وصال روحانی | در حسرت هیجان فوتبال ایران

لیگ‌های کشورهای عربی منطقه که خرج‌هایی نجومی می‌کنند تا هیجان بیافرینند، در حسرت غوغایی هستند که هر هفته بدون مخارج تشکیلاتی از آن دست، در لیگ ایران برپا می‌شود و به کل ورزش کشورمان گرما می‌بخشد.
لیگ‌های بسیار پرهزینه قطر و امارات بهترین نمونه‌ها برای نام بردن و مثال زدن در این زمینه هستند. هر دو ستاره‌های بیشماری را در دهه‌های اخیر جذب کرده‌اند اما آرزو می‌کنند ای کاش شوق مردمی و استقبالی را شاهد می‌بودند که هر هفته در لیگ برتر ایران مشاهده می‌شود. آنها به لحاظ سخت‌افزاری و داشتن استادیوم‌های مدرن از ایران پیش‌اند اما فوتبال فقط امکانات نیست و ابتدا شور زندگی و شوق حیات و اشتیاق رقابت است که یک لیگ را به پیش می‌راند و این چیزی است که بدون هیچ کار تشکیلاتی در ایران موجود است اما اگر کشورهای عربی منطقه میلیاردها هم خرج آن کنند و میزبانی جام جهانی را هم بگیرند، برایشان فراهم نمی‌آید. اخیرا ژاوی مهندس طراحی بازی‌ بارسلونا نیز به لیگ قطر کوچ کرده و عضو تیم السد این کشور شده تا واژه اطلاقی به این لیگ (لیگ ستاره‌ها) بامسماتر جلوه کند اما ستاره‌وار شدن و پربار گشتن یک لیگ فقط به افراد حاضر در آن ربط پیدا نمی‌کند و شوری که برشمردیم و ذوقی که در لیگ ایران است، از فرهنگ آن ورزش و تاریخ و متن آن برمی‌خیزد و نه وارداتی بلکه محصول جوشش درون است و این جوششی است که در جای جای ایران هست ولی در هیچ کجای قطری که انباشت ستاره‌های – ولو نیمه بازنشسته – را در سال‌های اخیر داشته، مشاهده نمی‌شود. ستاره لیگ ما نه ژاوی بسیار گرانقیمت و کارنامه‌دار و صاحب پیشینه فتح 25 جام با بارسلونا بلکه مثلا سیدمهدی رحمتی است که همه می‌خواهند ببینند فردا شب در بازی حساس استقلال مقابل ملوان چگونه مقابل تیم جدید سرمربی سابقش می‌ایستد. اینجا اوضاع به شکوه قطر نیست اما ذاتی‌تر و طبیعی‌تر و به تبع آن بسیار پرارزش‌تر است. اینجا ما بدون سرمایه‌‌گذاری عظیم بر روی امور تبلیغاتی و فقط به سبب پیشینه دستاوردهای ورزشی فوتبالیست‌های‌مان استادیوم‌های شهرستان‌ها را هر هفته پر و سرشار از فوتبالدوستان می‌بینیم و اگر پخش تلویزیونی برخی مسابقات در کار نبود، بازی‌ها در تهران نیز پرتماشاگرتر می‌شد. می‌توان بهترین ستاره‌ها را خرید و با هزینه‌های کلان مدرن‌ترین استادیوم‌ها را ساخت و محیط‌ها را آذین کرد اما نمی‌توان فوتبال طبیعی و پرشور و زیبا را داشت و ارائه کرد مگر اینکه ذاتا صاحب آن باشید و مساله‌ای از این دست در بطن جامعه‌تان وجود داشته و یک چیز جاری و سیال باشد. کشورهای عربی منطقه با پول‌های نجومی‌شان «شکوه» می‌خرند و زیبایی بعدی و محیطی به ارمغان می‌آورند اما نمی‌توانند فوتبال را به معنای ذاتی و طبیعی آن جاری کنند و به تبع آن از ایران عقب می‌مانند. دستاوردهای ملی فقط با پول خلق نمی‌شود بلکه ریشه در علایق و سنت‌ها دارد و اینکه لیگ‌های قطر و امارات با سابقه چند دهه خرج‌های نجومی باز هم صاحب اصالت و راحتی و غنایی نیستند که در لیگ ایران وجود دارد، از همین تفاوت عظیم ذاتی برمی‌خیزد.
از هفته دوم فصل جدید لیگ برتر ایران هم که امروز و فردا برگزار می‌شود استقبال مردمی زیادی خواهد شد و مردم چشم و گوش به استادیوم‌ها دارند تا از آخرین تحولات باخبر شوند ولی چند کیلومتر دورتر در لیگ‌های کشورهای عربی کوچک منطقه در محیط‌هایی چشمگیر مجریان مسابقات لیگ در حسرت این شور و شوق می‌سوزند و حتی ژاوی بزرگ هم قادر به احیای آنها نیست، قدر این شور پیروزی‌ساز و ستاره‌های اصیل‌تر وطنی را بدانیم و لیگ‌مان را به لحاظ تشکیلاتی نیز قوی‌تر کنیم تا رقبای عربی بیش از پیش از ما عقب بیفتند.