به بهانه تولد لوئیس فیگو: قصه عشق و نفرت

خسرو فاضل - متافوتبال | فصل 90-1989 در فوتبال پرتغال با یازدهمین قهرمانی پورتو همراه بود. 33 گل متس مگنوسن سوئدی هم برای بنفیکای اسون گوران اریکسون کافی نبود تا آن ها با 4 امتیاز کمتر نسبت به پورتو، با قرار گرفتن در مکان دوم در دفاع از عنوان قهرمانی ناکام بمانند. رباح ماجر، مهاجم خاطره انگیز الجزایری با زدن 13 گل، نقشی مهم در قهرمانی اژدها داشت اما شاید هیچ کدام از این اتفاقات به اندازه شروع فوتبال حرفه ای لوئیس فیگو در اسپورتینگ لیسبون، تاثیرگذار نبوده باشند. سه بازی فیگو در روزهای پایانی فصل مقابل ماریتیمو، بواویستا و بلننسس، به معنای آغاز فعالیت یکی از خوش استیل ترین هافبک های دنیای فوتبال در ادامه دهه 90 و البته سال های آغازین قرن بیست و یکم بود. فیگوی 18 ساله همراه با تیم کشورش در جام جهانی جوانان 1991 و تحت رهبری کارلوس کی‌روش به قهرمانی جهان رسید. تیمی که «نسل طلایی» فوتبال پرتغال نامیده شد و افزون بر فیگو، از بازیکنانی چون روی کاستا، آبل ژاویر، کاپوچو و ژائو پینتو بهره می‌جست. در بین این جوانان، فیگو بی‌شک متفاوت ترین بود و این تفاوت را بعدها ثابت کرد؛ وقتی بعد از 5 سال حضور موفق در بارسلونا و کسب 7 جام، از جمله 2 لالیگا و یک جام برندگان جام اروپا، در سال 2000 تصمیم گرفت به جبهه رقیب کاتالان ها، رئال مادرید بپیوندد. آن هم با مبلغ رکورد شکن 60 میلیون دلاری. چند ماه بعد از این انتقال، فیگو توپ طلا را هم کسب کرد اما همه می‌دانند که دلیل عمده کسب این جایزه از سوی او، نمایش های درخشانش در فصل آخر حضور در نیوکمپ بود. 
«بازی برای بارسا، فرصتی برای درخشش در فوتبال به شما می‌دهد اما اگر می‌خواهید در فوتبال به اوج برسید، باید برای رئال مادرید بازی کنید.» شاید این نقل قول بود که خون هواداران سابق او را به جوش آورد و بازیکن محبوب سابق را تبدیل به منفورترین فرد دنیا کرد. آن طور که در بازگشت فیگو به نیوکمپ در 23 نوامبر 2002، با سکه، چاقو، بطری مشروب، فندک و البته سر بریده خوک از او استقبال و مدینا کانتایخو، داور بازی را مجبور به توقف 20 دقیقه ای دیدار کردند. فیگو در بازه 5 ساله حضورش در رئال هم 7 جام فتح کرد. اما یکی از این جام ها، تنها لیگ قهرمانانی است که فیگو در دوران بازی خود موفق به پیروزی در آن شد. جامی که شاید کمی هم شده بتواند این انتقال شوکه کننده را توجیه کند. سال ها بعد و این بار در قامت یک مدیر، خواست دوباره به فوتبال بازگردد و این بار شانس خود را برای ریاست فیفا امتحان کند و در این راه، حمایت فوتبالی های زیادی نظیر بکام و مورینیو را هم پشت خود می‌دید. ایده اش برای 48 تیمی کردن جام جهانی و سرمایه گذاری کلان تر در فدراسیون ها برای کشورهای کوچک جذاب به نظر می‌رسید اما خوب، کاملا واضح می‌نمود که پرنس علی، مایکل فن پراگ و سپ بلاتر از بخت بیشتری برای تصاحب این کرسی برخوردار هستند. پس عرصه رقابت را چند روز قبل از انتخابات ترک کرد.
سردمدار نسل طلایی پرتغال در بهترین نمایش های تاریخ کشورش در جام های جهانی بعد از دوران اوزه بیو نقشی کلیدی ایفا کرد و تا همین 5 ماه قبل هم رکورددار حضور با پیراهن پرتغال در عرصه بازی های ملی بود. اما حیف که پرتغال زمانی فاتح یک جام شد که از دوران این نسل طلایی سال ها گذشته بود. فوتبال هرچه به فیگو داده باشد، یک جام جهانی یا یک جام ملت ها به او بدهکار است.
تولد 44 سالگی ات مبارک، مرد همیشه متفاوت!