کلاس تاکتیک | نگاهی به بازی ایران-تونس؛ قله‌هایمان را از دست ندهیم!

در فوتبال میان نقاط ضعف و قوت مرز باریکی است، کافی‌است کمی توجه و تلاش در جهت بهبود یک نقطه ضعف کرد، تا پس از اندک مدتی، آن ضعف تبدیل به یک شاخصه مثبت شود و در سوی دیگر کمی اهمال و بی‌توجهی به یک نقطه قوت، باعث می‌شود تا آن بخش تبدیل به پاشنه آشیل شده و  سر بزنگاه گریبان تیم را بگیرد؛ دقیقا همان اتفاقی که جمعه شب برای شاگردان کی روش رقم خورد.

 بیش از 7 سال است که مرد پرتغالی-موزامبیکی هدایت تیم‌ملی را بر عهده دارد و در طول این مدت، مهم‌ترین ویژگی تیم او، داشتن دفاعی مستحکم و نفوذناپذیر بوده‌است. ساختار دفاعی منسجمی که مسی و یارانش را 90 دقیقه ناکام گذاشت و در آسیا و جهان رکوردی کم نظیر در گل نخوردن(cleam sheet) ثبت کرده‌است. با این وجود نمایشی که ملی‌پوشان در فاز دفاعی مقابل تونس ارائه دادند، نشان از عدم هماهنگی و خبر از وجود یک حفره بزرگ در این منطقه می‌داد. تیم‌ کیروش معمولا به شکل 3-1-2-4 الماسی وارد زمین می‌شود. در این سیستم علاوه بر 4 مرد دفاعی، 2 بازیکن جلوی دفاعی نیز نقش مهمی دارند و اصطلاحا Hybird  هستند، یعنی در زمان دفاع به 4 بازیکن خط دفاعی ملحق می‌شوند و در زمان حمله پشت مهاجمین بازی می‌کنند. در بازی مقابل تونس 4 مرد خط دفاعی را، میلاد محمدی، خانزاده، چشمی و رامین رضاییان تشکیل می‌دادند و کریمی و حاج‌صفی در جلوی خط دفاعی قرار داشتند. در ادامه نیز منتظری و ابراهیمی وارد میدان شدند و در قالب مدافع مرکزی و هافبک دفاعی ایفای نقش کردند. اگر بخواهیم به تحلیل فاز دفاعی تیم کیروش در شب گذشته بپردازیم، باید اقرار کرد که نمایش کمربند دفاعی تیم‌ملی به شدت ضعیف و دور از انتظار بود. عدم هماهنگی، پاس‌های اشتباه متوالی در مناطق حساس و جاماندن‌های پی‌درپی تیم‌کشورمان را به تبدیل به ارتشی بی‌دفاع کرده‌بود که در آن کوچک‌ترین خطر از جانب حریف، بوی گل‌خوردن می‌داد. خط دفاعی که همواره با پرس شدید و دوندگی بالا اجازه شوت زدن را به حریف نمی‌داد و دروازه‌بان غالبا بیکارترین بازیکن تیم بود، جمعه شب اجازه زدن 7 شوت را به حریف داد که 5 تای آن در چارچوب بود و شاید اگر نمایش درخشان بیرانوند نبود، شاگردان مرد پرتغالی متحمل باختی سنگین می‌شدند.

حال نفر به نفر بازیکنان فاز دفاعی را بررسی می‌کنیم:

میلاد محمدی: بیش از دو سال است که دفاع چپ ثابت تیم‌ملی است، با این حال در بازی مقابل تونس عملکردی مطلوب نداشت و به اشتباه دروازه خودی را باز کرد. مصدومیت 6 هفته‌ای و دوری از میادین از طرفی و تعطیلی 3 ماهه لیگ روسیه از سوی دیگر از عوامل افت اوست. در جام‌جهانی کیروش حساب ویژه‌ای بر روی او باز کرده‌است و باید هرچه سریع‌تر به بالاترین میزان آمادگی خود را برساند.

محمدرضا خانزاده: بهترین عملکرد را در میان مدافعان داشت. 54 دقیقه داخل میدان بود و در این مدت توانست بخش زیادی از وظایف خود را به خوبی انجام دهد. در بازی با سیرالئون نیز یک گل با ضربه سر به ثمر رساند، تا نشان دهد، در ضربات‌هوایی نیز می‌تواند یاری‌رسان تیم باشد. به نظر می‌رسد مدافع سابق پرسپولیس، که اکنون در پدیده توپ می‌زند یکی از مدافعین اصلی تیم‌ملی در روسیه خواهد بود.

