جان من است او، هی مزنیدش

اولین بار عاشق یقه پیراهن کانتونا شدم! عادت کرده بودم تی‌شرت های یقه دار بخرم که یقه هامو مثل اون کنم. اون موقع دیدن یه بازی زنده از لیگ برتر انگلستان چیزی شبیه به یک معجزه بود، حتی لیگ قهرمانان اروپا هم اون موقع مستقیم پخش نمی شد، درست یادم نیست ولی فکر می کنم اولین بار فصل ٩٨-٩٩ بود که تمام بازی های جام باشگاه های اروپا مستقیم از شبکه ٣ پخش شد! من با منچستر بزرگ شدم، روزی نبود که به شبکه ٣ زنگ نزنم برای پرسیدن اینکه امشب کدام بازی قراره از گزارش ورزشی (بصورت غیر زنده) پخش بشه تا اگر یونایتد باشه خودم رو برای یک شب بی خوابی دیگه آماده کنم. دنبال کردن گزارش از سایت ها، پخش زنده گزارش رادیویی از سایت رسمی باشگاه و در به در شدن برای گرفتن اکانت ای آر تی اسپورت برای دیدن یک بازی زنده مسیری بود که هممون باید طی می کردیم، مسیری که کم کم ما رو عاشق کرد، نه فقط عاشق یک تیم، نه فقط عاشق یک مربی، ما رو عاشق یک فرهنگ کرد! فرهنگ شکیبایی، فرهنگی که توش یاد می گیری تو هر شرایطی پشت تیم باشی(سال ٢٠٠٣ تا ٢٠٠٧)، فرهنگی که بهت میگه گرفتن جام وسیله رو توجیه نمی کنه (شاید نگه داشتن گری نویل توجیه دیگه ای نداشته باشه)! فرهنگی که میگه به هر تیم و بازیکن هایی که داری اعتماد داشته باش (نقل قول معروف کی روش از فرگوسن در برنامه ٩٠)، فرهنگی که میگه هیچ بازیکنی بزرگ تر از تیم نیست (بکهام، نیستلروی و ...)، فرهنگی که میگه ما یونایتدیم و قدرتمندتر بازخواهیم گشت!

نمی دونم منچستر من رو عاشق این فرهنگ کرد، یا این فرهنگ من رو عاشق منچستر کرد، ولی هر چه که بود من عاشق تیمی شدم که وقتی رونالدوی اوریجینال در الدترافورد با رئال هت تریک کرد موقع تعویض همه پاشدن و براش دست زدن!!

سه‌شنبه شب سختی برای ما طرفدارای یونایتد بود، شاید اگر چهارشنبه سوری لعنتی به بازی ما گره نمی خورد، می تونستیم کنار هم توی کافه بارزیل بنشینیم و برای برد تیم دعا کنیم، هر چند خودمون بهتر می‌دونستیم برد تو این بازی هم آروممون نمی کنه! دیشب خیلی تلخ بود، شاید تلخ تر از حذف منچستر تو آخرین سال فرگوسن با ناداوری! تلخ تر از حذف از جام باشگاه ها سال ٩٧ جلوی دورتموند! تلخ تر از گل کاشته بکهام به رئال و فحش معروف فرگوسن سال ٢٠٠٣ و تلخ تر از خیلی روزهای سخت دیگه که همیشه بعدش کام بک زدیم! این تلخی نه به خاطر نتیجه بود، نه به خاطر تاکتیک های مورینیو بود و نه حتی به خاطر حرف های تلخ و از روی دستپاچگی مورینیو بعد از بازی!... این تلخی فقط و فقط به خاطر فرهنگی بود که دیشب آخرین نفس هاش رو کشید، همون فرهنگی که ما باهاش عاشق یونایتد شدیم.

طرفدارای واقعی و قدیمی یونایتد نه از رفتن مویس بعد از ٨ ماه خوشحال شدن، نه از رفتن فنخال بعد از ٢ سال، آخرین باری که از رفتن یه مربی زود تر از موعد قراردادش خوشحال شدم بابت رفتن حمید درخشان بود، اونم فقط به خاطر نوع روی کار اومدنش و نه به خاطر مسائل فنی، چون من از بچگی یاد گرفتم هیچ مربی نمی تونه زیر ٣ سال معجزه کنه، چون من همیشه با خودم میگم اگر ٣ سال اول فرگوسن رو اخراج کرده بودند شاید فوتبال برای من هیچ وقت این حال و هوا رو نداشت!

من هم مثل خیلی از هم نسل های خودم می تونستم عاشق گرفتن جام های متعدد باشم و رئالی شم، می تونستم عاشق بازیکن های تکنیکی بارسا بشم، می تونستم عاشق لیورپولی بشم که اون موقع آقای انگلیس بود و هر روز مربی عوض می کرد. می تونستم عاشق تیپ و قیافه بازیکن های ایتالیایی بشم. ولی من عاشق لگد کانتونا، رگ بیرون زده روی کین و صورت همیشه زخمی ویدیچ شدم. من عاشق تیمی شدم که پولساز ترین بازیکنش رو به راحتی بیرون کرد فقط به خاطر اینکه پاش رو از گلیمش دراز تر کرده بود. من عاشق تیمی شدم که بازیکنای بی اسمش تا آخرین نفس می جنگیدن و طرفدارا بدون توجه به برد و باخت تا آخرین نفس تشویق می کردن. هر کس به دلیل دیگه ای عاشق یونایتد شده، بهتره همین الان تیمش رو عوض کنه. اگه عاشق برق جام هستید می تونید همین الان رئالی شید، قول میدم خیلی زود فاتح همه جام ها بشید! یا می‌تونید تیم همشهری رو انتخاب کنید، فعلا نه پولشون تموم میشه نه به نظر میاد دچار افت بشن. شما آزادید طرفدار هر تیمی که دوست دارید باشید ولی اگر طرفدار یونایتد دوست داشتنی لعنتی موندید با فرهنگ این باشگاه نجنگید، چون روزی که این فرهنگ نباشه تلخ ترین روز باشگاه خواهد بود، حتی تلخ تر از ٦ فوریه ١٩٥٨...

یونایتد نیاز به ستاره داخل زمین نداره، ما طرفدار ها همیشه ستاره تیم بودیم و اگه امروز تیم بی ستاره است مقصرش ما هستیم..

یکی از میلیون ها طرفدار