گزارش‌ویژه | آیا سرنوشت آنتونیو کونته در چلسی، همچون کلودیو رانیری در لستر خواهد بود؟

چلسی با ‌آنتونیو به‌اوج خواسته‌ی خود رسید و توانست قهرمانی در لیگ‌برتر را به‌دست بیاورد. عملکرد فوق‌العاده و بی‌نقص آن‌ها باعث شد تا دست‌هیچ‌کدام‌یک از رقیبان به‌آن ها نرسد و باعث خوشحالی هوادران خود بشوند. منچستر‌یونایتد، منچسترسیتی، تاتنهام، آرسنال و لیورپول تنها جزءای از رقیبان آبی‌های لندن در این مسیر پرتلاطم بودند و سعی‌داشتند تا مانع قهرمانی شیرها بشوند اما، ناخدا آنتونیو، توانست با اوج حرفه‌ای گری، کشتی چلسی را به ساحل قهرمانی برساند و از حالا به‌بعد از چلسی‌به‌عنوان قوی‌ترین تیم جزیره یاد می‌شود.

نمایش‌های درخشان آن‌ها راه نقد کردن به تیم لندنی را بن‌بست می‌کند اما، یادمان نرود هر تیمی در بهترین شرایط خود نیز دچار نقاط ضعفی است که کارکردن روی آن‌ها تا حدودی اجباری به‌حساب می‌رسد؛ چلسی فصل را با قهرمانی به پایان خواهد رساند اما، مطمئناً هواداران‌شان در ذهن خود اتفاقات سال گذشته را در ذهن خود مرور می‌کنند و با سوال‌های فراوانی روبه‌رو می‌شوند. تاریخ باشگاه و همچنین تصمیمات عجیب رومن آبراموویچ هم، بعضاً شایعات را چندین برابر می‌کند.

قهرمانی هیچگاه دلیلی بر بقا نبوده! نسخه‌ی بزرگ آن را می‌توان سال گذشته مرور کرد. کلودیو رانیری هموطن کونته، در اوج شکوفایی باشگاهی را به‌قهرمانی رساند که تا پیش از آن فقط و فقط برای ماندن در لیگ جزیره بسته‌می‌شد و تلاش می‌کرد. اما سرنوشت با پیرمرد ایتالیایی چه کرد؟

در هنگام خواب غول‌های انگلیسی، لستر به قهرمانی رسید ولی در همین فصل، برنامه‌ای سنگین تر و حضور در لیگ‌قهرمانان اروپا انتظارشان را می‌کشید و در نهایت مردی که باشگاه را به‌عرش رساند، به‌دلیل کسب نتایج ضعیف از کار برکنار شد. هدف از این بحث اخراج کردن کونته نیست چرا که چلسی دو فصل پیش با مورینیو آنقدر ضعیف کارکرد که حداقل سال‌آینده‌هم باشگاه زیرنظر مرد خوش‌تیپ ایتالیایی خواهد بود اما او نباید شرایط فوتبال انگلستان را فراموش بکند و باید سرنوشت بسیاری از مربیان حاضر در این لیگ را برای خود به عبرت بگیرد. جدای از رانیری، تاریخ چلسی نیز ابهامات طرفداران را افزایش می‌دهد: همه می‌دانند آبراموویچ با هیچ‌کس تعارف ندارد و برای بهترین بودن دست به همه کار خواهد زد. کارلو آنچلوتی در ابتدای حضور خود شیرهای لندن را به‌قهرمانی رساند اما سال بعد و به‌دلیل عدم نتیجه گیری و درخشش در لیگ‌قهرمانان، مالک روسی عذرش را خواست و او را بر کنار کرد! تاریخ نشان می‌دهد که مبارزه در چند جبهه برای تیم‌ها و مربیان دردسر ساز بوده حال چه لستر با رانیری باشد و چه چلسی با آنچلوتی.

