Blair Newman|هفت نکته ی ناامیدکننده برای هواداری از میلان

Blair Newman| تلاش های میلان طی چند فصل اخیر بسیاری از هواداران این باشگاه را بر سر خشم آورده است. روسنوری که از سال 2011 به هیچ عنوان قهرمانی دست نیافته است و در دو فصل اخیر نیز نتوانسته در جمع شش تمی بالای جدول بایستد، حالا دست به دامن سینیشیا میهایلوویچ شده تا بار دیگر بخت به آن رو کند.

سرمربی جدید آن ها گذشته از بازیکنان جدیدی که به باشگاه آورده، موجی از خوشبینی را نیز موجب شده، اما در چند مورد به نظر می رسد هواداران میلان از آینده ی تیم محبوبشان ناامید هستند.

مسائلی از جنس استراتژیک که می توانند بر عملکرد آینده باشگاه تأثیرگذار باشند، مانند وضعیت تیم جوانان میلان، یا فقدان رویکرد صحیح در بازار نقل و انتقالات، به علاوه ی واقعیات این روزهای بی ثمر باشگاه که ضعیف ترین نتایج را به بارآورده، همه و همه از جمله دلایلی است که هواداران میلان را به آینده چندان امیدوار نمی کند.

در این مقاله سعی داریم به هفت نکته ی ناامیدکننده برای هواداری از میلان بپردازیم که هم به اوضاع و احوال باشگاه در زمین و هم خارج از زمین مربوط می شوند.

عدم راهیابی به رقابت های اروپایی

میلان تاریخی سراسر موفقیت آمیز در قاره ی اروپا دارد. نرئو روکو، باشگاه را به دو عنوان قهرمانی در جام های اروپایی رساند و دو بار هم موجب شد میلان به قهرمانی در تورنمنت جام در جام در دهه ی 60 و 70 دست یابد. طی دو دهه ی بعد، آریگو ساکی میلان را به دو قهرمانی متوالی در لیگ قهرمانان و سوپرجام رساند.

همین اخیراً نیز روسونری زیر نظر کارلو آنچلوتی توانست در سال های 2003 و 2007 به قهرمانی در لیگ قهرمانان و سوپرکاپ دست یابد. و همه این ها در حالی است که میلان فعلی در دو فصل اخیر حتا اجازه راهیابی به مسابقات اروپایی را نیز نیافته است. آن چه امروز در باشگاهی با این تاریخچه می گذرد، جز حسرت و اندوه چیز دیگری برای هوادارانش ندارد.

رسیدن به لیگ قهرمانان در چند فصل اخیرکه فقط سه تیم اول آن اجازه ی صعود دارند، بسیار دشوارتر شده است. به رغم این، میلان که زمانی در کنار یوونتوس و اینترمیلان، سه غول بزرگ ایتالیا را تشکیل می دادند، از سه تیم بالای جدول نیز فاصله بسیاری دارد.

برای باشگاهی مانند میلان، تبعات مالی حاصل از عدم راهیابی به لیگ قهرمانان بسیار طاقت فرسا است. گذشته از مسائل مالی، مایه ی شرمندگی روسونری است تلاش هر ساله برای راهیابی به مسابقات اروپایی و ناکامی در انجام آن.

ورود زودهنگام به کوپاایتالیا

فصل برای میلان بسیار زودتر از رقبای اصلی آن ها در سری آ شروع شد و آن هم دیدار برابر پروجا در دور سوم رقابت های کوپا ایتالیا بود.

میلان به طور معمول در آستانه ی مرحله ی یک چهارم نهایی به این رقابت داخلی راه می یافت، اما این سنت با خروج میلان از جمع هشت تیم بالای جدول سری آ برای نخستین بار در 16 سال گذشته شکسته شد.

دیدار با پروجا که به پیروزی 2-0 میلان انجامید، یک بازی خوب برای گرم کردن برای فصل جدید به حساب می آمد، اما آن ها برای پیوستن به مرحله ای که در آن تیم هایی مانند اینتر، یوونتوس، رم و ناپولی حضور دارند، باید در گام بعد از سد کروتونه هم بگذرند.

