بلژیک؛ خیلی‌تلخ، خیلی‌شیرین، از مکزیک تا‌ روسیه

دوشنبه ۲۵ تیر ۱۳۹۷ ۰ ۲۱۳

متافوتبال - لنز دوربین‌ها بر مردان ماتینز زوم شده‌بود؛ بی زرق، بی‌اعتنایی به مکانی که به دست آورده‌اند، چهره‌هایی مغموم، گویی آن‌ها بهترین دست‌آورد تاریخ فوتبال‌شان را بدست نیاورده‌اند، انگار آن‌ها فراموش‌کرده‌‌بودند که بالاترین جایگاهی که داشته‌اند مربوط به سال 1986 بوده که آن‌هم چهارم جام شده‌بودند، اما آن روزگار کسی از مردان گای‌تیز خُرده نگرفت، کسی تصورجایگاه آن‌ها را نکرده‌بود، هیچکس،هرگز، حتی‌خودشان هم باورش‌را نداشتند‌!

بزرگان کارشناسی گفته‌بودند بهترین نسل تاریخ‌ کشورشان را در این جام‌جهانی شاهد هستند، گفته‌بودند بهترین فرصت برای یک آرزوی دست‌نیافتنی‌شده، اما این بار این آرزو؛ این رویا از آسمان به آن‌ها نزدیک‌تر شده، خیلی نزدیک به نزدیکی‌قلب آن‌ها و فرصت تاریخ‌سازی آغاز شده‌ است.

جام جهانی 1986 مکزیک

کمتر‌کسی ستارگان آن روزهای بلژیک را در یاد‌ دارند، همان تیمی‌که به عنوان تیم سوم گروه‌خود راهی دور بعد‌شده، یکی از همان تیم‌های سوم برتر گروه‌های جام‌جهانی، یکی‌از آن سه تیم بلژیک بود، تیمی‌که اولین دیدارش را مقابل مکزیک میزبان شکست خورد، آن روزگار اولین گل جام‌جهانی برای بلژیکی‌ها را فاندربرگ به‌ثمررساند، همانی‌که در اندرلخت بازی می‌کرد و بعد ازپایان جام راهی لیل فرانسه‌شد، بزرگ‌ترین چهره آن‌ها قطعا ژان ماری‌فاف بود، سنگربان‌آن‌ها، همانی که در بایرن‌مونیخ بازی‌می‌کرد، کسی که تاریخ او را جزو بهترین‌های دروازبانی‌ می‌داند. بعد از آن باید به انزوشیفو‌ اشاره‌کرد، همانی‌که به‌عنوان بهترین بازیکن‌جوان جام‌جهانی شناخته‌شد، کسی‌که بیست‌سالگی را سپری‌می‌کرد، در اندرلخت بازی‌می‌کرد و درخشش در جام‌جهانی، او را به اینتر رساند. به مدافعی خواهیم‌رسید؛ آن‌روز ها لقبش ستون بود، بازیکنی از اندرلخت و همانی‌که نامش را استفان‌دمول صدا می‌زدند، کسی‌که بعد ها به پورتو رفت و شایعاتی پررنگ‌تر از متن، زندگی‌اش را فرا گرفت. یان‌کولمانس شاید نامش‌ برای بسیاری غریب‌باشد، همان هافبکی‌که نمی‌توان از گلش به داسایف به سادگی‌عبورکرد، کسی‌که به عنوان‌یکی ازبهترین‌های بلژیک در جام‌جهانی شناخته‌شد، اگرچه پُلی به تیم‌های بزرگ نبود و در کلوب بروژ ماندنی‌شد اما نباید فراموش‌کرد که پیشنهاد، آن‌روز های رم را رد کرد و در خانه خودش ماندگار‌شد، او در جام‌جهانی سه‌ضربه را روانه دروازه‌ها کرد که بهترین‌آن‌ها گلش به دسایف‌بزرگ بود. یک بازیکن به تاتنهام رفته‌بود، تیمی‌که به بزرگی‌حال نبود، اما خریدش نیکوکلاسن که اوایل عادی به نظرمی‌رسید، اما بعد از جام مکزیک، به بهترین خرید‌های آن سال انگلستان لقب‌گرفت، او هم مانند کولمانسن با سه‌گل کارش را درجام‌جهانی‌پایان داد، و جزو بهترین های بلژیک لقب‌گرفت. با این‌حال آن‌هادر نیمه‌نهایی مقابل آرژانتین زانو‌زده و شگفتی را به افسانه‌تبدیل‌نکردند، آن‌ها هم مقابل خدای‌آن روز های فوتبال‌حرفی برای‌گفتن نداشته و با دوگل مارادونا راهی رده‌بندی شدند.

در دیدار‌ رده‌بندی، مقابل فرانسه‌شکست‌خوردند، اگرچه باخت‌آن‌ها چنان تحقیرآمیز‌نبود، آن‌دیدار یکی از بهترین دیدار های جام‌لقب گرفت، دیداری که پس از وقت قانونی، به وقت‌های‌اضافه کشیده‌شد، اما مردان آنری‌میشل فقید، بزرگ‌تر و پُر‌ستاره‌تر بودند و درنهایت پیروز‌ شدند. آن نسل به طلایی چهارم شد تا همین شب گذشته که بهترین نسل‌تاریخ آن‌ها سوم جام شد. آن شب ژان‌ماری فاف گریه کرد، انزو و شرکا گریه‌کردند، اما قابل ستایش‌بودند، مردانگی از چهره‌آن ها موج می‌زد، و تعصب را از چشمانشان می‌توانستیم بخوانیم.

بلژیک انگلستان را شکست‌داد؛ با دو گل بازی را پایان داده، بعد از گل چهره خندان را شاهد بودیم؛ اما زمانی که آن‌ها مدال برنز را برگردن آویختند، چهره‌شان چیز دیگری‌بود، طعنه‌آمیز، زیرا نام‌های بزرگ لیست مارتینز، باشگاه‌هایی که ستارگان در آن بازی می‌کنند و از همه مهم‌تر پیروزی‌های پُرگل در جام‌جهانی، و حذف برزیل توسط آن‌ها، طرفداران را به خواب‌قهرمانی فرو برده بود، خوابی زیبا که تحقق نیافت، اما همین مکان‌سوم برای آن‌ها بسیار بزرگ بوده؛ زیرا آلمان، برزیل، اسپانیا، پرتغال، آرژانتین، همان کشورهایی که از اَبَر ستاره‌ها برخوردار بودند، در مراحل‌قبل زانو زده و بدرقه خانه‌هایشان شده بودند، زودتر از مردان مارتینز، خیلی زود...!