روزبه چشمی: پست اصلی روزبه هافبک دفاعی است، اما بحران مصدومیت در استقلال و کمبود مدافع، شفر را بر آن داشت تا چشمی را در کنار سیدمجید حسینی در قلب دفاع قرار دهد و این دو نمایش‌های خوبی در استقلال داشته‌اند. با این وجود روزبه نتوانست عملکرد مطلوبی از  خود به جای بگذارد و در صحنه منجر به گل نیز، وینگر تونس به راحتی او را جا گذاشت. در بازی با سیرالئون نیز چند پاس اشتباه در مناطق حساس داده‌بود. سرعت چشمی کم است و همواره در کورس‌ها جا می‌ماند و به نظر نمی‌رسد، گزینه مناسبی برای بازی مقابل تیم‌هایی نظیر اسپانیا و پرتغال باشد که دارای فورواردهایی تیزپا هستند.

پژمان منتظری: یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌های ملی پژمان! به شدت حواس‌پرت و پراسترس بازی می‌کرد؛ اشتباهات متوالی و پاس‌های اشتباه پی‌درپی تنها نکته نمایش 40 دقیقه‌‌ای او بود. از زمانی که منتظری از مصدومیت بازگشته‌است، نتوانسته حتی نمایی از آن پژمان سابق باشد و در استقلال و تیم‌ملی پراُفت و خیز بوده‌است.

رامین رضاییان: نزدیک به یک فصل از حضور او در اروپا می‌گذرد. بازی در لیگ بلژیک قاعدتا می‌بایست عامل پیشرفت او شود اما نمایش‌های اخیر عکس این موضوع را نشان می‌دهد. در بازی مقابل تونس، اصلا نتوانست سمت راست میدان را مدیریت کند و در صحنه گل، اشتباه در یارگیری او باعث شد تا هافبک تونسی نهایت استفاده را برده و با دادن یک پاس تک ضرب به خضری؛ که از میان دوپای رضاییان عبور کرد زمینه‌ساز به ثمر رسیدن تک گل تونس شود. رضاییان باید در نظر داشته باشد که در جام‌جهانی بازیکن مقابل او کریستیانو رونالدو خواهدبود و اگر نمی‌خواهد سمت راست ایران در آن بازی تبدیل به آزادراه پرتغالی‌ها شود، باید تغییری اساسی در سبک بازی خود ایجاد کند.

علی کریمی: از او به عنوان بازیکنی با استعداد نام برده می‌شود و همواره در لیست‌های کیروش حضور داشته‌است، اما تمام نمایش‌های او در لباس تیم‌ملی از بازی سوریه تا تونس همواره پراشتباه و پایین‌تر از سطح انتظار بوده‌است. کریمی از لحاظ بدنی تا حدودی ضعیف است و به خوبی توانایی جنگ‌های نفر به نفر در میانه زمین را ندارد، در بازی پا به توپ نیز به دلیل استرس و فشار روانی بالا همواره پراشتباه ظاهر می‌شود. او قرار است در پُستی بازی کند که سال‌ها تحت سلطه آندو تیموریان بوده‌است و کافی‌است نگاهی به ویژگی‌های این دونفر بیندازید، تا متوجه میزان افول خط میانی تیم‌ملی شوید.

امید ابراهیمی: یکی از کلیدی‌ترین مهره‌های استقلال در سال‌های اخیر بوده‌است. در استقلال علاوه بر وظایف دفاعی، در فاز تهاجمی نیز به شدت موثر بازی می‌کند و عملا نقش یک رجیستا را در میان آبی‌پوشان ایفا می‌کند. اما در لباس تیم‌ملی، او اکثرا نیمکت‌نشین بوده و در معدود دیدارهایی که به میدان رفته نیز، نتوانسته تاثیر به‌سزایی بگذارد و غالبا بی‌اثر بوده‌است. در بازی تونس و در 40 دقیقه زمانی که در زمین حضور داشت کاملا محو بود و نتوانست تاثیر خاصی در روند بازی بگذارد.

به صورت کلی می‌توان بدین شکل جمع‌بندی کرد؛ که تیم کشورمان نیاز به یک بازنگری در فاز دفاعی خود دارد و در بازی جمعه شب، همان‌قدر که توانست با برنامه در خط حمله بازی کند و فلسفه تاکتیکی داشت، در خط دفاع بی‌برنامه و گمراه بود. به یقین با انجام بازی‌های دوستانه آینده، بخش زیادی از ایرادات فعلی برطرف می‌شود و تیم کشورمان آماده حضوری شایسته در جام‌جهانی روسیه خواهد بود.