سن سیرو بازگرداند.

فقط یک سال پس از فروش 16 میلیون پوندی بالوتلی به لیورپول به دلیل نارضایی خود بالو از حضور در میلان، حالا با ناکامی سوپرماریو در جمع سرخ ها، بار دیگر وی راه خانه ی اولیه را سر گرفت و طی یک قرارداد قرضی یک ساله به روسونری پیوست. البته این انتقال شامل بند فروش دائمی نمی شود و بالو پس از اتمام این یک سال حضور قرضی باید به آنفیلد بازگردد.

صرفاً گفتن این نکته که ارزش مردی که فقط 18 ماه پیش یکی از بااستعدادترین مهاجم جوان دنیا بود حالا به حداقل خود رسیده، به طور کامل حق مطلب را ادا نمی کند.

بالوتلی در فصل گذشته فقط 16 بار برای لیورپول به میدان رفت، هرگز یک ستاره نبود، و در تمام مدت مانند بچه ای با او رفتار می شد که از جنون سرقت رنج می برد. این مهاجم ایتالیایی خیلی زود از تیم خود منزوی شد، در ملأ عام از سوی مربی خود تنبیه شد و از سوی هواداران نیز به دست فراموشی سپرده شد. به نظر سرنوشت محتوم بالوتلی می آمد که از همان روزهای آغازین با دیگران درگیر شود و براندن راجرز نیز که به قدر کفایت از او ناامید شده بود و قصد داشت اشتباه خود را جبران کند، او را به طور رایگان به تیم سابقش بازپس فرستاده.

این تغییر ناگهانی در وضعیت بالوتلی، که در فلورانس از سینیشیا میهایلوویچ عاجزانه خواست تا او را در تیم خود راه دهد، به وضوح وی را به بازیکنی فروتن تبدیل کرده است. مرگ پدر ماریو نیز تأثیر قابل توجهی بر عزم جدید او داشت. بالوتلی این روزها امیدوار است در صدد اصلاح اشتباهات خود برآید تا به قول خودش به یاد و خاطره ی پدرش خدمتی کرده باشد.

بالوتلی پیش از عزیمت به لیورپول، بازیکنی سازنده برای میلان به حساب می آمد – در بسیاری مواقع یکه و تنها راه میلان را هموار می کرد – و در نخستین شش ماهه ی حضور خود در میلان این تیم را به لیگ قهرمانان اروپا فرستاد و در نهایت هم با 30 گل زده در 54 بار حضور، روسونری را ترک کرد. رفتار او در ایتالیا، البته با درنظرگیری استانداردهای خودش، ستودنی بود – رابطه او با میلان نسبت به تمام باشگاه های دیگری که با آن ها کار کرده بود، مهرآمیز تر به شمار می آمد.

حالا با حضور مربی ای که او پیشتر در اینتر در کنارش کار کرده یعنی سینیشیا میهایلوویچ، شکل گیری آن رابطه ی صمیمی با باشگاه میلان می تواند برای هر دو طرف فایده مند باشد – میلان به این ترتیب صاحب گزینه ی تهاجمی جدیدی می شود که به مراتب از الساندرو ماتری، پاتزینی یا هر گزینه ی دیگری که میلان در این وضعیت بتواند پیدا کند قدرتمندتر است، و این در حالی است که بالوتلی نیز می تواند با عملکردی قابل قبول، خود را به مسابقات یورو 2016 برساند.

ماریو به طور رایگان به میلان آمده و اگر این بار هم کارش در میلان نگیرد بدون هیچ ضرر مالی به لیورپول بازمی گردد. در این برهه ی زمانی، نیاز بالوتلی به میلان بیش از نیاز میلان به بالوتلی است و هر دو طرف هم این را می دانند.

تردیدی نمی توان داشت که این آخرین شانس واقعی بالوتلی برای حضور در یک تیم بزرگ است – خود ماریو به خوبی از این واقعیت باخبر است که در صورت عدم موفقیت در این یک سال فرصت استثنایی چیزی بهتر از لیگ دوبی، آمریکا، چین یا گالاتاسرای در انتظارش نخواهد بود و این برای مهاجمی در حد استعداد ماریو آن هم در سن 25 سالگی که می تواند اوج درخشش او باشد، یک اتفاق فاجعه آمیز است.

میلان احتمالاً تنها باشگاهی است که این شانس را برای او فراهم کرده، و باز هم شاید تنها باشگاهی است که می تواند محیطی مناسب برای او و درخشش او فراهم کند. فراموش نکنیم در دنیا کم نیستند مهاجمانی که در رؤیای بازی کردن در روسونری به سر می برند.

بالوتلی در آستانه بازگشت به میلان در یکی از پیام های مختصر خود چنین گفت:

"میلان همیشه در قلب من است، همیشه به برگشت امیدوار بودم."

روسونری اما امیدوار است بالو نه فقط میلان را در قلب خود داشته باشد، بلکه در سر خود نیز به آن بیاندیشد.

مترجم: آرش گنجی

منبع: football-italia.net