گزارش ویژه | تکرار دکترین قدیمی فوتبال ایتالیا در «یورو 2016»؛ بازی نکن و برنده شو!

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران‌ورزشی، دکترین کلی فوتبال ایتالیا به رغم بسته شدن آرایه‌های مختلف به آن طی اعصار مختلف و زمان‌های طولانی فرق چندانی نکرده و همانی مانده که بوده است.
در فوتبالی که شعار غیررسمی و قانون نانوشته آن «بازی نکن و برنده شو» است، روال کار بر این قرار است که با یک بازی بسته و محکم دفاعی و مبتنی بر کمترین اشتباهات فردی حریف را خسته کن و از معدود اشتباهات رقیب بهره ببر و گلی بزن و به پیروزی برس. در این سیستم چشمنواز بودن مهم نیست و حتی اگر مهم تلقی شود، پیروز شدن از آن اهمیت فزون‌تری دارد. تیمی که از جانب آتزوری به یورو 2016 آمده و هر دو بازی اولش را برده و چهارشنبه شب در واپسین مسابقه مرحله گروهی‌اش در شهر لیل فرانسه روبه‌روی ایرلند جنوبی می‌ایستد، مجری محکم و موفق همین دکترین قدیمی است. شاید جووانی تراپاتونی در بخش‌هایی از دوران زمامداری نافرجام دوساله‌اش (2000 تا  2002) و مارچلو لیپی در قسمت‌هایی از مقطع اول زمامداری دوساله و موفق‌اش (2004 تا 2006) ایتالیا را قدری تهاجمی‌تر کرده و از قالب احتیاط مفرط دور ساخته باشند اما ایتالیا در کل و در یک نگاه کلی و در یک گستره زمانی طولانی، همانی بوده که وصفش را آوردیم.

زمان نیش زدن
عبارت «بازی نکن و برنده شو» نه به معنای اصلا بازی نکردن بلکه زیبا و مثبت و تهاجمی بازی نکردن است. در این سیستم خنثی‌سازی حریف و صبر برای باز شدن لایه‌های دفاعی رقیب بر اثر عنصر خستگی و سپس نیش زدن به آن در چنین شرایطی حرف اول را می‌زند.
هیچ کس منکر هوشیاری و تلاش و همت 23 مردی که ایتالیا به یوروی پانزدهم آورده نیست و اگر این تیم بلژیک و سوئد را برده و سه گل زده و هیچ گلی نخورده به خاطر استادی در اجرای همین سبک نه چندان دیدنی از فوتبال است و میزان دوندگی و اتحاد و استحکام ایتالیایی‌ها در این مسابقات ستودنی بوده است اما در این تیم حتی یک بازیکن برجسته یافت نمی‌شود و همه خوب یا متوسطند.
اینکه آنها در خدمت اهداف تیمی‌اند واقعه‌ای بسیار مثبت و اسباب غرور است اما اینکه به لحاظ خصوصیات فردی با مشتی بازیکن معمولی طرف هستیم، برای فوتبال ایتالیا یک افت عظیم و ضایعه بزرگ محسوب می‌شود زیرا آتزوری سال‌ها به داشتن فنی‌ترین و غنی‌ترین بازیکنان بالیده است و بر اثر تعدد آنها در هر نسل، بسیاری را بارها روی نیمکت نشانده است و ذخیره بودن اجباری حتی دامان امثال ساندرو ماتزولا، جیانی ریورا، رومئو بنه‌تی و برونو کونتی و در گذشته نزدیکتر فرانکو باره‌سی، دیمیتریو آلبرتینی، روبرتو باجو و اله ساندرو کاستاکورتا را گرفته است.

بوفون هم نزول کرده است
جان لوییجی بوفون هنوز یک بازیکن کلاس جهانی و یکی از 10 دروازه‌بان اول دنیا است اما او نیز تاثیرگذاری و موفقیت 15 یا 10 سال پیش را ندارد و در 38 سالگی می‌کوشد کندی در واکنش‌هایش را که محصول طبیعی بالا رفتن سن او است، با تجربه و جاگیری و قوه مدیریتش جبران کند. با این حال سایر نفرات تیم ملی فعلی ایتالیا اگر با همین کیفیت در 20 یا 30 سال پیش مشغول فوتبال بودند، به هیچ عنوان به تیم ملی دعوت نمی‌شدند و حتی اجازه نیمکت‌نشینی هم در اردوی آتزوری به آنها داده نمی‌شد.