با توجه به فاصله ای که میان میلان و رقبای سری ب که تا کنون با آن ها رقابت کرده وجود دارد، تردید در این جا نهفته است که آیا میلان از بازی برابر آن ها به واقع چیزی به دست آورده؟

جدال با کروتونه در روز سه شنبه یکم دسامبر برگزار خواهد شد، یعنی میان دو بازی میلان برابر سامپدوریا و کارپی در سری آ. با توجه به نیاز مبرم میلان به بهبود عملکرد خود در لیگ، حضور آن ها در یک جام دیگر می تواند یک مانع جدی برایشان به حساب آید.

شانس اندک برای جوانان

یکی از ناامیدکننده ترین موضوعات در دوران اخیر برای هواداران میلان، فروش بهترین استعدادهای این باشگاه بوده، به ویژه در مواقعی که به امیدهای باشگاه بیش از هر زمان دیگری نیاز بوده است.

این امر، به یک ایجاد یک نگاه کوتاه مدت منجر شده و به ویژه در دوران پساآنچلوتی به شدت به میلان ضربه زده است. بازیکنانی مانند متئو دارمیان و برایان کریستانته پیش از فروش فقط در معدود دفعاتی پیراهن باشگاه میلان را به تن کردند.

این هجرت بازیکنان جوان فقط به باشگاه ضربه زده است، به این معنا که پس از خداحافظی نسلی مانند نستا، پیرلو، گاتوسو و سیدورف دیگر هیچ بازیکن امیدی نتوانست جای خالی آن ها را پر کند.

خوشبختانه به نظر می رسد زیر نظر سرمربی جدید میلان، این روند اندکی تغییر خواهد کرد زیرا دیدیم که سینیشیا میهایلوویچ به بازیکنان جوانی مانند رودریگو الی و ام بایه بارها فرصت خودنمایی داد.

سیاست بازاری بی هدف

در کنار فروش بازیکنان دست پرورده ی باشگاه، این نگاه کوتاه مدت میلان به واسطه جذب بازیکنان آزاد در بازار و خرید بازیکنان کم قیمت که بیشترشان دوران اوج خود را پشت سر گذاشته اند، به نظر وخیم تر شده است.

این نگاه نه فقط موجب شده فضای کمتری برای شکوفایی بازیکنان جوان در تیم ایجاد شود، بلکه به ماندگاری بازیکنانی در میلان انجامیده که مدت ها پیش باید از ترکیب اصلی کنار گذاشته می شدند.

حتا پس از بازار تابستانی اخیر، میلان هنوز بازیکنانی مانند مکسس، سوسو، زاپاته، پالتا، الکس و زاکاردو را در ترکیب خود دارد. هیچ یک از این بازیکنان به تیمی شباهت ندارند که خواهان فتح اسکودتو است.

حضور آدریانو گالیانی

میلان یک عادت بد در بازار دارد مبنی بر علنی کردن هدف های خود و بعد دست کشیدن از آن ها. نمونه ی برجسته ی آن در بازار تابستانی امسال روی داد زمانی که باشگاه علناً اعلام کرد خواهان به خدمت گیری مهاجم کلمبیایی یعنی جکسون مارتینز و هافبک فرانسوی یعنی کندوگبیا است.

میلان هیچ یک از این دو بازیکن را نتوانست به دست آورد، مورد اولی به اتلتیکو مادرید پیوست و مورد اخیر هم به رقیب آن ها یعنی اینتر میلان. این نیز یکی از آن مواردی است که فقط نمک بر زخم کهنه ی روسونری می پاشد.

مردی که مقصر این جنگ بازاری و بسیاری موضوعات دغدغه آفرین دیگر شناخته می شود، کسی نیست جز نایب رئیس باشگاه یعنی شخص آدریانو گالیانی.