در ضمن روزهای حضور روبرتو دی‌متئو را نیز فراموش نکنید: او هم به عنوان مربی موقت تیم را قهرمان UCL کرد و سرانجام خیلی ساده اخراج شد و به‌خانه‌اش برگشت. هدف از گفتن این سخنان، یقیناً کوبیدن کونته و احتمال دادن به اخراج او نیست چرا که مطمئناً همه می‌دانند  چلسی در فصل آینده، نه برای بقا خواهد جنگید و نه قرار است دست به تغییر مربی بزند اما آن‌ها نباید فراموش کنند که قهرمانی‌شان در فصل ۲۰۱۷-۲۰۱۶ به طرز ویژه‌ای و با شرایط خاصی به ثمر نشست! کارشناسان می‌گویند نمی‌توان با یک فصل شرایط را سنجید و امسال چلسی در شرایط بیش‌از حد معمولی تواسنت جام را مال خود کند. رقیب اصلی آن‌ها تاتنهام بود که حریف آن‌ها نشد و اکثر رقبای چلسی حداقل در یک جبهه بیشتر نسبت‌به آن‌ها حضور داشتند و بازی‌های سنگین‌تری را تجربه کرده‌اند. استاندارد این‌فصل آبی‌ها در مقطعی از فصل آن‌ها را از ۱۳ بازی به ۳۹ امتیاز رساند و همین نکته توانست حاشیه‌ی امنی برای کونته باشد آن‌هم در حالی‌که هیچ مدعی‌ جز تاتنهام توان نزدیک شدن به‌آن ها را نداشت.

یقیناً پس از فاجعه‌ی سالِ دوم مورینیو، تنها تیم شایسته برای اول شدن چلسی بود و کونته علاوه بر استراتژی باشگاه، توانست تک‌تک بازیکنان را نیز احیا کند; ادن هازارد همان بلژیکی سابق خوش‌تکتیک بود و دیگو کاستا، و پدرو رودریگز زیر نظر مرد ایتالیایی به نقطه‌ی اوج خود رسیدند. تیم تغییر سیستم داد و این‌درحالی اتفاق افتاد که همه‌ی بازیکنان از سیستم جدید راضی بودند و به‌خوبی خود را با آن وفق دادند. در واقع به‌جای آن که کونته خود را به‌برنامه‌های باشگاه نزدیک بکند، باشگاه را با شرایط خود یکسان ساخت و دفاع ۳ نفره را در ترکیب تیم پیاده کرد. او به داوید لوییز اجازه داد تا بیشتر در حملات شرکت کند و همین امر باعث شد چلسی در ضد حملات نیز خطرناک‌تر جلوه‌کند. همه‌ی این تصمیمات زمانی رقم خورد که کونته و تیمش پس از باخت‌های ۲بر۱ مقابل لیورپول و ۳بر۰ برابر آرسنال در جایگاه هشتم قرار گرفته بود و کمتر کسی فکر قهرمانی آبی‌ها را داشت. همه‌ی این نکات را گفتیم تا فقط به یک مورد برسیم و آن چیزی نیست جز فاکتورِ زمان! کونته توانست علاوه بر سبک و استراتژی تیمی، افراد و بازیکنان باشگاه را هم تحت تاثیر قرار دهد و مسیر پیشرفت را برای‌شان باز بکند. یادمان نرود آن‌ها تقریبا در بیشتر فصل فقط یک بازی در هفته را برگزار می‌کردند و این امر بسیار کمک حال آنتونیو شد. از همین روست که اکثراً مربیان از برنامه‌ریزی‌های انجام شده و فشار بالای مسابقات گله می‌کنند و زمان را برای کار کردن بر روی جزئیات تاکتیکی کم می‌دانند؛ بگذارید شرایط چلسی را با یونایتد مقایسه کنیم! چلسی از برنامه‌ی سبک‌تری برخوردار بود و علاوه بر قهرمانی در لیگ، به فینال FA CUP نیز رسید. اما تنها حضور در لیگ اروپا، شیاطین سرخ را فرسوده کرد. مورینو نمی‌توانست بیش از یک هفته‌ی آینده تیمش را برنامه ریزی کند و تا همین‌جا نیز مصدومیت‌ها مانع از پیشرفت تیمش شده‌است.

