گزارش ویژه | در مورد ایتالیای آنتونیو کونته؛ وقتی جایی برای پیرمردها هست!

علی بابازاده - متافوتبال | این روزها بسیاری از فوتبال دوستان، دغدغه برد و باخت تیم محبوب خود را دارند. عده‌ای خوشحال از برد انگلستان در برابر ولز هستند و عده‌ای دیگر، ناراحت از تساوی مانشافت‌ها مقابل لهستان. طرفدار هر تیمی که باشید، بازهم روی آتزوری به‌عنوان یک تیم دوست داشتنی حساب ویژه‌ای باز خواهید کرد.
ایتالیا در اولین گام خود رودرروی بلژیک قرار گرفت. تیمی که مارک ویلموتس با انبوهی از ستارگان به فرانسه آورده و فقط و فقط به فکر قهرمانی است. پس از تساوی ایرلند و سوئد، تیم پیروز این میدان شانس صدرنشینی در همین دور اول را داشت. شانسی که کونته به خوبی قدر آن را دانست.
سرمربی فصل بعد چلسی نشان داد که روی شاگردان خود به خوبی کار کرده و توانسته آن‌ها را به سطح قابل قبولی برساند. 
بگذارید از نکات مثبت شروع بکنیم: خط دفاع ایتالیا به پشتوانه بوفون بازهم فوق‌العاده ظاهر شد; جایی که کونته همان ترکیب یوونتوسی را انتخاب کرد که پیش از این خودش در یووه پایه ریزی کرده بود. همان BBC که معمارش خودش بود و بعدها آلگری نیز در یوونتوس آن را ادامه داد. لئوناردو بونوچی، بارزاگلی، و جورجو کیه‌لینی پیش از این توانایی‌های خود را در فصل ۲۰۱۶-۲۰۱۵ سری آ به نمایش گذاشته بودند. یوونتوس در فصل گذشته لیگ کشورش، آمار بهترین خط دفاع را در اختیار داشت و تنها ۱۸ بار دروازه‌اش باز شده بود.
و این بازیکنان، شدند همان نکته کلیدی برای ایتالیا. همان «صخره» غیرقابل نفوذ!

نکته بعد نوع چینش ۲-۵-۳ ایتالیا بود که با مصدومیت‌های دلخراش مارکیزیو و وراتی، به‌ناچار مرکز زمین آتزوری را با تغییرات اساسی رو به رو کرد. البته همه می‌دانیم این ترکیبی نبود که مورد نظر کونته باشد، اما شما زمانی که ۲ تن از بهترین هافبک‌های اروپا را از دست می‌دهید، باید بتوانید شرایط را مدیریت کنید. همین طور شد که کونته ترجیح داد میانه زمینش را «کارگری» کند. جاکرینی و پارولو، مصداق بارز بازیکنان کارگر هستند. بازیکنانی که ۹۰ دقیقه بی امان می‌دوند، در فضاهای مختلف قرار می‌گیرند و مسلماً دست آخر بازی‌شان هم به چشم نمی‌آید.
همان طور که ذکر شد قطعاً پارولو و جاکرینی گزینه‌های اول کونته در مرکز زمین نبوده و نخواهند بود، اما زمانی که دستتان از خلاقیت خالی می‌شود، باید قدرت مدیریت خود را به نمایش بگذارید. پارولو را احتمالاً با نگاهی ساده ضعیف‌ترین بازیکن زمین خواهید دانست، ولی او در طول بازی سد راه دی بروین، هازاد، مرتنز و باقی مهره‌های خلاق بلژیک شده بود. در فاز تدافعی هم پارولو همه جای زمین خودی حضور داشت و با دوندگی‌های بی امانش فضاهای مختلف را تحت کنترل گرفته بود. داستان برای جاکرینی هم به همین صورت پیش می‌رفت. هرچند در فاز تهاجمی توپ‌هایی را لو داد، اما کنترل فوق‌العاده و ضربه تمام کننده‌اش روی پاس بونوچی، همانی بود که بارها و بارها پیش از این تمرین شده بود.