پس از ناکامی در جذب کندوگبیا و مارتینز، این پیرمرد 70 ساله تلاش کرد وضعیت را به نحوی آرام کند. وی در مصاحبه با خبرگزاری گاتزتا چنین گفت:

"اگر 40 میلیون یورو برای کندوگبیا و 35 میلیون یورو برای مارتینز ذخیره کنیم، آنگاه صاحب 75 میلیون یورو هستیم که می توانیم آن را عاقلانه تر مصرف کنیم و به دیگر اهداف خود در بازار دست یابیم."

هواداران میلان به هیچ وجه زیر بار این قضیه نمی روند که دو هدف بسیار ارزشمند در بازار از دست رفت تا پول گالیانی صرف خریدهای بهتری شود. حتا اگر میلان در این چند روز باقیمانده هم بتواند بازیکنانی به جمع خود دعوت کند، این اشتباه فاحش گالیانی هرگز فراموش نمی شود.

عدم ثبات

میلان باشگاهی است که هم اکنون در حال پوست انداختن قرار دارد. با صاحبان جدیدی که این باشگاه پیدا کرده، یک سرمربی جدید که از راه رسیده و بسیاری بازیکنان جدید که به تیم دعوت شده اند و احداث احتمالی یک ورزشگاه جدید برای خود، بی ثباتی بیش از پیش افزایش خواهد یافت.

منبع اولیه برای رفع این بی ثباتی ها در میادین رقم خواهد خورد، جایی که میهایلوویچ هنوز در تلاش است تاکتیک های خود را اجرا کند، در حالی که خریدهای جدید نیز به شدت در تلاش هستند خود را با شرایط جدید وفق دهند.

به سبب این فراز و نشیب ها، مدت ها زمان خواهد برد تا میهایلوویچ به طور کامل تواند به تیم خود شکل دهد و به انسجام لازم از نقطه نظر تاکتیکی دست یابد. با این حال، زمان، همان مؤلفه ای است که سران میلان در بخشش آن به سرمربیان در چند فصل اخیر بسیار خست به خرج داده اند.

اما احتمال آن نیز می رود که به میهایلوویچ زمان کافی اهدا شود تا بتواند خود را، به علاوه ی بازیکنان خود را، به اثبات برساند اما صبر هواداران دیگر لبریز شده است. تمام کردن فصل در حالی که در میان سه تیم برتر سری آ هستند، هدف اصلی هواداران است و تیم تازه شکل گرفته ی میلان باید هر چه زودتر به آن دست یابد.

برتری اینتر

میلان و اینتر مانند دو رقیب همشهر و رقبای دیرینه، تاریخی در هم تنیده دارند. تضاد آشتی ناپذیر آن ها زمانی که یکی بد بیارد، آتشین تر می شود، اگرچه اوضاع غریبی که بر شهر میلان حاکم شده کمتر جایی برای لافزنی و کل کل باقی می گذارد. اینتر نیز مانند میلان، در فصل های اخیر اوضاع خوبی نداشته.

نراتزوری از عرش به فرش افتاد و هرگز نتوانست بار دیگر به موفقیت های سال 2010 نزدیک شود و در هر چهار فصل اخیر نیز از جمع چهار تیم برتر سری آ خارج بوده. رتبه هشتم آن ها در فصل گذشته به معنای عدم راهیابی آن ها حتا به لیگ اروپا بود.

این به نوبه ی خود به معنای آن است که هر دو باشگاه میلان برای نخستین بار در 60 سال اخیر فصلی را سپری خواهند کرد بدون دغدغه ی چالش با رقبای قاره.

اگرچه هواداران میلان در نتیجه ی بدبیاری های اینتر کمی آرام می شوند، اما از این که نتوانسته اند در رتبه ای بهتر از اینتر فصل های اخیر را به پایان برسانند حتماً دل آزده تر هستند. به نظر می رسد در این فصل نیز میلانی ها حرف چندانی در برابر رقیب همشهری خود نخواهند داشت.

مترجم: آرش گنجی

منبع: bleacherreport.com