گزارش ویژه | طلایی کمرنگ؛ تحلیل نتایج ضعیف فوتبال برزیل در المپیک ریو

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران ورشی، طلای المپیک از دهه 90 برای هواداران برزیلی تبدیل به یک حسرت بزرگ شد. این تنها مقام مهمی است که فوتبال برزیل هنوز نتوانسته به آن برسد. از طرف دیگر برزیل می‌خواهد در جدول مدال‌های المپیک جزو 10 کشور برتر باشد و این یعنی تیم فوتبال برزیل هم باید سهمش را ادا کند.
تیم ملی فوتبال برزیل به‌طور سنتی مایه غرور ملتش بوده. فوتبال با فاصله زیاد محبوب‌ترین ورزش برزیل است و هیچ تیم دیگری نتوانسته افتخارات این تیم را تکرار کند. با وجود این در سال‌های اخیر فوتبال برزیل دلیل تحقیر هوادارانش بوده است. این تیم دو سال پیش در خانه با شکست 7- یک مقابل آلمان وداع فاجعه‌باری از جام جهانی داشت و ماه گذشته در مرحله گروهی کوپا آمریکا حذف شد. هواداران سلسائو از این ناکامی‌ها خسته شده‌اند و تحمل‌شان را از دست داده‌اند. آنها در پایان بازی اول مقابل آفریقای جنوبی بازیکنان را هو کردند. بعد از تساوی مقابل عراق هم آنها به نشانه تحقیر بازیکنان خودی شروع به تشویق عراق کردند. آنها همچنین در اعتراض به عملکرد ضعیف نیمار نام مارتا، ستاره تیم ملی فوتبال زنان‌شان را فریاد می‌زدند. چند روز پیش وقتی تیم زنان برزیل موفق شد سوئد را شکست دهد، گروهی از هواداران فریاد می‌زدند که مارتا از نیمار بهتر است. روزنامه اوگلوبو هم بعد از تساوی مقابل عراق تیتر زد: «بدون بازی، بدون گل و بدون عشق».

برزیل طاقت فشار را ندارد؟
تحلیل‌های مختلفی درباره دلایل عملکرد ضعیف برزیل منتشر شده است. اشتباهات تاکتیکی، بی‌دقتی در ضربات آخر، جایگیری اشتباه، ولی این همه موارد نیست. بازیکنان برزیل انگار برای این بازی‌ها انگیزه کافی ندارند، بعضی از آنها مثل نیمار از آمادگی بدنی مطلوب فاصله دارند و برخی از آنها مثل کودکان خودخواه رفتار می‌کنند. بعد از بازی ضعیف مقابل عراق هیچ کدام از بازیکنان با خبرنگاران مصاحبه نکردند. این اولین بار نیست که برزیل در یک رویداد بزرگ هوادارانش را ناامید می‌کند. برزیلی‌ها معمولا وقتی تحت فشار هستند عملکرد خوبی نشان نمی‌دهند. در 1974، مدافع عنوان قهرمانی اولین جام‌جهانی‌ بدون پله را تجربه می‌کرد. برزیل درست مثل حالا در دو بازی اول نتوانست گلی بزند و در هیچ کدام از بازی‌ها نمایش درخشانی نداشت. انتظارات بالا از تیم در 1998 و 2006 به نتایج ناامیدکننده‌ای ختم شد. جام جهانی 2014 هم نیاز به یادآوری ندارد.

نیمار، اسیر یارگیری
نیمار بزرگترین ستاره حاضر در مسابقات فوتبال المپیک است. هیچ کدام از بازیکنان در طبقه‌بندی بازیکنان فوتبال هم‌رده با نیمار نیستند و حتی فاصله زیادی با او دارند. با وجود این کاپیتان برزیل در این دو بازی دور از انتظار بوده است. او مثل بارسا در جناح چپ خط حمله بازی می‌کند و در این دو بازی مدافعان زیادی را در کنارش دیده است. توجه زیاد به نیمار فضای خوبی برای سایر مهاجمان برزیل به‌وجود می‌آورد، ولی آنها نتوانسته‌اند از این فرصت استفاده کنند.
یکی از این بازیکنان گابریل ژسوس است؛ مهاجم 19 ساله‌ای که بعد از المپیک پیراهن منچسترسیتی را به تن می‌کند. او دیگر ستاره تیم است و طبیعی بود که رسانه‌ها هم از او انتقادات تندی داشته باشند. البته او این پتانسیل را دارد که روزی به یک مهاجم طراز اول تبدیل شود، ولی انتظارات بالایی که پوشیدن پیراهن طلایی به‌وجود آورده، کار او را خیلی سخت کرده است. نشانه آن فرصت عالی در بازی مقابل آفریقای جنوبی بود که گابریل مقابل دروازه خالی هدر داد.

نزول فوتبال برزیل
مشکلات اخیر فوتبال برزیل را نباید تنها به این بازی‌ها محدود کرد. نزول فوتبال برزیل از چند سال قبل شروع شده است. مسابقات لیگ داخلی با وجود چند باشگاه ثروتمند کیفیت پایینی دارد. از مربیان سطح بالا و تصمیمات تاکتیکی پیچیده خبری نیست. باشگاه‌های برزیلی حکم مزرعه‌ای را پیدا کرده که فقط مواد خام باشگاه‌های اروپایی را فراهم می‌کند. بازیکنان جوان برزیلی در سنین پایین به فوتبال اروپا می‌روند و شخصیت و دید قهرمانان قبلی را ندارند. برزیل بامداد پنج‌شنبه برای بازی حساس مقابل دانمارک باید به شهر سالوادور برود. لاس ویبه و جیکوب برون‌لارسن، دو ستاره نوجوان حریف برای این بازی هیچ فشاری نخواهند داشت و می‌توانند یک غافلگیری بزرگ دیگر برای فوتبال برزیل رقم بزنند. البته برزیل در صورت صعود هم مسیر آسانی در پیش ندارد.
آنها اگر در گروه دوم بشوند باید با نیجریه بازی کنند؛ مسابقه‌ای که یادآور فینال تاریخی آتلانتا 1996 است و آن را بزرگترین مسابقه فوتبال تاریخ المپیک می‌دانند. برزیل در آن مسابقه با حضور ستارگانی مثل روبرتو کارلوس، به‌به‌تو، رونالدو، ریوالدو و جونینیو در وقت اضافه با نتیجه 3-4 مغلوب نیجریه شد. زننده گل پیروزی نوانکو کانو، پدیده وقت فوتبال نیجریه بود. مصاف احتمالی برزیل با نیجریه محک خوبی برای این تیم خواهد بود. شکست در این بازی می‌تواند سیکل ناکامی‌ها در المپیک را تکمیل کند، در حالی که پیروزی به معنی امیدواری برای پایان حسرت طلای المپیک است.