غم خوردن بابت مارکیزیو!
فقر فنی فوتبال کنونی ایتالیا را در این  نکته ساده بیابید که برای مصدومیت و غیبت و نرسیدن کلودیو مارکیزیو به یورو 2016، مدتی زانوی غم در بغل گرفته بود حال آنکه وی ذاتا بازیکن متوسطی است و هیچ چیز برجسته‌ای ندارد و مارکو وراتی پاری‌سن‌ژرمنی هم هر چند از سطح متوسط بالاتر است ولی وی نیز در قیاس با هافبک تهاجمی‌های خلاق سابق ایتالیا مانند توتی، باجو و دل‌پیه‌رو حرف خاصی برای گفتن ندارد و در نتیجه میزان ناراحتی ایتالیایی‌ها از غیبت وی در آوردگاه فرانسه بیش از آنکه نشانگر ارزش‌های او باشد، حاکی از نزول شگرف سطح فنی فوتبال ایتالیا و انباشته شدن اردوی ملی‌شان از مشتی بازیکن متوسط است.

آنها می‌دانند اما...
این نفرات به لحاظ وحدت رویه و اتحاد تاکتیکی و حرکت در یک مسیر مشخص و معین عالی عمل می‌کنند و می‌دانند چه می‌کنند و توپ را در زمین خوب می‌دوانند و هوشیار و فرصت‌طلبند اما جملگی کلاس متوسطی دارند و هیچ راهی برای حضورشان در ترکیب بسیار برجسته‌تر آتزوری در سال‌های 1970 تا 2006 متصور نبود. بر این اساس، دارمیان، اوگبونا، بارتزالی، بونوچی، کاندروا، فلورنزی، موتا، استورارو، پارولو، برناردسکی، جیاکرینی، زازا، گرازیانو پله، ایموبیله، ادر، اینسینیه، الشعراوی و حتی جورجیو کیه‌لینی و دانیله ده‌روسی نفراتی متوسط بیش نیستند که شاید برای تیم‌های ملی امثال اسلواکی، اسلوونی، بلغارستان، لهستان و یونان مهره‌های مهمی باشند اما اگر 30 سال پیش کسی در رم می‌گفت آدم‌هایی در این سطح ملی‌پوش ایتالیا می‌شوند، به او می‌خندیدند و آن را جوک روز تلقی می‌کردند.

ستاره‌ واقعی آتزوری
ستاره واقعی تیم ایتالیا و کسی که از این جمع متوسط کم خاصیت (به لحاظ فنی) گروه موفق 6 امتیازی گروه پنجم جام پانزدهم یورو را ساخته نه هیچ یک از بازیکنان، بلکه سرمربی هوشیار و هدفمند و محکم و بسیار منضبط آتزوری یعنی آنتونیو
کونته است.
او به سبک مربیان قانونمدار سال‌ها پیش ایتالیا همانطور که یوونتوس محو شده را از ابتدای دهه جاری احیا کرد، به کالبد تیم ملی ایتالیا نیز روحی تازه دمیده و با سلاح‌هایی که پیش‌تر هم یاد کردیم از یک تیم ذاتا متوسط و فاقد هر گونه ویژگی بالا گروهی را ساخته که حتی مدعی جدی قهرمانی است و شاید کار تیم سال 2012 ایتالیا به رهبری چزاره پراندلی را در «یورو» تکرار کند و مثل آن تیم فینالیست شود زیرا نبض حرکات را می‌شناسد و آنطور بازی می‌کند که برای کسب نتیجه لازم است و با سایر
امور کاری ندارد.

میراث کونته
کونته از آن رو ستاره یک جمع فاقد ستاره است که کیفیات متوسط مشتی بازیکن معمولی و دونده و کارگر را در مسیر کسب اهداف تیمش قرار داده و می‌دانسته چه کند تا این جمع حتی در تقابل با رقبای تکنیکی‌تر و همچنین فیزیکی‌تر راه پیروزی را بیابد. گلی که او در آخرین دقایق بازی اخیر ایتالیا برابر سوئد زد نشانه کامل حرفه‌ای‌گری این تیم و افکار حساب‌شده سرمربی‌اش بود که ابتدا دفاع قدرتمند حریف را خسته و سپس به آن حمله کرد. کونته که به زودی سرمربی چلسی انگلیس می‌شود هر نتیجه‌ای در یورو بگیرد میراثی را برای جانشینان خود در اردوی ملی به جای می‌گذارد که هیچ راهکار و چاره‌ای جز اتخاذ مجدد روش‌های او برای کسب نتیجه نخواهد داشت زیرا شما با امثال این نفرات هرگز مدعی جدی قهرمانی نمی‌شوید مگر ایتالیایی باشید، همان دکترین معروف را پیگیری کنید، رقبا را با دوندگی و دفاع‌تان مستاصل سازید و آنتونیو کونته باشید.