گزارش روز | کلکسیونی از جنجال‌ها در رزومه پسر بداخلاق و با استعداد بلغارستان

هریستو استویچکوف مهاجم آتشینی است که برای دریبل‌های فوق‌العاده، شوت‌ها و اخلاق تندش در زمین مسابقه شناخته شده است. او یک کاشته‌زن عالی بود که بیشتر دوران فوتبالش را در سمت چپ زمین سپری کرد و سرعت و مهارت بالایش در دریبل زدنی باعث شد که مدافعان خودشان را برای رویارویی با او آماده کنند و توانایی بالایش در پاسکاری فرصت‌هایی را برای هم‌تیمی‌هایش خلق می‌کرد. بداخلاقی و رفتار عجیب او در زمین مسابقه از اسطوره بودن او چیزی کم نمی‌کند، با تمام این‌ها او بزرگترین بازیکن تاریخ فوتبال بلغارستان در طول 50 سال شد.

هریستو استویچکوف یک نابغه و یک شخصیت جنجالی در زمین مسابقه بود. برخی او را دوست داشتند و برخی هم از او خوششان نمی‌آمد و همیشه نظرات مختلفی درباره او وجود داشت. استویچکوف که او را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال بلغارستان می‌دانند، تالاری از افتخارات داشت که شایسته بازیکنی با استعداد او است. مدافعان حریف به خاطر سرعت و شوت‌های فوق‌العاده‌اش از او می‌ترسیدند اما مردم بیشتر از همه به خاطر اخلاق تندش او را به یاد دارند. وقتی او خشونتش را در یک مسابقه مهار می‌کرد، بازیکنی خارق‌العاده بود و اغلب تیمش را یک تنه جلو می‌برد. استویچکوف هرگز دست از تلاش نمی‌کشید و با تمام تلاش برای تصاحب توپ می‌جنگید؛ چه دقیقه اول مسابقه بود و چه دقیقه آخر. با این حال این خشونت بدترین دشمن او بود و او شخصیتی جنجالی در اعتراضات خشونت‌آمیز و طغیان‌های آتشینش به نمایش می‌گذارد.

هریستو استویچکوف

بلغارستان؛ 1982-2003

هبروس هارمانلی (1982-1984)

زسکا سوفیا (1984-1990، 1998)

بارسلونا (1990-1995؛ 1996-1998)

پارما (1995-1996)

النصر (1998)

کاشیوا ریسول (1998)

شیکاگو فایر (2000-2002)

دی‌سی یونایتد (2003)

استویچکوف 8 فوریه 1966 در پلودیف به دنیا آمد و کارش را به عنوان یک نوجوان در لیگ دسته دوم بلغارستان آغاز کرد. عملکرد او خیلی زود توجه بزرگترین تیم‌ فوتبال این کشور یعنی زسکا سوفیا را جلب کرد تا وی را در سن 18 سالگی به خدمت بگیرد. یک سال بعد وی در درگیری در فینال جام حذفی بلغارستان شرکت کرد که تقریبا به محرومیت مادام‌العمر وی منجر شد. به هر حال مجازات وی به یک ماه محرومیت کاهش یافت و استویچکوف پس از بازگشتش روی دیگر شخصیتش را با عملکردی تماشایی و چشمانی مشتاق برای گل زدن نشان داد. وی در سال 1989 به خازر زدن 38 گل در 30 مسابقه به عنوان برترین گلزن اروپا برنده کفش طلا شد.

دوران حرفه‌ای استویچکوف باعث شد در زسکا سوفیا و بارسلونا که بهترین دورانش را داشت، بدرخشد. وی سه بار قهرمان لیگ بلغارستان شد و چهار بار قهرمانی در جام حذفی این کشور را به دست آورد. وی در سال 1989 پس از زدن 38 گل در 30 بازی برای زسکا سوفیا، برنده کفش طلا شد. استویچکوف در بارسلونا موفقیت‌های بیشتری را با کسب پنج قهرمانی در لالیگا، یک قهرمانی در کوپا‌دل‌ری، یک قهرمانی در جام قهرمانان و یک قهرمانی در اروپا به دست آورد.

با وجود کمبود قدرت بلغارستان در سطح بین‌المللی، استویچکوف توانست موفقیت‌هایی هم به همراه تیم ملی فوتبال کشورش کسب کند. وی در جام‌جهانی 1994 بغارستان را به نیمه‌نهایی رساند و در آن مرحله مقابل ایتالیا با نتیجه دو بر یک شکست خوردند. او با 6 گل به صورت مشترک برترین گلزن مسابقات شد و نیمی از گل‌هایش را در مرحله حذفی به ثمر رساند. وی گل تساوی را مقابل آلمان در مرحله یک‌چهارم نهایی به ثمر رساند و تک گل بلغارستان مقابل مکزیک در مرحله یک‌هشتم را نیز به نام خود ثبت کرد. استویچکوف در این مسیر مقابل آرژانتین (آرژانتین اولین بازی خود را بعد از محرومیت مارادونا انجام می‌داد) نیز گلزنی کرد. بلغارستان در این مسابقات چهارم شد که بهترین عملکرد آنها در مسابقات جام‌جهانی بود.