این‌ها اکثر نکات مثبتی بود که در بازی اول ایتالیا مشاهده کردیم. اما یقیناً آتزوری هنوز کار خاصی را انجام نداده است. بگذارید گلر و خط دفاع کونته را مجدداً بررسی کنیم; میانگین سنی چهار بازیکن عقب زمین ایتالیا اعم از دروازه‌بان و سه دفاع مرکزی، عدد ۳۳ را به ما نشان می‌دهد. حالا سؤال اصلی اینجاست; آیا این بازیکنان که دیر یا زود از تیم ملی کنار خواهند رفت و بعضاً تورنمنت آخرشان را سپری می‌کنند، می‌توانند پشتوانه‌هایی را برای خود تصور کنند؟ آیا سالواتوره سیریگو، مارکتی و یا حتی دوناروما، توان جانشینی بوفون را خواهند داشت؟ وضعیت وقتی نگران کننده تر می‌شود که متوجه می‌شویم در لیست کونته، به غیر از ۳ دفاع اصلی، تنها از اوگبونا به‌عنوان دفاع وسط ذخیره نام برده شده و این نشان از عدم آینده نگری در فوتبال ایتالیا دارد. کاری که هرساله فوتبال آلمان آن را به طور کامل و دقیق انجام می‌دهد.
سؤال بعدی جایی نمایان می‌شود که به گل‌های بازی نگاهی مجدد می‌اندازیم; گل اول حاصل پاس در عمقی بود که ناخودآگاه خط هافبک را از میدان خارج می‌کرد. گل دوم هم در دقایق پایانی و به واسطه ضد حمله به ثمر رسید.

با این حساب خط هافبک کونته به غیر از دفاع کردن کار دیگری را هم انجام داد؟ مسلماً جواب منفی خواهد بود. شاید از نظر جذابیت جدال بی‌نظیری را تماشا کردیم، اما باید بدانیم که خط میانی ایتالیا تنها مشغول دفاع بود و خط حمله هم فارغ از توانایی و نبوغ سطح بالای بازیکنان به حساب می‌آمد.
در ضمن یادمان نرود که بلژیک ۸ ضربه بیرون از چارچوب داشته و نگرانی اصلی اینجاست!
ایتالیا اولین برد را مقابل تیمی به‌دست آورد که پر از بازیکن آماده بود و ستاره فینال لیگ قهرمانان، کاراسکو را روی نیمکت ذخیره داشت. پس از اتمام مسابقه و بررسی آمار، متوجه شدیم که بلژیک در اوج بی دقتی ۸ ضربه خارج از چارچوب را به ثبت رسانده است. با این حساب آیا می‌توان تصور کرد که حریفان بعدی لاجوردی پوشان تا این حد بی‌دقت عمل کرده راه برد را برای ایتالیا هموار بکنند؟

کونته گام اول را تحت هر شرایطی محکم برداشت و اکنون تنها نگاهش، دیدارهای آینده در مقابل سوئد و ایرلند خواهد بود.

پس از اتمام بازی گری لینه‌کر در مورد ایتالیا از تیری آنری سؤال می‌پرسد و او این‌گونه جواب می‌دهد: (ایتالیا شایسته پیروزی بود و برای آنها خوشحالم. فقط نگاه کنید دروازه‌بان می‌آید چگونه با بازیکنان شادی می‌کند، حتی بینی سرمربی خونریزی می‌کند. این روشی است که ایتالیایی‌ها از فوتبال لذت می‌برند. آنها یک تیم با برنامه هستند. باید بگویم که امشب عاشق نحوه بازی ایتالیا بودم.)

با تمام این تفاسیر، آنتونیو کونته تیم یکدست و متحدی را روانه یورو ۲۰۱۶ کرده و می‌توان از آن‌ها به عنوان یک مدعی نام برد. هرچند هنوز هیچ چیز مشخص نیست و چه بسا ایتالیا از گروه خود هم صعود نکند.
بد نیست در پایان سخنی از الکس فرگوسن را بازگو که کنیم می‌گوید: "خط حمله خوب، بازی را می‌برد و خط دفاع خوب، جام را"