یادداشت روز | درباره امیر قلعه‌نویی؛ بدون تيم در تهران غريب در تبريز!

1

امیر به فوتبال برگشت. اصرارهای او برای بدون تیم نماندن نتیجه داد. رایزنی با افشارزاده برای ماندن با استقلال، احداث دوباره کانال تهران-اصفهان برای جانشینی مربی قهرمان، باز کردن سر صحبت با تبریز، گوشه چشمی به فولاد و دست آخر پروژه ناموفق ملوان که با شکست مقابل استقلال مختومه شد.

2

به قول خودش که همیشه با طعنه می‌گفت «سر نخواستن من دعوا است. »، حقیقتا امسال سر نخواستنش حتی دعوا هم نبود. تجربه دو فصل ناموفق با استقلال و از دست دادن پایگاه مردمی برای ادامه کار، امیر را تبدیل کرده است به مارکوپولویی در مقیاس بومی که از سواحل خزر تا کرانه خلیج‌فارس، از ملوان تا فولاد، پدیده، سپاهان و تا تراکتورسازی، رفقای باوفا را بسیج کرد تا زمان بیکاری در رزومه‌اش به یک فصل کامل نرسد.

3

تا همین هفته پیش کمتر کسی فکر می‌کرد، طرف ضد آبی «استقلال-تراکتور» امیر بایستد. او اما به تنها شانس این فصلش نه نگفت تا امروز برای یک اعاده حیثیت شخصی به لیگ‌برتر برگردد، اگرچه در تبریز محبوب نیست. امیر همان بدو ورود، هواداران تبریزی را مقابل خود دید. صدای هو وقتی که به جلسه معارفه رسید بیشتر شبیه انتقام بود تا استقبال. این یعنی امیر در این شهر تنهاست. آیا او تقاص روزهایی را می‌دهد که دست تراکتورسازها را گذاشت توی پوست گردو؛ وقتی که فهرست خریدش را برای استقلال می‌فرستاد و همزمان به تبریز می‌گفت می‌مانم.

4

امیر جانشین کسی شد که در تبریز محبوب است. هواداران تراکتور، تونی را دوست دارند و این، کار امیر را، جدای از یک خاطره پوست گردو و علت جدایی تونی، سخت می‌کند. تیمی که پارسال تا دقایقی بعد از پایان فصل هم حس قهرمانى داشت و امسال برای جبران آن جشن دروغین منتظر بالا بردن جام است. جامی که البته امیر بیش از تراکتور به آن نیاز دارد.

5

امیر یک‌بار دیگر مقابل استقلال ایستاد. البته نه در زمین بازی، او با یک پیش‌شرط پای قرارداد تراکتورسازی را امضا کرد که نیم‌فصل به استقلال بازیکن نمی‌دهیم. امیر مشکلی با نقل و انتقال‌های زمستانی ندارد ولی با تقویت استقلال چرا. این شرط، هواداران استقلال را تا خاطره پیوستن ستاره‌های این تیم به سپاهان عقب می‌برد؛ وقتی که بازیکنان کلیدی استقلال یکی یکی از تهران می‌پیوستند به تیم امیر در اصفهان.

6

نیشخندی ته چهره مظلومی هست که معنی‌اش را یکی مثل امیر خوب می‌فهمد. او برنده بیشتر نبردهای حیثیتی در برابر امیر بوده؛ از لیگ هشتم که با مس، استقلال امیر را برد تا لیگ دهم که در تهران، سپاهان را جوری برد که رحمتی از آن‌روز به عنوان تلخ‌ترین روز امیر یاد می‌کند؛ «بعد بازی طوری ناراحت و عصبانی بود که همه دلداری‌اش می‌دادند. هیچ‌وقت این‌جور نمی‌شد.»

7

باخت به استقلال برای امیر مرگ است. آنهایی که شک دارند از «رحمتی» بپرسند. حالا هواداران استقلال خوب می‌دانند که امیر بلد است چگونه ضربان قلبش را علیه استقلال تنظیم کند؛ نبض او امروز با همه وجود برای شکست استقلال می‌تپد.

8

امیر قول داده یکی از دو جام پیش رو را به تبریز بیاورد، فصل پیش‌هم قرار بود چهار هفته زودتر قهرمان شود، ولی چهار روز بعد پایان فصل؛ پای تلفن به افشارزاده قول مردانه می‌داد که «فرصت بدین جبران کنم. » حالا دوباره قول و قرارش بسته است به نام استقلال؛ دو مسابقه حساس برابر تیم مظلومی در ١٠ روز، سرنوشت امیر را در تبریز تعیین می‌کند. مثل بازی لاتاری، یا خوشبخت می‌شود، یا باقی‌مانده اعتبارش را نیز می‌بازد. پس تقابل امروز امیر با استقلال فقط یک برنده دارد، حتی اگر «مساوی» شود.

رامتین جباری / روزنامه اعتماد