در سال 1990 انتقال وی به بارسلونا رخ داد که شماره 9 آبی‌اناری‌ها به یکی از اسطوره‌های در تیم رویایی یوهان کرویف تبدیل شد و توانست افتخارات بسیاری را از جمله اولین قهرمانی تاریخ باشگاه در اروپا را کسب کند. به جز یک سال حضور در پارما در فصل 95-1994 این مهاجم تا سال 1998 در بارسلونا ماند. با وجود شروعی نحس با کاتالان‌‌ها (استویچکوف به خاطر لگد زدن به پای داور دو ماه محروم شد) این سال‌ها بهترین سال‌های دوران حرفه‌ای او بود. نه تنها استویچکوف عناوین زیادی با بارسلونا به دست آورد، مهاجم کاشته زدن بارسلونا با دوندگی‌های طوفانی‌اش، پای چپ شگفت‌انگیزش و توانایی منحصر به فردش در جا گذاشتن حریف با سرعت بالا قلب هواداران را تسخیر کرد.

یکی از نقاط درخشان دوران حرفه‌ای استویچکوف در سال 1994 رخ داد؛ زمانی که توانست از سوی مجله فرانس فوتبال، توپ طلا را دریافت کند. این اتفاق با تبدیل شدن او به یک قهرمان در تیم ملی همراه بود؛ زمانی که او توانست بهترین نتیجه بلغارستان در رقابت‌های جام‌جهانی را رقم بزند. در جام‌جهانی 1994 این کشور اروپای شرقی به نیمه‌نهایی رسید و با قبول شکست دو بر یک مقابل ایتالیا از رسیدن به فینال بازماند. بلغارستان مقابل سوئد با نتیجه چهار بر صفر شکست خورد و در مکان چهارم قرار گرفت. وی در این مسابقات به همراه سالنکو از روسیه برترین گلزن مسابقات نام گرفت تا ناکامی قرار گرفتن در رده چهارم را فراموش کند.

دو سال بعد بلغارستان برای اولین بار در طول 28 سال راهی مسابقات قهرمانی اروپا شد و در حالی که در مرحله گروهی حذف شد،‌ استویچکوف در تمام بازی‌هایی که بی‌شک دوران طلایی فوتبال بلغارستان را رقم می‌زد، گلزنی کرد.

مهاجم بلغارستان در سال 1999 پس از 13 سال با زدن 37 گل در 83 بازی از بازی‌های ملی خداحافظی کرد. وی با اعتماد به نفس خاص خودش در سال 2007 به فیفا گفت: هیچ بازیکنی در بلغارستان حتی به رکورد موفقیت‌هایم هم نخواهد رسید.

استویچکوف پس از ترک بارسلونا به زسکا سوفیا بازگشت و در سال 2004 کفش‌هایش را آویخت. وی پیش از آن در تیم‌های التصر عربستان، کاشیما ریسول ژاپن و مدتی هم در لیگ حرفه‌ای آمریکا به میدان رفت و در تیم شیکاگو فایر که آخرین فصل روزهای فوتبالش بود، به شخصیتی اسطوره‌ای تبدیل شد.

استویچکوف پس از بازنشستگی به مربیگری روی آورد و اساس کار را در بارسلونا فرا گرفت. وی هدایت تیم ملی فوتبال بلغارستان را در دست گرفت اما اختلافات داخلی پس از درگیری با برخی بازیکنان برتر تیم، بر روی فعالیت وی سایه افکند. ناتوانی در راهیابی به مسابقات قهرمانی اروپا 2008 باعث اخراج وی در سال 2007 شد. استویچکوف پس از آن هدایت سلتاویگو را بر عهده گرفت و تلاش می‌کرد این تیم را در لالیگا حفظ کند اما در این کار موفق نبود و فقط 6 ماه در این باشگاه دوام آورد.

یک فصل تجربه حضور روی نیمکت مربیگری ماملودی ساندونز آفریقای جنوبی و هدایت تیم لیتکس لاوچ بلغارستان از دیگر تجربیات او در دوران مربیگری بود. وی پس از یک فصل حضور در لیتکس به زسکا بازگشت اما پس از تنها یک ماه به دلیل اختلاف با مالکان باشگاه این تیم را ترک کرد. در حالی که استویچکوف نتوانست موفقیت‌های دوران بازی‌اش را روی نیمکت مربیگری این تیم تکرار کند، همچنان همان تعهدات و روحیه آتشین را نشان داد؛ ویژگی‌هایی که می‌تواند به بازیکنان انگیزه بدهد اما در عین حال کار او را در تیم تمام کند. استویچکوف از سال 2013 تاکنون هدایت تیم زسکا سوفیا را بر عهده دارد.

با وجود استویچکوف بازار جنجال همیشه داغ بود و او رزومه‌ای خارق‌العاده را در خصوص اتفاقاتی که در زمین رخ داد، برای خود فراهم کرده است. وی یک بار به خاطر لگد کردن پای داور دو ماه محروم شد. وی همچنین در هنگام بازی در لیگ آمریکا پای بازیکن حریف را شکست. وی به عنوان مربی همچنان این مسیر پر جنجال را ادامه داد و با بازیکنان برخورد می‌کرد و مسابقات را در حالی به پایان می‌رساند که با داور به مشاجره می‌پرداخت. گذشت زمان از تندخویی او کم نکرد.

استویچکوف در بیان خلاصه‌ای از دوران حرفه‌ای‌اش می‌گوید: آیا از چیزی پشیمان هستم؟ از خیلی چیزها اما هرگز گاردم را رها نمی‌کنم زیرا همیشه کسی هست که تلاش می‌کند بهترین عملکرد شما را استخراج کند به خصوص کسانی که به شما حسادت می‌کنند.