برای بوفون آسمان آبی می‌ماند

وقتی در سال ۲۰۰۶ گروسو پنالتی پنجم را گل کرد و ایتالیا قهرمان جهان شد، جای شماره ۳ خالی بود: پائولو مالدینی. بدون تردید کاپیتان مالدینی بدشانس‌ترین مدافع جهان است. کسی که پنالتی‌ها تمام رویاهایش را در سه جام‌جهانی متوالی نابود کردند. اولی در نیمه‌نهایی سال ۹۰ در استادیوم سن‌پائولو، جایی که روبرتو دونادونی و آلدو سرنا مغلوب گوی‌کوچه‌آ دروازه‌بان آرژانتین شدند. هفدهم جولای ۱۹۹۴ نیز روز تلخی برای او بود، وقتی روبرتو باجو پنالتی امید را به آسمان فرستاد تا دست در گردن کاپیتان فرانکو بارزی بگرید. در یورو ۹۶ و در بازی سوم گروهی، این‌مرتبه نوبت به جان‌فرانکو زولا رسید تا پنالتی را تقدیم آندریاس کوپکه کند تا آتزوری پیروز نشود و پشت سر جمهوری‌چک جا بماند. سوم جولای ۱۹۹۸، مرحله یک‌چهارم جام‌جهانی، این‌بار آلبرتینی و دی‌بیاجو موفق نبودند. ایتالیا ۴ بر ۳ باخت و به خانه بازگشت. در یورو ۲۰۰۰ نحسی پنالتی‌ها می‌توانست گریبان خود پائولو را بگیرد، جایی که اگر در نیمه‌نهایی و بازی با هلند پنالتی چهارم را گل می‌کرد کار به ضربۀ بوسفلت نمی‌کشید. هرچند که در آن شب تولدو ناجی آتزوری بود، اما این‌مرتبه نیز مالدینی در فینال شکست خورد. و آخری در جام‌جهانی کره و ژاپن بود. اینجا بوفون ناجی بود، پنالتی آن‌یونگ‌هوان را گرفت اما خود او در دقیقه ۱۱۷ گل زد تا مالدینی به درخواست‌های تراپاتونی توجه نکند و در سی‌و‌چهار سالگی از تیم‌ملی خداحافظی کند. آری، جام‌های جهانی یک مدال طلا به شمارۀ ۳ بی‌همتای فوتبال بدهکار هستند.

پیش از آغاز بازی با بلژیک، بوفون گفت که این آخرین یوروی او خواهد بود. بدون‌شک بوفون جزو محبوب‌ترین ورزشکاران دنیا است. کسی که احترام و ستایش هرکسی را برمی‌انگیزد. کسی که چنان دست در گردن مارتین اُنیل و روی کین ‌می‌اندازد که تصور می‌کنی که یک ایرلندی است. کسی که ایکر کاسیاس می‌گوید تا زمانی که او فوتبال بازی کند به بازنشسته شدن فکر نمی‌کند. دروازه‌بانی که نوزده سال است پیراهن تیم‌ملی را می‌پوشد. نه آنجلو پروتزی و نه جان‌لوکا پالیوکا و فرانچسکو تولدو، هیچ‌کسی قادر به کنار زدن او نشد. کاپیتانی که هرآنچه دینو زوف انجام داد را انجام می‌دهد و می‌خواهد در چهل سالگی همانند زوف قهرمان جهان شود. اما بوفون می‌داند که جای خالی مدال طلای یورو در کلکسیون افتخاراتش کم است؛ چیزی که چهار سال قبل تا چند قدمی آن نیز رفت. رویای فتح لیگ‌قهرمانان اروپا برای دو فصل دیگر در دسترس است، اما این یکی هرگز. هر دوی این‌ها را، اسپانیایی‌ها از بوفون گرفته‌اند. در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ ماتادورها کنارشان زدند، و بارسلونا در فینال ۲۰۱۵ این ناکامی را تکمیل کرد. در دور گذشته نیز ایتالیا مسیر سختی را تا فینال داشت، کنار زدن آلمان و انگلستان کار ساده‌ای نبود و در فرانسه نیز مسیر سختی در پیش‌روی آن‌ها قرار دارد. اما یک فرق بزرگش این است که باید در ابتدا از اسپانیا گذشت. و این یکی می‌تواند یک تسویه حساب باشد؛ کاری که باید بوفون انجامش بدهد. بوفون به عنوان رهبر تیم، کسی که وقتی در ابتدا با نوزده‌سال سن در مسکو و زمین یخ‌زده درون دروازه ایتالیای چزاره مالدینی ایستاد، تحسین بزرگان را برانگیخت. حالا در انتهای مسیر در چشمانش همان شور و شوق جوانی موج می‌زند؛ و این یکی را برای بوفون باید به سرانجام رساند. بعد از او نیز دروازه‌بانان بزرگی خواهند آمد، اما همانند او هرگز. او کاپیتان تیمی است که مارکو پارولو درباره‌اش می‌گوید با آتشی در درون به مصاف اسپانیا خواهیم رفت. همه‌چیز آماده است، ماتادورها فرداشب سفید خواهند پوشید، آن‌ها با این پیراهن در یک‌چهارم جام‌جهانی ۱۹۹۴ به ایتالیا باختند، در جام‌جهانی ۹۸ به نیجریه و در یورو ۲۰۰۴ به پرتغال. همه چیز آماده است، حتی نادیده ‌گرفتن ایتالیا همانند جام‌جهانی ۲۰۰۶. پس چیزی را که برای مالدینی انجام نشد، به سرانجام برسانید، برای بوفون. کاپیتانی که خوب می‌داند معنای تا پایان در یوونتوس چیست. 

بابک رحمانی