آنچه از روسیه به سوغات آورده‌ایم...

جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه با نمایش تحسین برانگیز ملی‌پوشان فوتبال کشورمان به پایان رسید و آنچه از این جام برای ما به یادگار مانده است، قاب‌های لذت‌بخش و تاریخی همچون گل پیروزی‌بخش برابر مراکش ، دفاع حماسی و عاشقانه سربازانمان در دیدار مقابل اسپانیای آکنده از ستاره در مقابل خط دروازه و خیمه سه نفره بیرانوند ، رضاییان و عزت‌اللهی روی توپ، لایی تحقیرآمیز وحید امیری به جرارد پیکه، مهار پنالتی CR7 توسط علیرضا بیرانوند به ناحق زیر فشار انتقادات رفته و بسیاری صحنه‌های ناب، غرورآفرین و ماندگار دیگر بود.
اما در سوی مقابل ، ما روسیه را با چند حسرت بزرگ نیز ترک کردیم، حسرت گل مردودمان و خوشحالی نیمه تماممان برابر ماتادورها ، حسرت گل عجیب و تصادفی که از اسپانیا دریافت کردیم و صدالبته حسرت دقیقه ۹۵ دیدار سرنوشت‌ساز برابر پرتغال و فریاد یک ملت که تا آستانه انفجار رفت، اما پای غیرتخصصی مهدی طارمی که الحق و الانصاف در این تورنمنت عالی بود، آن را حداقل برای چهار سال دیگر در سینه‌ها حبس کرد.
اما این جام یک علامت سوال نیز با خود برای ما به همراه داشت و آن این بود که آیا واقعاً پسران ما تنها و تنها همین سبک فوتبال دفاعی و تخریبی را می‌توانند ارائه دهند؟ آیا برای فوتبالی که بزرگترین و ماندگارترین اسطوره‌هایش ستاره‌هایی مثل علی دایی ، علی  کریمی ، مهدی مهدوی‌کیا و خیلی‌های دیگر بوده اند که همگی بازیکنانی تهاجمی و زهرداری به شمار    می‌رفته‌اند که نام و آوازیشان رعشه بر تن هر حریفی می‌انداخت زشت نیست که ۹۰ دقیقه کامل صرفا به دفاع فکر کند؟ 
البته که باید جنبه انصاف را رعایت کرد و از دستاوردهای فوق‌العاده کارلوس کی‌روش در تیم ملی فوتبال کشورمان همچون صعود دوگانه و مقتدرانه به جام‌جهانی، تبدیل کردن تیم ملی کشورمان به قدرت اول آسیا، ثبت رکوردهای فوق العاده و برتری مطلق برابر حریفان آسیایی همچون کره جنوبی که تا همین چندی پیش همواره با ترس و ناکامی مقابلشان صف آرایی می‌کردیم، سازماندهی یک تیم ملی یکدست ، متحد و متعصب بعد از سالها و از همه مهم‌تر مقابله با بازیکن سالاری به معنای واقعی کلمه به راحتی نگذشت.
اما سوالی که در این بین مطرح می‌شود اینست که با وجود همه این دستاوردهای فوق‌العاده و رشک برانگیز ، اما آیا واقعاً این مطالبه به حق مردم از تیم ملی فوتبال کشورشان که همواره با تمام قلب و جان خود از آن حمایت کرده اند نیست که خواهان فوتبال زیباتر ، شجاعانه تر و جذاب‌تری از تیم محبوبشان باشند؟
و آیا اینکه واقعاً کارلوس کی‌روش با فلسفه فوتبالی خاص خود ، فردی هست که بتواند این نقیصه آشکار را برطرف کند؟