چهل وپنجمین رقابت این فصل چلسی برد طاقت‌فرسا و سرنوشت ساز برابر  وست برومویچ بود در حالی‌که هیچ‌کدام‌یک از این ۴۵ بازی در خارج از انگلستان برگزار نشده؛ آمار نشان می‌دهد که از ۵۰ بازی تاتنهام، هشت مسابقه در سایر کشورها بوده، سیتی با گواردیولا ۵۴ بازی برگزار کرده و فصل برای آن‌ها تقریباً از تیر ماه سال گدشته شروع شد. من‌یو با آقای خاص در ۶۱ بازی به میدان رفته آن‌هم در حالی‌که همراه بوده با سفرهای طولانی به اوکراین و روسیه! با این حساب نمی‌توان شک‌داشت که بازی‌های بیشتر، توان رقبای چلسی را گرفت و در قهرمانی آبی‌ها تاثیر فراوانی داشت. این تاثیر به گونه‌های مختلفی خود را نشان می‌داد; چلسی مجبور نبود بیش‌از حد مسابقه بدهد و با کمترین مصدومیت و غیبت اجباری مواجه می‌شد. به جرات می‌توان گفت هیج‌یک از ستاره‌ها و بازیکنان چلسی بیش از دو بازی‌تیم‌شان را به‌علت محرومیت یا مصدومیت از دست ندادند اما سایر رقیبان مجبور بودند هر هفته دست به ترکیب بزنند و از سیستم چرخشی استفاده کنند. تاتنهام اصلی‌ترین رقیب چلسی دنی رز را یک نیم فصل در اختیار نداشت: تونی آلدرویلد، یان ورتونگن و هری‌کین، به‌طور میانگین‌و در مجموع ۹ بازی نتوانستد به‌علت مصدومیت تیم لندنی را همراهی بکنند. در سایرتیم‌ها نیز شرایط به همین منوال بود; هندرسون، کوتینیو، و سادیو مانه از لیورپول، شکودران موستافی و اوزیل از آرسنال و ایلکای گوندوگان، گابریل ژسوس و کمپانی از سیتی، از مصدومان این ۳ باشگاه به حساب می‌آمدند و شرایط بازیکنان مصدوم یونایتد را نیز همه‌ی فوتبال دوستان می‌دانند که چگونه مورینیو را در تنگنا قرار داد.

تمام این نکات به خوبی نشان از آن‌دارد که عدم حضور در لیگ قهرمانان، خود برای اول‌شدن در لیگ‌برتر یک پوئن به‌حساب می‌آید: لستر به همین روش به مقام اولی رسید و در سال ۲۰۱۴ نیز اگر استیون جرارد لغزش پیدا نمی‌کرد، اکنون لیورپول هم به قهرمانی خود در جزیره افتخار می‌کرد.

چلسی در آینده یک بازی برابر ساندرلند و یک فینال در برابر آرسنال خواهد داشت و سرانجام پس از این ۲ مسابقه، فصل برای کونته و شیر‌های لندن در بهترین حالت به پایان خواهد رسید. کونته پس از تثبیت قهرمانی رو‌در روی خبرنگاران ایستاد و به‌آن‌ها گفت :" این فصل برای ما بسیار سخت بود اما رسیدن به چنین هدف بزرگی بسیار عالی بود و در کنار بازیکنانم از آن لذت می‌برم. از بازیکنانم به خاطر تعهدی که از خود نشان دادند تشکر می‌کنم. در حال حاضر در تمرینات تلاش می‌کنیم تا راه درستی برای دو بازی آینده برابر ساندرلند و سپس فینال جام حذفی پیدا کنیم. این فرصت را داریم که این فصل دو جام کسب کنیم و باید برای این موضوع کاملا آماده باشیم. باشگاه می‌خواهد برای قهرمانی در هر رقابتی تلاش کند. ما هم جاه‌طلبی داریم پس باید بهترین بازیکنان را حفظ کنیم!"

آبی‌های لندن در عین شایستگی به مقام قهرمانی در لیگ‌برتر انگلستان رسیدند اما اگر قصد محک زدن آنتونیو کونته را دارید، حداقل تا فصل آتی صبر کنید; چرا که جدای از تعریف و تمجید‌ها،این قهرمانی در شرایط یکسان و برابرست که باعث محک‌خوردنِ کامل یک باشگاه و مربیِ‌آن می‌شود!