۱۰ مربی که نامشان بزرگتر از خودشان است

پپ گورادیولا واقعا مربی بی‌نظیری است؟ سر الکس فرگوسن همیشه همه تصمیماتش درست بوده؟ در مورد کدام مربی در طول تاریخ مبالغه شده و دست بالا گرفته شده است؟
تلگراف در گزارشی ۱۰ مربی در تاریخ فوتبال که در حد و اندازه‌های اسمشان نبوده‌اند را معرفی کرده است.

۱۰- دیو باست

دیو باست سرمربی تیم ویمبلدون در سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۷، در سال‌های بازیکنی‌اش شخصیتی بازیگوش داشت که در رختکن و حتی در زمین بازی سرکشی می‌کرد. بعدها توسط کارشناسان اسم و رسمی پیدا کرد و این محبوبیت به خاطر این بود که یک بار توانست شفیلد یونایتد را از خطر حذف شدن نجات دهد اما در مجموع حرف خاصی برای گفتن در دنیای مربیگری نداشت.

۹- پپ گواردیولا

عملکرد گواردیولا در بارسلونا در ۵ کلمه خلاصه می‌شد: «توپ را بده به مسی». پپ خیلی خیلی خوش‌شانس.

۸- روبرتو مارتینز

روبرتو مارتینز، محبوب رسانه‌ها. مارتینز به این دلیل نزد رسانه‌ها محبوب بود که انگلیسی صحبت می‌کرد و همیشه از نتیجه بازی راضی بود. اوایل حضورش در اورتون کارهای موثری کرد. اما ظاهرا نمی‌تواند در تیمش خط دفاعی تشکیل بدهد. درضمن چشمان بامزه‌ای هم دارد.

۷- لوران بلان

بلان سرمربی تیمی شده که میلیون‌ها دلار سرمایه دارد. پاری‌سن‌ژرمن، باشگاه ثروتمند فرانسوی. مطمئنا هدایت تیمی که هر بازیکنی اراده کنی به آسانی در اختیارت قرار بگیرد، چندان هم سخت نیست و از قضا بلان هم با این تیم نتایج خوبی گرفته است. با این حال بلان در تیم ملی مربی ناموفقی بود. انتظار داشته باشید به زودی او را سرمربی یکی از تیم‌های بزرگ لیگ جزیره ببینید.

۶- سر الکس فرگوسن

مربی که همتایش در انگلستان نیست اما از سال ۱۸۷۵ تا ۲۰۱۳ با مشتی آهنین منچستریونایتد را هدایت کرد و نهایتا ۲ بار قهرمان اروپا شد. ۲۵ سال بر نیمکت مربیگری شیاطین سرخ نشست و تنها ۲ قهرمانی مهم به دست آورد. از لحاظ اماری، این بدان معناست که فرگی ۹۲٪ دوران مربیگری‌اش ناموفق بوده است. او حالا در دانشگاه هاروارد، فوتبال تدریس می‌کند.

۵- لوییس فیلیپه اسکولاری

«فیل بزرگ» قهرمان جام جهانی شده است، درست، اما این قهرمانی به لطف رونالدو، ریوالدو و رونالدینیو بوده است و عملا کار سختی برای هدایت تیمش نداشته است. ادامه حرفه‌ مربیگری اسکولاری همراه با داد و بیداد بر سر مردم و هدایت تیم‌هایی همچون بنیادکار، خوبیلو لواتا و القدیسیه پشت سر گذاشته است. فقط یک بار، مربی باشگاه بزرگی بوده؛ چلسی، دورانی که فاجعه‌بار بود.

۴- آرسن ونگر

اگر بخواهند به کسی که تیمی جمع کرده از بازیکنان نابالغ، دل‌نازک، جایزه بدهند؛ ونگر اولین گزینه است البته ونگر یه چند جایزه‌ای تا به حال به دست آورده است. زمانی مربی فوق‌العاده‌ای بود اما الان به نظر می‌آید که بزرگترین دست‌آورد دوران مربی‌گری‌اش این است که همه را قانع کرده آرسنال خسته کننده است و هیچ وقت قهرمان لیگ برتر نمی‌شود؛ بازیکنانش جوری بازی می‌کنند که اگر رویشان تکل شوند، می‌خواهند بزنند زیر گریه!

۳- یوهان کرایف

کرایف مستقیما مسئول تزریق بازی تک ضرب به فوتبال مدرن است. او ترجیح داد خودش را در جو سخت فوتبال لیگ برتر محک نزند و بیشتر وقتش را در اسپانیا گذراند.

۲- کنی دالگلیش

دالگلیش در حالی که تیم آماده لیورپول را در اختیار داشت، با این تیم دوگانه را کسب کرد و بلکبرن را هم به لیگ برتر آورد. اما در نیوکسل و سلتیک دوران بدی پشت سر گذاشت. بازگشتش به لیورپول با نتایج ضعیف، باعث بر باد رفتن میراث خوب مربیگری‌اش شد.

۱- هری ردنپ

ردنپ، مربی محبوب رسانه‌ها بود چرا که همیشه یه جمله قصار آماده داشت؛ مهارتی که او را به صندلی مربیگری تیم ملی انگلستان رساند. ردنپ در حالی که تیمی پر از ستاره‌های گران قیمت داشت، نتوانست کاری از پیش ببرد. او تنها یک بار با تیم بسیار گرانقیمت پورتسموث به مقام قهرمانی رسید، تیمی گران که تا آستانه ورشکستگی پیش رفت.