جام بیست‌و‌یکم | تحلیل و بررسی بازی پرتغال-مراکش

مراکش این بازی را با سیستم همیشگی خود یعنی ۱-۴-۱-۴ و با ۴ تغییر نسبت به بازی با ایران، آغاز کرد. بازگشت نبیل درار(دفاع راست مراکش) خبر بسیار خوبی برای هروه رنارد بود. با حضور درار، خیال آمرابات از فضای پشت سر خود راحت بود و می‌توانست بدون استرس نفوذ کند. مراکشی ها همانند بازی با ایران، سعی در پی‌ریزی حملات از سمت راست داشتند که در این امر موفق نیز بودند و نورالدین آمرابات، سمت چپ خط دفاع پرتغال را بسیار آزار داد. در همان اوایل بازی و در دقیقه‌ی ۴، پرتغال از طریق ارسال دقیق موتینیو و جای‌گیری مناسب و فرار زیبای رونالدو از دست مدافع یارگیر خود و غفلت مدافعان مراکش، به گل رسید تا رونالدو با گذشتن از فرانس پوشکاش افسانه‌ای، به تنهایی در رده‌ی دوم برترین گلزنان ملی قرار بگیرد. مراکش با وجود خوردن گلی زودهنگام و غافل‌گیری در دقایق اولیه‌ی بازی، آرایش تیمی خود را از دست نداد. آن‌ها بدون استرس و با پاسکاری‌های دقیق خود، به دنبال کنترل بازی و بازکردن دفاع چندلایه‌ی پرتغال بودند. مراکش هنگام از دست دادن توپ، سعی داشت با پرس از بالا و فشار آوردن به خط دفاع و هافبک پرتغال، اجازه‌ی بازی‌سازی از خط دفاع را به مدافعان مسن پرتغال ندهد و آن‌ها را خسته کند، ولی این پرس را به دلیل ترس از شکست، بی‌مهابا انجام می‌دادند که موجب می‌شد فضای میان خط دفاع و هافبک آن‌ها خالی بماند و پرتغالی‌ها در این فضا بسیار صاحب توپ شوند، که با بی‌دقتی، نتوانستند از این توپ‌ها به خوبی استفاده کنند. ۴ هافبک جلویی مراکش هر کدام از خلاقیت بالایی برخوردار بودند و موقعیت‌های فراوانی خلق می‌کردند، اما از نظر فیزیکی در برابر خط هافبک پرتغال حرفی برای گفتن نداشتند.

از آن‌طرف، فرناندو سانتوس تیم خود را با سیستم ۱-۳-۲-۴ که بعضی مواقع به ۲-۴-۴ خطی تغییر می‌یافت و با یک تغییر نسبت به بازی با اسپانیا به میدان فرستاده‌بود. او ژوائو ماریو را که توانایی حفظ توپ و خلاقیت زیادی دارد، را جایگزین برونو فرناندز که کمی فیزیکی‌تر است کرد تا در کنار موتینیو، وظیفه‌ی خلق موقعیت و بازی‌سازی برای رونالدو و وینگرهای پرتغال داشته باشد. در جلوی مدافعان پرتغال، ویلیام کاروالیو نقش بسیار مهمی دارد و با فیزیک بدنی مناسب خود، باعث جلوگیری از فشار زیاد تیم مراکش به مدافعان پرتغال می‌شود و نقش یک هافبک تخریبی و توپ پخش‌کن را در مرکز زمین ایفا می‌کند. رونالدو در تیم پرتغال نقش مهاجم نوک را به خوبی اجرا می‌کند و با عقب کشیدن خود و مشغول کردن بازیکنان حرف به خود، به خوبی برای دو وینگر پرتغال یعنی برناردو سیلوا و گونزالو گوئدس فضاسازی می‌کند، اما مدافعان کناری مراکش با ایستا بازی کردن و ندادن فضا به وینگرهای پرتغال، به خوبی توانستند جلوی حرکات وینگرهای پرتغال را بگیرند، تا جایی که سانتوس مجبور شد که برناردو سیلوا را از ترکیب بیرون کشیده و گلسون مارتینز جوان را جایگزین او کند. در نهایت این پرتغال بود که توانست با چاشنی شانس و فرصت‌طلبی فوق ستاره‌ی خود در نوک حمله، این پیروزی حیاتی را به دست آورد، اما اگر کاپیتان مراکش یعنی بن عطیه و بازیکنان دیگر این تیم موقعیت‌های خود را از دست نمی‌دادند و به نحوه‌ی درست از آن‌ها استفاده می‌کردند، سرنوشت این بازی به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد و معادلات این گروه، بسیار پیچیده‌تر از چیزی که الان است، می‌شد.

نویسنده: عرفان زارع‌زاده

*تیم نویسندگان متافوتبال*