نگاهی به برکناری رانیری از مربیگری لستر؛ اخراجی که عادی نبود

به گزارش متافوتبال، هفته گذشته خبری از فوتبال جزیره منتشر شد که حسابی همه را شوکه کرد: «رانیری اخراج شد!»  سرمری ایتالیایی لسترسینی که با کسب عنوان قهرمانی در لیگ برتر تاریخ ساز شده بود در تصمیمی عجیب از کینگ پاور اخراج  شد. کلودیو در فصل جاری در لیگ جزیره نتایج ضعیفی کسب کرد و نتوانست روند خوب فصل قبل را تداوم بخشد. لسترسیتی در حال حاضر در لیگ برتر با ۲۱ امتیاز درمکان هفدهم و در آستانه حضور در جمع فانوس به دست ها قرار دارد. جالب اینجاست که رانیری تنها 289 روز پس از کسب قهرمانی لیگ برتر از کار برکنار شد تا به سرنوشتی مشابه مورینیو در چلسی مواجه شود. در همین رابطه روزنامه ایران‌ورزشی گزارشی جالب از ‌ESPN ترجمه کرده که با هم آن را می‌خوانیم:

اگر این اخراج معمولی بود، می‌توانستید آن را به اعمال دیدگاه‌های شخصی ربط دهید. آیا رانیری لایق بیرون رانده شدن بود؟ چه کسی جایش را می‌گیرد؟ آیا لسترسیتی می‌تواند در لیگ برتر دوام بیاورد؟ آیا مالکان، باشگاه را درست مدیریت می‌کنند؟

تا الان نظیر چنین اتفاقاتی را تجربه کرده‌ایم. فقط کافی است از ژوزه مورینیو یا لوییس فان خال بپرسید. همانطورکه اغلب رخ می‌دهد، اشتباهات رانیری توسط آنهایی که از رفتن او خوشحال شدند، در معرض دید گذاشته شد. در این مورد، او ظاهراً با تغییرات تاکتیکی غیرقابل توضیحش، بازیکنان خود را سردرگم و عصبانی کرده بود و این اتفاق جو رختکن تیم را به هم ریخت و اضافه شدن نتایج ضعیف به کارنامه تیم هم مزید بر علت شد که اوضاع بدتر شود.

 در واقع با خواندن گزارش‌های روز جمعه، شما تقریباً چنین برداشتی می‌کردید که تنها بازیکنان خواهان برکناری رانیری بودند، اگر نگوییم که اعضای کادر فنی که او از سلف خود، نایجل پیرسون به ارث برد، هم موافق رخ دادن چنین اتفاقی بودند. از روزی که رانیری اخراج شده کلی اسم به‌عنوان جانشینان احتمالی وی برده شده است.

از روی هاجسون گرفته تا گاس هدینک و هری ردنپ و روبرتو مانچینی که گزینه آخر به خاطر اینکه 16 سال پیش چهار بازی برای لسترسیتی انجام داده و الان هم بیکار است و دوست دارد به لیگ برتر برگردد محتمل‌تر است. علاوه بر اینها خود پیرسون هم هست. تصور کنید! در همین حال مسوولان باشگاه با ترفیع درجه کریگ شکسپیر، دستیار رانیری او را به‌عنوان سرمربی موقت تیم برای بازی فرداشب برابر لیورپول انتخاب کرده‌اند، کسی که جزو افراد وفادار به پیرسون است.

آیا لستر در لیگ برتر خواهد ماند؟ خب این تیم در حال حاضر در منطقه سقوط نیست و می‌توان گفت از سه تیمی که پایین‌تر از آن قرار دارند هم پرمهره‌‌تر است. در واقع باید گفت که لسترسیتی حتی از 10 تیمی که بالاتر از خودش قرار دارند نیز مهره‌های با استعداد بیشتری دارد اگرچه این برتری در این فصل آنقدرها فایده‌ای به حالش نداشته است.

در مورد شیوه مدیریت مالکان باشگاه هم قضیه خیلی ساده است. آنها بد مدیریت کرده‌اند. یک ماه پیش آنها به طور خصوصی به رانیری گفتند که امنیت شغلی دارد.

تنها 16 روز پیش آنها دوباره علناً تأکید کردند که بی‌قید و شرط از مربی ایتالیایی‌شان حمایت می‌کنند. روز پنج‌شنبه اما مدیر فوتبال باشگاه جان رودکین در زمین تمرینی تیم عذر رانیری را خواست. زمانی که جلسه او و رانیری تمام شد، بازیکنان همگی رفته بودند و این یعنی که آنها حتی نخواستند با مربی‌شان خداحافظی کنند.

او مدتی بعد فقط با مالکان باشگاه صحبت کرد اما ورای اصول اخلاقی و انسانی که برای یک جدایی باید به آنها پایبند بود، اخراج رانیری از نظر زمانی هم در برهه‌ای بد صورت گرفت. باشگاه بیانیه‌ای منتشر کرد که در آن آیوات سیری‌واد‌هاناپرابها، نایب رییس باشگاه بر این موضوع تأکید کرد که اولین و تنها هدف لسترسیتی در این فصل بقا در لیگ برتر است.

اگر وضعیت همانطور بود که او می‌گفت و آنها بقای‌شان در لیگ برتر را در هاله‌ای از ابهام می‌دیدند، چرا رانیری را پس از باخت 2 بر صفرشان به سوانزی اخراج نکردند؟

لستر از آن زمان در لیگ برتر بازی نکرده است. پس اینطور نبود که اوضاع لسترسیتی در لیگ برتر طی 11 روز اخیر بدتر شده باشد. درست است که لستر در این مدت در جام حذفی و لیگ قهرمانان باخته است اما آن نتایج به اولین و تنها هدفی که سیری‌واد‌هاناپرابها ادعا می‌کرد ربطی نداشتند.

 لستر می‌گوید که پروسه استخدام سرمربی جدید را حالا شروع کرده است اما آیا منطقی و عقلانی‌تر نبود که این کار 11 روز پیش صورت می‌گرفت تا جانشین رانیری زمان بیشتری برای مسلط شدن بر اوضاع داشته باشد. تمام اینها اما در مورد یک اخراج عادی صدق می‌کند و اخراج رانیری یک اخراج معمولی نبود.

 این داستان مربی و باشگاهی است که یکی از بی‌سابقه‌ترین عجایب تاریخ ورزش‌های سازمان یافته را رقم زدند و به همین دلیل بود که این اتفاق موجی از واکنش‌های احساسی را به همراه داشت.

 جیمی کاراگر اخراج رانیری را یک مزاح محض توصیف می‌کند، گری لینکر آن را غیرقابل توضیح، نابخشودنی و به شدت غمبار می‌داند و مایکل اوون هم می‌گوید که عشقش به فوتبال زیبا را از دست داده است.

نکته مشخص درباره این اتفاق آن است که پس از کسب افتخاری تقریباً غیرممکن همچون قهرمانی لیگ برتر در فصل گذشته، لسترسیتی دوباره در همان مسیری قرار گرفت که آن را به جایی می‌رساند که اکثر سال‌های تاریخش را سپری کرده است: یک باشگاه «یویویی» که مدام بین لیگ برتر و دسته‌های پایین‌تر فوتبال انگلیس در حال فراز و فرود بوده است.

تحت هدایت رانیری، لسترسیتی این فصل با کسب 21 امتیاز از 25 بازی هفدهم بود و او اخراج شد. دو سال پیش با هدایت پیرسون، لستر بعد از 25 هفته بیستم بود با تنها 17 امتیاز. با این حال و با وجود رفتارهای عجیب و غریبش مانند گرفتن گلوی بازیکنان حریف در جریان بازی‌ها، فحاشی به هواداران و البته شترمرغ خطاب کردن یک فرد او در سمت خود ابقا شد و فرار بزرگ لستر از سقوط را کامل کرد.

وجه تمایز اخراج او و رانیری اما این است که رانیری برای لسترسیتی قهرمان لیگ برتر شد و لستر تابستان امسال به شدت سرمایه‌گذاری کرد. همین باعث بالا رفتن سطح توقعات شد. سری‌واد‌هاناپرابها از تیمش انتظار داشت که این فصل یک تیم میانه جدولی باشد که برای کسب سهمیه لیگ اروپا می‌جنگد. هواداران هم به همین شیوه از تیم‌شان توقع پیدا کرده بودند.

در همین حال هواداران بی‌طرف فوتبال هم می‌خواستند که افسانه لسترسیتی تا جای ممکن ادامه داشته باشد اما انتظارات آنها با نتایجی که باشگاه کسب می‌کرد همخوانی نداشت و به جای تلاش برای کسب سهمیه رقابت‌های اروپایی، لستر دارد برای فرار از سقوط می‌جنگد.

در واقع در شکل گرفتن این وضعیت خیلی‌ها مقصر هستند که بازیکنان تیم چه بازیکنان فصل قبل چه بازیکنان جدیدی که پایین‌تر از حد انتظار بازی کرده‌اند را شامل می‌شود. رانیری هم اما می‌دانست که چنین اتفاقی رخ می‌دهد. او می‌دانست که بازیکنان تیمش دیگر هرگز مانند فصل قبل انگیزه پیدا نخواهند کرد و با این حال او امیدوار بود و تا روز اخراجش هم معتقد بود که با همین بازیکنان می‌تواند لستر را در لیگ برتر نگه دارد. او اما اخراج شد و این یکی از آن بخش‌های بی‌رحم فوتبال است.

فرار از سقوط چیزی است که برای باشگاه‌هایی مانند لسترسیتی همه چیز است. سقوط چیزی است که وقتی صحبتش ه میان می‌آید، اخراج‌های کلیشه‌ای را به همراه دارد و بی‌رحمی در حق مربیان توجیه

پیدا می‌کند.

با این حال اگر شما بحث‌هایی مانند قدرنشناسی باشگاه و بی‌مهری را کنار بگذارید و صرفاً از نظر فنی بخواهید اخراج رانیری را ارزیابی کنید، باید آن را اینگونه در نظر بگیرید: اخراج رانیری یک تصمیم اجرایی بد از نظر ادراک و اجرا بود. فصل پیش لیگ برتر به دنیای فوتبال فرصت لذت بردن از فانتزی فوتبالی را داد و امسال واقعاً مانند یک پتک بر جمجمه ما فرود آمد. اینجا خبری از افسانه نیست.